Werken met liefdesenergie. Vriendschap
Een gezette man op de stoel tegenover de begeleider. De voeten over elkaar geslagen, de vuisten gebald. Iets ineen gedoken, hoofd tussen de schouders als een geschrokken schildpad, vast geklemde kaken en priemende ogen. De begeleider haalde eens diep adem en besloot wat onderuit te zakken in zijn stoel. ‘Kom je met een vraag of met een mening?’, opende de begeleider het gesprek. Het hoofd ging nog iets verder terug. Het bleef even stil. Dan kwam het antwoord. ‘Ik kom op advies van een kennis. Die zei dat jij me wel zou kunnen breken’. ‘Ik breek geen mensen’ antwoordde de begeleider. Weer bleef het een poosje stil.
Het hoofd bewoog weer iets naar voren. ‘Nou ja, ik ben niet zo’n prater. Ik kijk altijd eerst even de kat uit de boom…’ ‘Kijk maar’, reageerde de begeleider. Weer stilte die volgde.
‘Ik zit vast’, zei de man uiteindelijk. ‘Je houdt jezelf vast’, meende de begeleider. ‘Je zit erbij als of je verwacht dat je van alle kanten aangevallen kan worden’. ‘Zo voelt het ook’, antwoordde de man. ‘Wil je me vertellen wat je bedreigt’, vroeg de begeleider. De man bleef weer een tijd stil. Toen antwoordde hij: ‘Het leven’. ‘Ik leef’, zei de begeleider na een poosje, ‘en ik ben dan ook bedreigend?’ ‘Ja’, antwoordde de man. De begeleider wees op een stoel naast hem. ‘Als ik nu eens daar ga zitten als een vertegenwoordiger van het leven zouden we elkaar eens echt kunnen ontmoeten. Als jij het tenminste aan durft je nek uit te steken’. De begeleider stond op en verwisselde van stoel. ‘Draai jouw stoel eens een beetje mijn kant op. Hier zit het leven. Wat wil je me eigenlijk vertellen’. De man draaide zijn stoel aan en leunde iets naar voren.
‘Jij bent een klootzak’, begon hij. ‘Je hebt alles wat ik bereikt heb kapot gemaakt’. ‘Jij bent een lul’, reageerde de begeleider. ‘Je geeft mij de schuld van wat je zelf hebt gedaan’. ‘Niet waar!’, stoof de man op. ‘Niet waar? Vertel eens hoe ben je de afgelopen jaren met mij omgegaan?’ ‘Ik heb me kapot gewerkt om je te veroveren. Ik heb me uitgesloofd om iets van mijn gezin te maken. Dag en nacht heb ik….’ ‘Het klinkt alsof je alleen maar met me gevochten hebt’, onderbrak het leven hem. ‘Heb je ooit een poging gedaan om vrienden met me te worden?’ De man keek hem verbaasd aan. ‘Vrienden, hoezo?’ ‘Als leven wil ik je vriend zijn’, legde het leven uit. ‘Alleen als je doodgaat laat ik je los. Maar ik ben je vriend, waarom behandel je me niet zo?’ ‘Mooie vriend ben jij’, protesteerde de man. ‘Mijn relatie gaat stuk, mijn kinderen moeten mij niet. Mijn zaak…’ ‘Als je alleen maar oorlog voert, gaat het meeste kapot’, knikte het leven. ‘Maar als je het aandurft kunnen we vrienden worden. Alleen dan kunnen we de moeilijkheden onder ogen zien. Durf je het aan?’ De begeleider stak zijn hand uit. De man zat onbeweeglijk tegenover hem. ‘En dan ga jij mijn problemen oplossen?’ ‘Nee’, antwoordde het leven. ‘Ik ga je je problemen bewust maken’. ‘Gaat het helpen om mijn relatie te herstellen?’ ‘Weet ik niet. Mogelijk ga je leren wat liefde is’. ‘Zal ik kunnen vasthouden wat ik gewonnen heb?’ ‘Zeker niet, ik ga je leren loslaten’. De man bleef roerloos. Uiteindelijk probeerde hij het nog een keer: ‘Wat kan ik van je verwachten?’ ‘Een hand’, antwoordde het leven en stak zijn hand uit.
Minuten verstreken. Dan uiteindelijk, nam hij de uitgestoken hand aan. De begeleider trok de hand wat meer naar zich toe en legde zijn vrije hand erbij. Zo zaten ze tegenover elkaar, de hoofden nabij. Ze spraken niet. De draden van nabijheid sponnen de relatie. Na een poosje lieten ze elkaar los en stapte de begeleider weer op zijn eigen stoel.
‘Wat nu?’, vroeg de man. ‘Wennen aan vriendschap’, antwoordde de begeleider. ‘Het vechten loslaten om de vriendschap te verwerven. Wat vind je? Maken we een volgende afspraak?’ ‘Graag’, zei de man.
