Werken met liefdesenergie. Het medaillon.

‘Ik draag een schuld met me mee’, vertelde ze. ‘Ik ben gescheiden en heb nu een nieuwe relatie. Het was een lange, pijnlijke weg. En juist nu, na het mij beter gaat, kan ik nog beter het verdriet van mijn dochter zien, kan ik zien wat ik haar met deze scheiding heb aangedaan en nog iedere dag aandoe’. De tranen staan in haar ogen. ‘Ik voel me zo schuldig. Ze is zo eenzaam…’

‘Kom eens tegenover me staan’, nodigde de begeleider haar uit. ‘Leg je handen eens rustig op elkaar.  Kijk je kan ze zo openklappen en sluiten. Probeer het maar eens’. Ze deed het. ‘Die handen zijn een medaillon’, legde de begeleider haar uit. ‘We gaan een wandeling maken en iedere keer als we stoppen, kijken we in dat medaillon waar een kostbare foto in bewaard wordt. Kom op, we gaan op weg’.

Heel langzaam liepen ze samen de kring rond de aandacht gericht op de gesloten handen. In de gezamenlijke beweging groeide de verbinding. ‘Stop’, zei de begeleider. ‘Als je nu het medaillon opent zie je de foto van het kleine wanhopige meisje dat je zelf ooit was. Open je hart en kijk met alle liefde die je in je donder hebt naar dat meisje’. Langzaam opende ze het medaillon en zag het meisje. Stil verdriet…..

‘Sluit het medaillon maar weer’, zei de begeleider. ‘We gaan verder’. Ze liepen verder in stilte om haar gedachtenwereld te laten openen. ‘Als je nu het medaillon opent’, zei de begeleider toen ze weer gestopt waren, ‘dan zie je voorbij het kind dat je ooit was, je eigen kind en hoe verdrietig ook, blijf kijken en ervaar je liefde’. Hartzeer draagt een onhoorbare, minutenlange schreeuw met zich mee.

‘We gaan verder’, zei de begeleider. ‘Sluit het medaillon weer. We gaan verder’. Uiteindelijk klonk het stop nogmaals. ‘Nu’, zei de begeleider, ‘nu als je het medaillon opent, zie je het kind dat je zelf was en voorbij dat kind zie je je eigen kind. En….. wees je ervan bewust dat jij niet alleen naar hun kijkt. Die kinderen kijken terug. Ze zien de vrouw die je geworden bent, ondanks alle eenzaamheid en wanhoop die je hebt gekend. Open je medaillon en zie en word gezien…’

Minutenlang keek ze in haar geopende hand. Er werd niet meer gesproken. Langzaam verscheen er op haar betraande gezicht een zachte glimlach Ze knikte en fluisterde: ‘Ik begrijp het’. ‘Sluit het medaillon maar weer’, suggereerde de begeleider. ‘Het voordeel is, dat je het altijd bij je kan dragen. Je kan het openen en sluiten wanneer jij het nodig hebt’. Ze kuste haar lege hand en sloot het medaillon. ‘We lopen verder, ieder onze eigen kant op’, stelde de begeleider voor.

‘Hoe kwam je op het idee van een medaillon?’, vroeg een van de deelnemers bij de nabespreking. ‘Ervaring’, antwoordde de begeleider. ‘Als je volop aanwezig bent in de ontmoeting worden de ideeën geboren. Wellicht een beetje kennis over de ouder – kind relatie. Het kind is de moeder van de vrouw. De vrouw is de droom van het kind. Mijn oude meester willen Zwartberg zei vaak: als we weinig kunnen doen, zullen we wat meer moeten zijn’. ‘Dat geeft hoop’, antwoordde de deelnemer. ‘Hoop is een belangrijke helende kracht’, bevestigde de begeleider.

Op 2, 3, 4 september 2024 geef ik een nieuwe workshop: Omgaan met weerstand. Iedere mensenwerker kent het wel: de kracht van verandering roept de tegenkracht op om te behouden wat verloren dreigt te gaan. In deze workshop leren deelnemers over het judo van begeleidingswerk: kracht en tegenkracht met elkaar laten samenwerken om de gestelde doelen te bereiken. In deze workshop leer je helpend judo. Alle nadere gegevens vind je op onze site: weisfelt.nl