Werken met liefdesenergie Veiligheid is ook niet alles.
Hij was bang. Hij was bang om zichtbaar te worden, hij was bang om onzichtbaar te blijven. ‘Ik kan alleen maar functioneren als het veilig is’, zei hij angstig om zich heen kijkend. Daar zat hij teruggetrokken achter in de hoek van zijn stoel, wachtend op de beweging van de begeleider. Als de voordeur gesloten is, moet je de achterdeur proberen, was een van de lessen van Willem Zwartberg, zijn oude opleider. De begeleider trok een vel papier van de flap-over en hield het met twee handen voor zich. Dan, na enige tijd, keek hij voorzichtig langs de rand van het papier, trok snel zijn hoofd terug, om dan weer even langs de rand te kijken. De man zat in toenemende verbazing tegenover hem. ‘Wat doe je nu?’ ‘Ik doe wat jij doet’ ‘Wat?’ ‘ Ik verstop me, ik kijk heel even langs de rand en verstop me weer. Dat doe jij toch ook?’ ‘Maar ik ben hier toch?’, protesteerde de bezoeker. ‘Ja, maar jij zit ook achter zo’n scherm. Je kan de mijne zien, de jouwe kan ik niet zien maar wel voelen. En jij hebt iets op jouw papier geschreven staan’. ‘Wat dan?’ ‘Veilig. Het staat met koeienletters op jouw flap’. ‘Maar zo kan ik toch niet met je praten’. zei de man. ‘Zo kan ik ook niet met jou praten’, antwoordde de begeleider. ‘Als we onze tijd beter willen gebruiken zullen we het papier toch iets moeten laten zakken’. Hij liet zijn handen iets dalen en keek over de bovenrand naar zijn cliënt. ‘Nou moet jij het ook doen’, zuchtte de begeleider. Er verscheen een flauwe glimlach. De man knikte langzaam. ‘Vertel eens’, probeerde de begeleider, ‘hoe is het om zo te leven met zo’n veilige flap voor je neus?’ ‘Het is een dagelijkse worsteling’, antwoordde de man. ‘Iedere dag opnieuw. Alleen als het veilig is kan ik…’ De handen van de begeleider gingen weer omhoog. ‘Iedere keer als jij veilig zegt word ik bang’, zei hij van achter de flap. ‘Maar als het veilig is….’, zei de man, ‘dan…’ ‘Dan veronderstel jij onveiligheid’, onderbrak de begeleider terwijl hij de flap weer iets liet zakken. ‘En dan word ik bang’, peinsde de man. ‘En dan verberg je je weer achter je flap, kan je niet meer waarnemen wat er gebeurt en word je nog banger’. suggereerde de begeleider. De man zuchtte en knikte. ‘Dat is wel waar’, zei hij. ‘Wat zal jij ernaar verlangen om eens zonder angst om je heen te kijken’, veronderstelde de begeleider. De tranen sprongen in zijn ogen. ‘Daar heb ik alles voor over’, antwoordde hij.
En zo werkten ze verder. Een uur lang. Zo nu en dan ging de flap weer omhoog. Steeds vaker kon hij weer even zakken. Angstige ouders, een kleine geïsoleerde gemeenschap, aan de rand van de samenleving blijven. De innerlijke gevangenis en de eenzaamheid kwamen van achter het papier tevoorschijn. Het woord veilig werd vervangen door uitdagend, voorzichtig werd zorgvuldig. Aan het eind van het uur zat de begeleider met de flap tussen zijn handen, de ellenbogen rustend op zijn knieën. Het werd tijd ook, want hij begon pijn in zijn armen te krijgen. De flap hoefde niet meer opgeheven te worden.
‘Het is tijd’ zei de begeleider. ‘Ik stel voor dat we een volgende afspraak maken’. ‘Graag’, zei de cliënt, ‘maar kan dat dan zonder flap?’ ‘Dat hangt van jou af’, antwoordde de begeleider.
De volgende workshops zijn:
Waarom stenen niet dansen, over werken met gevoelens, 07, 08, 09 november
Kernenergie, over de spirituele dimensie van begeleidingswerk, 21, 22, 23 november. Voor meer informatie, zie onze site: www.weisfelt.nl
