Werken met liefdesenergie. De voeten

Daar zat ze op de grond, sterk en trots. Een getraind yoga lijf, slank en lenig. Een been achter zich geplaatst, een been recht vooruit. Haar voorste voet wiebelde snel op en neer, de enige beweging die in haar lijf waarneembaar was. ‘Ik sta voor een heel aantal beslissingen’, vertelde zij. ‘Ik kom er niet meer uit. Moet ik het werk blijven doen dat ik nu doe? Moet ik bij mijn man blijven? Hoe moet ik het doen met mijn kinderen? Het zit allemaal in de knoop.  Alleen door heel hard te werken kan ik me los maken van het getob. Het is alsof ik achtervolgd wordt en steeds harder moet werken  om niet gevangen te worden’. ‘Sluit je ogen eens’, reageerde de begeleider ‘en luister eens goed naar die voet achter je’. Ze reageerde meteen: ‘die voet zegt….’ ‘Nee’, onderbrak de begeleider haar, ‘eerst luisteren’. Het duurde even. Toen opende ze haar ogen. ‘Die voet zegt dat hij vastzit. Hij kan niet weg’. ‘Wat houdt hem tegen?’, vroeg de begeleider. Een korte stilte. ‘De voet weet het niet’, concludeerde ze. ‘Er is eigenlijk niets dat hem tegenhoudt’. ‘Werk? Man? Kinderen?’, vroeg de begeleider. ‘De voet weet het niet’, antwoordde ze. ‘Volgens mij heeft die voet nooit werkelijk op die plek gestaan’, concludeerde de begeleider. Ze was een hele tijd stil. Uiteindelijk keek ze op naar de begeleider. ‘Ik ben nooit werkelijk thuis’, vertelde ze. ‘Als ik thuis ben, ben ik eigenlijk al bezig met weggaan’.  De begeleider keek naar de voet die wiebelend vooruit wees. ‘En luister eens naar die voet? Wat heeft die te vertellen?’ Ze luisterde even. ‘Die voet weet niet wat hij wil. Hij is ongedurig. Hij weet niet waarheen, maar hij weet wel dat hij weg wil’. ‘Is die voet bang?’, vroeg de begeleider. Ze keek trots op, wilde een antwoord geven en viel stil. Ze slikte en antwoordde: ‘Die voet is bang. Bang om ook gevangen te zijn’.  ‘Een voet die je gevangen houdt, een voet die wil vluchten. En jij zit er tussen. Wat gebeurt er van binnen?’, vroeg de begeleider. ‘Van binnen is het chaos’, antwoordde ze. ‘Dat kan ik me voorstellen’, zuchtte de begeleider. ‘Ken je het verhaal van de Vliegende Hollander?’ Ze knikte. ‘Veroordeeld om tot in alle eeuwigheid over de zeeën te zwerven omdat ze met de paasdagen uitzeilden’. ‘Wat heb jij gedaan om zo vervloekt te worden?’ Daar kwamen de eerste tranen. ‘Ik zeilde uit toen ik weg ging van huis’, vertelde ze. ‘Mijn vader was er niet en mijn moeder hield me op afstand. Er was geen plek om te blijven, dus ik ging. Vanaf dat moment heb ik geen rust meer gehad’. ‘En je eigen thuis?’, reageerde de begeleider. ‘Daar ben ik eigenlijk nooit geweest. Mijn man heeft zich erbij neergelegd. Ik blijf en je gaat maar, heeft hij tegen me gezegd’. ‘Is er een plek op de wereld waar je wat langer kan blijven?’, hoopte de begeleider. Ze wist het ogenblikkelijk. ‘Op het strand op een stille dag als de zon schijnt. Dan hoef ik niet weg’.  ‘Ok, sluit je ogen en ga eens naar het strand. Ga eens zitten en stel je voor dat je in de zon op het strand zit’. De begeleider stond op en liep naar zijn muziek. Even later klonk het ruisen van zee en het schreeuwen van meeuwen. Ze veranderde haar houding, trok haar knieën op met haar benen naast elkaar. Ze legde de armen om haar knieën, hief haar hoofd iets op en luisterde met een gelukzalige glimlach. ‘Hier ging ik naar toe als het me thuis teveel werd’, fluisterde ze. Ze bleef roerloos zitten met gesloten ogen. Een reis naar een geluksmoment in haar leven. ‘Blijf maar eens zo zitten’, fluisterde de begeleider. ‘Hou dit gevoel nu eens vast. Stel je voor dat je nu thuis bent op een plekje waar je een stukje strand kan ervaren. Waar ga je naar toe?’ ‘De tuin’, fluisterde ze terug. ‘De tuin’. ‘Ga daar meer zitten met het gevoel van je strand’, suggereerde de begeleider. ‘Je hoeft niets. Zit daar maar en kijk eens om je heen’. Haar glimlach verdween, haar lippen werden strak en dan, als een zon die achter de wolken tevoorschijn komt, kwam haar glimlach weer. ‘Ik zie ze allemaal’, fluisterde ze. ‘Mijn man en mijn jongens’. Ik wilde weg, maar toen kwam de zee weer. ‘Nu wil ik wel blijven’. ‘Voor eerst staan je beide voeten nu op de grond’, constateerde de begeleider.

‘Is dit nu een antwoord op haar vraag?’, vroeg een deelnemer in de nabespreking. ‘Verre van dat’, antwoordde de begeleider. ‘Het is het begin van een antwoord op haar vraag’. ‘Waarom ben je dan nu gestopt?’ ‘Wie zichzelf geleerd heeft van het een naar het ander te rennen, zal eerst eens moeten stoppen om tot rustig bewegen te komen’, meende de begeleider. ‘Merk je hoe besmettelijk haast is?’