Werken met liefdesenergie. Verscheurd.
‘Ik ben 30 jaar getrouwd geweest’, vertelde hij. ‘Nu leven we gescheiden. Ik heb niet gerouwd om die scheiding. Ik heb er niet om gehuild, terwijl we het toch ook heel goed gehad hebben. Ik weet het niet. Ik ben bang dat ik verstopt verdriet meeneem in mijn nieuwe relatie. Ik weet niet of ik wel echt gescheiden ben als ik de scheiding niet voel’.
De begeleider nam even de tijd en zag de man voor zich. Levenservaring, introspectief, een uitstekende vakman. De energie naar binnen in donkere schaduwen. De verdoving van de geest die de pijn onderdrukt om te blijven functioneren. De pijn die zich opdringt om bewust te worden en de scheiding ervaarbaar te maken. ‘Daar ligt een klein boekje’, wijst hij naar een groepslid. ‘Wil je het me even aanreiken?’
Daar zat de begeleider met een klein donker geel boekje in zijn hand. De pottenbakker, geschilderd aan de voorkant, vertelt zijn geheimen. Dit is een klein boekje zei de begeleider tegen de man tegenover hem. ‘Ik heb het met hart en ziel geschreven. Het is een boekje over spiritualiteit. Het gaat over liefde en verlies, over uitdaging en offer. Ik schenk het jou en ik vraag je er een paar bladzijden uit te trekken en te verscheuren’.
De man keek hem aan. Workshops, gesprekken, herinneringen van de afgelopen jaren kwamen voorbij. De momenten dat je elkaar zo nabij bent dat de armen om elkaar heen op grote afstand voelbaar zijn. ‘Dat wil ik niet’, protesteerde de man. ‘Ik ga niet iets verscheuren wat voor jou zoveel betekenis heeft’. ‘Als jij de pijn van je scheiding wilt voelen, moet je het doen’, reageerde de begeleider. ‘Zonder die pijn komt er geen weg vrij voor een nieuwe liefdesrelatie. Dus doe wat ik je vraag’.
De man sloeg het boekje open. Aarzelde en keek de begeleider aan. Angst en wanhoop in zijn ogen. ‘Het gaat niet’, verklaarde hij. ‘Ik vraag je om het toch te doen’, zei de begeleider. Het was doodstil, de spanning was voelbaar in de ruimte. Ieder hield de adem in. De tijd verstreek. ‘En doe het bewust, niet slordig’, onderbrak de begeleider de stilte.
Uiteindelijk nam hij zijn besluit. Hij pakte en bladzijde vast en scheurde hem langzaam uit het boek. Hen je ooit het geluid gehoord van scheurend papier in een doodse stilte? De man brak. En terwijl hij langzaam en bewust scheurde, nogmaals en nogmaals, kwam een golf van verdriet, verdrongen schuld en verborgen schaamte naar buiten. ‘Dat is het dus’, zei hij uiteindelijk. ‘Dat is het dus’, knikte de begeleider. ‘Die dertig jaar hebben recht op die pijn. Anders loop je het risico die pijn mee te nemen in een nieuwe relatie’. ‘Een harde leerweg’, peinsde de man. ‘Een klein voordeel’, meende de begeleider en hij wees op de snippers op de grond. ‘Hier ligt een bladzijde die je nooit meer gaat vergeten. Vaak is het verstandig een boek nog een keer goed te lezen voor je het verscheurt. Zo goed, dat je de pijn kan voelen. Zo leer je de lessen van het verleden die je nodig hebt om de toekomst te bouwen’.
‘Ik ga dat boekje nu op een hele andere manier lezen’, zei de man bij het afscheid van de workshop. ‘Je had het helemaal nog niet gelezen’, zei de begeleider verontwaardigd. ‘Ik vond het te duur’, plaagde de man. ‘Een misselijke truc om het boekje gratis te krijgen’, constateerde de begeleider. ‘Een bladzij eruit en je houdt er best een aardig boekje aan over’. De armen om elkaar heen blijven op grote afstand voelbaar.
