Werken met liefdesenergie. De ophaalbrug
‘We praten niet zoveel meer’, vertelde ze vanuit haar plek in de kring. ‘Ik probeer wel eens wat te delen maar het lukt niet zo goed. We wonen in hetzelfde huis, maar daar is het wel mee gezegd. Ik heb de ophaalbrug opgetrokken’. ‘Schuif eens naar voren’, vroeg de begeleider. En naar een andere deelnemer toe: ‘Ik heb een matras nodig’.
Even later zat ze daar, midden in de kring, met een matras staand op de zijkant voor zich, Haar handen op de matras om hem overeind te houden, verborgen en zonder uitzicht.
De begeleider zat naast haar in haar wereld. ‘Een rustig plekje hier’, constateerde hij. ‘Het is hier erg stil’, mompelde ze. ‘Met een vrij diepe gracht tussen jou en de buitenwereld’, vreesde de begeleider. ‘Nogal’, knikte ze.
Het bleef enige tijd stil. ‘Zo’n ophaalbrug gaat ongemerkt omhoog, maar eenmaal op, wordt het laten zakken steeds lastiger’, wist de begeleider. ‘De zaak gaat roesten. De hele hijsinstallatie roest vast. Hoe is dit zo gekomen?’ Ze begon stil te huilen. ‘Stukje bij beetje’, vertelde ze. We gingen steeds meer ieder onze eigen gang. De kinderen werden groter en verlieten ons huis. Toen ze weggingen was er weinig meer dat ons bond’. ‘Volgens mij ben je ook kwaad’, probeerde de begeleider. Haar handen grepen de matras krachtiger vast. ‘Ja, ik ben ook kwaad’, stemde ze in. ‘Wraak?’, vroeg de begeleider. ‘Een beetje wel’ bekende ze. ‘We werden onbereikbaar voor elkaar. Hij heeft me niet meer aangekeken’. ‘Misschien ook wel lastig met zo’n opgehaalde brug’, meende de begeleider.
Weer bleef het een tijdje stil. Ze zat onbeweeglijk achter de matras, afgeschermd van de wereld voor zich. ‘Je weet het natuurlijk allang, maar wie weet ga je het nu beseffen’, zuchtte de begeleider ‘Het voordeel van zo’n brug is dat er niets naar binnen kan, maar het nadeel is dat je er ook niet uit kan. Een heel beperkt uitzicht…’
‘Maar hij…’, begon ze. ‘Het gaat niet om hem’, interrumpeerde de begeleider. ‘Het gaat om jou en de manier waarop jij in het leven staat. Hoe lang leef je eigenlijk al met die brug omhoog?’ ‘Al een poosje’, aarzelde zij. ‘Riskant hoor’, vond de begeleider. ‘Voor je het weet roest alles vast. Je hebt je leeftijd toch al niet mee…’ Voor het eerst keek ze opzij naar de begeleider met een strijdlustige grijns door de tranen heen. Dan, heel langzaam liet ze de matras zakken tot die voor haar op de grond lag. Ze keek voor zich uit naar de mensen die weer zichtbaar werden. ‘Ik zie veel meer’, zuchtte ze. ‘En voor het eerst zie ik jou’, zei een groepsgenoot enthousiast. ‘Eerst zag ik alleen maar een plukje grijs haar boven die matras uitkomen…. Nu zien we elkaar echt’. Ze keken elkaar tastend aan. ‘Ik maak me sterk’, zei de begeleider, ‘dat ergens aan de andere kant van de gracht een partner woont met een opgetrokken ophaalbrug. Die voor dezelfde uitdaging staat. Ik heb gelezen dat enig trompetgeschal nodig is om de komst van bezoekers aan te kondigen’. ‘En als de brug dan nog niet daalt?’ vroeg de vrouw. ‘Verder reizen of het kasteel bestormen’, antwoordde de begeleider. Maar dat is nu nog niet aan de orde. Eerst maar eens op je trompet leren blazen. Hoe ga je dat aanpakken?
Op 25 september geven wij een supervisiedag in Centrum Athanor in Lochem. We hebben nog precies 1 plek beschikbaar.
