Werken met liefdesenergie. De zon laten opkomen.
Ze kwam binnen in een wolk van energie, vrolijke kleuren. Een vogel in de lente die van tak naar tak springt en fluitend de graankorrels verzamelt om haar nest te voeden. De bijeenkomst startte door een rondje met de vraag: wat wil je hier vandaag leren? ‘Wat ik wil leren’, zei ze, ‘is een andere manier van leidinggeven. Ik ben altijd de voortrekster geweest. Het initiatief kwam meestal van mij. Als het misging, knapte ik het op’. Ze vatte haar verhaal samen. ‘Ik ben de vliegende keeper van ons team’, besloot ze. ‘Wat wil zou je anders willen?’, vroeg de begeleider. Ze wist het meteen. ‘Ik moet de dingen meer laten gebeuren’, vertelde ze. ‘Ik wil ervoor zorgen dat de teamleden gezamenlijke verantwoordelijkheid nemen, dat ze hun eigen leiderschap ontwikkelen. Ik zou willen dat…’ ‘Het doet me denken aan een oud Boeddhistisch verhaal’, viel de begeleider in. ‘De jonge monnik vraagt aan zijn leermeester: ‘Wat kan ik doen om op uw plaats te komen?’ De leermeester geeft een antwoord zoals alleen Boeddhistische leermeesters dat kunnen. ‘Als jij de zon kan laten opkomen, zal ik je vertellen hoe je op mijn plaats kan komen’, belooft hij. ‘Dat is het akelige met die Boeddhisten’, lichtte de begeleider toe. ‘De opdracht slaat nergens op en je moet er toch over nadenken. Wie volgt?’
De dag verstreek. Ieder leerde van en met elkaar. Supervisiedagen zijn een feest als de harten opengaan. Nu was het haar beurt. De begeleider stond op, pakte een schaal, veegde de inhoud ervan op een ander bord en ging naast haar zitten met de schaal voor haar op de grond. Zo zaten ze naast elkaar met de schaal voor zich. ‘De zon is nog onder de horizon’, constateerde de begeleider. ‘Is het nog steeds niet gelukt hem te laten opkomen?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik weet het niet’, bekende zij. ‘Ik heb erover nagedacht. Dit is een onmogelijke opdracht’. De tranen stonden nader dan het lachen. ‘Sluit je ogen maar’ zei de begeleider, ‘en ga eens na hoe jij in je leven vanaf al heel jong bezig bent met onmogelijke opdrachten uit te voeren’. Nu brak de dijk en stroomden de tranen. De begeleider vertelde. ‘De jonge monnik werd zich plotseling bewust dat hij zijn hele leven bezig was geweest met onmogelijke opdrachten. Zorgen voor zijn ouders, verantwoordelijk voor het gezin, steeds ervoor zorgen dat het voor elkaar komt omdat niemand anders het doet. Dag in, dag uit boven zijn macht reiken…’ De vrouw dook in elkaar alsof ze geslagen werd. Heel zachtjes legde de begeleider zijn hand op haar rug en vertelde verder. ‘En toen de jonge monnik zij hart had leeg gehuild, kwam er wat ruimte om de liefde te ontvangen die hij zo gemist had. Hij begon stapje voor stapje te leren. Als ik mezelf minder weggeef, kan ik wat meer ontvangen. En hij ontving troost. Hij ontving de voeding van liefde voor zijn uitgehongerde lijf’. Heel langzaam kwam ze overeind totdat ze weer rechtop zat. ‘En toen’, vertelde de begeleider, ‘toen de jonge monnik begreep dat het soms belangrijker is om dingen te laten dan om dingen te doen, toen hij begreep dat de zon opkwam als het haar tijd was, gebeurde het wonder’. Met zijn rechterhand pakte de begeleider het bord van de grond en bewoog het langzaam in een wijde boog over haar heen. ‘De zon kwam op en verwarmde zijn verkilde lijf, streelde zijn gepijnigde hart. De zon fluisterde haar geruststellende wijsheid..’ Het bord lag achter haar op de grond. De begeleider zat voor haar en keek haar aan. ‘En de leermeester zei tegen de leerling: ‘Het is je gelukt. Je hebt de zon laten opkomen’. Ze had geen verdere toelichting nodig en omhelsde de begeleider.
‘Hoe kom je aan dat verhaal?’ wilde een deelnemer weten bij de nabespreking. ‘Hier vandaan’, zei de begeleider zelfingenomen en tikte tegen zijn hoofd. ‘Verzonnen?’, vroeg een ander verbaasd. ‘Hoe doe je dat?’ ‘Door te doen wat de jonge monnik deed’, vertelde de begeleider. ‘Hou van de mens met wie je werkt, hoor de opdracht van de vraag, doorvoel wat die vraag in je oproept en het verhaal komt op als het tijd is’. ‘En je zei dat het een boeddhistisch verhaal was’, reageerde iemand. ‘Ja’, knikte de begeleider. ‘Dan flitst zo’n verhaal er beter in’.
Op 13 september geven wij een supervisiedag. Voor deze dag zijn nu nog 3 plaatsen beschikbaar. Alle informatie over deze dag vind je op onze site weisfelt.nl.
