Werken met liefdesenergie: druk
Haar stem klonk als uit een dicht geknepen keel. Als je denkt te stikken moet er nog veel verteld worden. ‘Het is allemaal gewoon te veel. Ik heb nu een relatie en dat gaat heel goed, maar daardoor ga ik steeds meer tijd besteden aan alles op orde houden in tweehuishoudens. Ik ben het ene moment hier het andere daar. Mensen, kinderen die ik niet ken en hun aandacht vragen. Dan op mijn werk zijn er allerhande verschuivingen. Ik wil blijven doen wat ik nu doe. Het is wel veel, maar ik kan het niet delegeren. Ik moet me voorbereiden op nieuwe opties die zich ontwikkelen…. En ja ik wil daarnaast ook er zijn voor een paar vriendinnen die…. En ik moet ook nog….’ ‘Schuif eens naar voren’, zuchtte de begeleider. ‘Ik heb een stapel papiertjes nodig. Uiteindelijk pakte hij zijn map met het programma van de training van die dag. ‘35 A4tjes. Ik gebruik er hooguit vijf. Hoe hoe doe jij dat in je leven? Voor ieder aandachtsgebied dezelfde methode?’ Ze keek hem niet begrijpend aan. ‘Ik zal het je duidelijk maken’, zei de begeleider vriendelijk. Hij liet een blaadje voor haar op de grond vallen. ‘Lees deze eens’, zei hij. Meteen volgde nog een papiertje. ‘En deze en deze en deze en deze….’ Al snel zat ze bedolven onder papiertjes. ‘Maar dat wil ik helemaal niet’, protesteerde ze. ‘Volgens mij doe ik met jou wat jij met jezelf aan het doen bent’, protesteerde de begeleider. ‘En bovendien ben ik nog veel vriendelijker dan jij. Jij bedelft jezelf met taken tot je er bijna in stikt. Denk nu eens na. Wat ben je eigenlijk aan het doen?’ Ze dacht na en antwoordde met tranen in haar ogen: ‘Ik kan het allemaal’. ‘En als je het kunt, moet je het ook doen?’, vroeg de begeleider. Weer volgde een stilte. ‘Eigenlijk wel’, antwoordde ze. ‘Een gebrek aan nederigheid’, concludeerde de begeleider.
‘Nederigheid?’, vroeg ze verbaasd. ‘Ik vind eigenlijk van mezelf dat ik heel bescheiden ben’. ‘O nee!’, reageerde de begeleider geschrokken. ‘Dat maakt je een van ergsten in die soort! Je kent ze wel. Die afschuwelijke types die spelen dat ze alles kunnen, dat er nog wel wat meer bij kan en dan gaan spelen dat het heel gewoon is. De bescheiden alleskunner’. Ze zat een poosje heel stil. Tenslotte zei ze: ‘Zo heb ik nog nooit naar mezelf gekeken’. ‘If you want to be Jesus Christ, you know what happened to him’, bevestigde de begeleider. Weer was het een poosje stil. ‘Wat nu?’, vroeg ze. ‘Wat nu?’, vroeg de begeleider terug. ‘Ik moet gaan doen wat ik wil, niet meer wat van me verwacht wordt’. ‘Dat wordt zelfkastijding’, meende de begeleider. ‘Het gaat niet om de verwachtingen van de ander. Het gaat om wat je jezelf oplegt. Gebrek aan nederigheid levert harde zweepslagen op’. Ze huilde in de herkenning, knikte en keek op. ‘Wat nu?’, vroeg ze nogmaals. ‘Je stijve nek in nederigheid buigen en nadenken’, reageerde de begeleider. Ze boog haar hoofd en dacht na. ‘Ik moet doen wat goed voor mij is’, concludeerde ze uiteindelijk. De begeleider wees op haar agenda die verderop op de grond lag. Hij schoof de agenda naar haar toe en reikte haar een viltstift aan. ‘Opschrijven op het kaft’, beval hij. ‘Grote letters: schrijf erop: is dit goed voor mij?’ Ze deed het. ‘Klaar voor dit moment?’, vroeg de begeleider. Ze knikte. ‘Dankjewel’. fluisterde ze.
‘Help me even deze troep op te ruimen’, vroeg de begeleider die zijn op de grond verspreide A4tjers ging oprapen. Daar was een brede glimlach. ‘Niet goed voor mij’, antwoordde ze en ging op haar plek zitten. De begeleider zuchtte en verzamelde zijn papiertjes. ‘Ze gaan altijd oefenen op de verkeerde plek’, mopperde hij.
