Werken met liefdesenergie De achtbaan
Daar zat ze, strak in het pak, zeer bescheiden aanwezig, helder, betrokken en met alles onder controle. Zij was een belangrijke vrouw op de plek waar ze woonde. Een dragende kracht in het sociale verkeer. Een leidinggevende functie, geliefd bij haar medewerkers. ‘Ik ga verhuizen’, vertelde ze. ‘Dat is heel wat voor mij. Ik heb veel vrienden in de omgeving. Ik zit in allerlei verenigingen. Ze willen me allemaal uitwuiven. Ik wil dat liever niet. Dat gefeest…’ Ze was even stil, keek op en zag dat haar groepsgenoten haar wat verbaasd aankeken. ‘Ik kan niet zo goed genieten’, zei ze. ‘Die feestjes zijn niets voor mij. Ik heb het druk genoeg…’ Een beduchte glimlach verborg de benauwenis van haar innerlijke gevangenis. ‘Een collega stuurde me een mailtje’, ging ze door. ‘Hij schreef dat ik wel het gevoel zou hebben van in een achtbaan te zitten met al die veranderingen. Ik wil de mensen niet teleurstellen, maar ik heb het echt te druk om….’
Maar al te vaak vertellen mensen vaak precies wat ze nodig hebben. Eigenlijk hoef je er alleen maar naar te luisteren. ‘Een achtbaan?’, onderbrak de begeleider haar, ‘heb je wel eens in een achtbaan gezeten?’ Ze keek verbaasd op en schudde haar hoofd. ‘Nee’, zei stellig. ‘Ik heb hoogtevrees. Ik vind daar niets aan. Zoiets zou ik nooit doen. En je moet er nog voor betalen ook!’ ‘Nog nooit in een achtbaan geweest!’, steunde de begeleider. ‘Je bent reddeloos! Totaal ongeschikt voor de kermis!’ Ze begon voorzichtig te lachen toen de vrolijkheid door de groep ging. ‘Maar er is hoop’, zei de begeleider, ‘ons cursusmateriaal is eindeloos gevarieerd. Ik heb een gratis achtbaan voor je. Kost niets, ga je mee?’ Hij pakte een matrasje uit de hoek van de zaal. ‘De hele groep moet helpen met de achtbaan’, beval hij. En tot de deelneemster: ‘Ga jij maar liggen’. Zij ging liggen met haar handen om de randen van de matras geklemd, de ogen stijf toegeknepen. ‘We doen het zo’, zei de begeleider, ‘eerst rustig dan sneller de hele zaal door. Omhoog gooien en laten zakken. Dan weer voeteneind omhoog, dan weer omlaag. En veel lawaai maken!’ En tegen de vrouw: ‘gillen zo hard je kan! Dat doen mensen in de achtbaan. Daar gaan we!’
En daar gingen ze. Met toenemende snelheid. Ze werd omhoog en omlaag gejonast, naar links en naar rechts gezwierd. En ze gilde. De ogen waren nu wijd open. Een brede lach op haar gelaat. Een aaneenschakeling van vreugde kreten. De groep juichte, de vrouw juichte. Dan werd ze met een kleine schok stilgezet en de matras kwam weer op de vloer. Daar zat ze doodstil, met grote ogen om zich heen kijkend en een hijgende groep om zich heen. ‘En?’, vroeg de begeleider. ‘Dat is het dus’, zei ze. ‘Dat heb ik nog nooit gevoeld. Dat is dus plezier hebben. Ik kan mezelf wel laten gaan’. ‘Kijk maar eens om je heen’, zei de begeleider. ‘Als jij hardop kan genieten, kunnen de mensen om je heen genieten. Jouw vreugde stemt hun vreugdevol’. Ze keek om zich heen naar de glunderende gezichten. ‘Dat zal ik ter harte nemen’, zei ze.
‘Vier je feest en geniet ervan. Als jij geniet gaan de anderen genieten. Zo krijg je het afscheid dat je verdient en geef je de anderen het afscheid dat zij verdienen. Veel plezier!’, zei de begeleider. ‘Nu even pauze…’
De volgende workshop ‘Liefdes Leven’ , over het werken met relaties, vindt plaats op 8, 9, 10 mei 2017. Je kan je nog inschrijven via de site weisfelt.nl of bellen voor een kennismaking: 06-51850274.
Ons nieuwe boek Altijd Aardig Blijven? en het e-book De bestemming van het systeem zijn verkrijgbaar via onze site.
