Werken met liefdesenergie.De wandelstok
Haar man was een prima cursist van enige tijd geleden. Nu zat zijn partner tegenover de begeleider. Ze was nieuwsgierig na alle verhalen over de trainingen en wilde graag kennismaken. Daar zat ze tegenover de begeleider. ‘Met welke nieuwsgierigheid zit je tegenover me?’, vroeg de begeleider. ‘Mijn man heeft veel over jullie werk verteld. Hij is er erg enthousiast over. Ik zie dat het hem goed heeft gedaan. Hij heeft er heel veel aan gehad, nog steeds eigenlijk. Hij…’ ‘Het klinkt wel een beetje bitter’, reageerde de begeleider, ‘maar je praat over hem alsof je zijn wandelstok bent’. Tegenover de begeleider zat een klasse vrouw, vermomd in de aanpassing. Ze nam de mep en ontving de boodschap. Ze was even stil. Toen antwoordde ze: ‘Je bedoelt dat ik alles op hem afstem en weinig rekening houdt met mezelf?’. De begeleider knikte. ‘Ik zit hier nu om met jou te werken, niet met je man. Tot nu toe heb je me alleen maar verteld dat je er zelf niet toe doet’. Weer was het even stil. ‘Je hebt wel gelijk’, peinsde ze. Een voorzichtige traan werd zichtbaar. ‘Ik doe er eigenlijk niet toe. Ik heb al heel jong geleerd dat ik teveel was. Ik weet niet beter’. De begeleider pakte een spiegel uit de hoek van de werkkamer en plaatste die in de stoel tegenover haar. Meteen stond ze erbij om hem te helpen de spiegel te plaatsen. ‘Dank je wel voor het wandelstokken gedrag’, zei de begeleider. ‘Ga maar weer zitten. Ze zat tegenover de spiegel. De begeleider zat opzij van haar. ‘Straks als je weer recht voor je uit kijkt, kijk je in een toverspiegel’, vertelde de begeleider. ‘Maar dan moet je wel heel goed kijken. Om een of andere rare reden kijken vrouwen iedere dag in de spiegel. Maar als je nu echt kijkt, zie je niet wie je bent, maar wie je had kunnen zijn als je je niet als wandelstok had gedragen’. Ze keerde haar hoofd naar de spiegel en keek. ‘Echt heel goed kijken’, moedigde de begeleider aan. Haar glimlach verdween en de tranen kwamen. ‘Ik zie zoveel dromen’, vertelde ze. ‘Ik zie een blijde vrouw. Ze heeft stralende ogen. Ze is trots. Ze weet wat ze kan. Ze durft te genieten. Ze kijkt me aan’. ‘Wat zeggen haar ogen?, vroeg de begeleider. ‘Ze zeggen kom maar, kom maar’. ‘Dat kunnen we regelen’, reageerde de begeleider. Hij nam de spiegel uit de stoel en zei tegen haar: ‘Ga hier maar zitten’. Ze nam haar plaats in op de stoel en keek naar de lege stoel voor haar. ‘Wat zie je?’, vroeg de begeleider. ‘Daar zit een vrouw die zichzelf niet durft te zijn. Dat mag ze niet. Achter haar klinkt een donderstem die zegt dat ik er niet had moeten zijn, dat ik weg moet wezen’. ‘De enige mogelijkheid om er te kunnen zijn, was voor wandelstok gaan spelen?’, vroeg de begeleider. Nu stroomden de tranen voluit. ‘Het is vreselijk om ernaar te kijken’, weende ze. ‘Alleen vanaf de stoel waar je nu zit kan je erom huilen’, meende de begeleider. De stroom kwam verder vrij. ‘Op die stoel kon ik alleen maar van binnen huilen’, snikte ze. Ze wachtten een poosje tot het huilen verstilde . De losse kaken leken iets steviger te worden. ‘Vanaf deze plek kan ik het beter zien’, stelde ze vast. ‘Vanaf hier kan ik me er los van maken’. De begeleider knikte. ‘Vanaf dit moment kan je niet meer echt in een spiegel kijken zonder een glimp van de vrouw te zien die je had kunnen zijn’, constateerde de begeleider. ‘Maar pas op, oude gewoontes zijn sterk. Welk plan ga jij maken om op deze stoel te blijven zitten?’ Ze dacht na. ‘Het zal wel wat gevolgen hebben voor mijn man’, peinsde ze. ‘Daar ga je weer’, reageerde de begeleider. ‘Een wandelstokken truc. De ander overeind houden en jezelf vergeten’. Ze knikte en benoemde mogelijke acties: meer plek innemen bij vrienden en vriendinnen, zichzelf meer zichtbaar maken op haar werk, dingen voor zichzelf doen, een opleiding volgen. Al pratende zat ze te glunderen op haar stoel. ‘Hoor je die stem nu nog?’, vroeg de begeleider. ‘Jawel’, antwoordde ze, ‘maar ik gehoorzaam niet meer’. ‘Maak je plan’, zei de begeleider, ‘en realiseer je dat een plan niets waard is als je het niet uitvoert’. ‘Die stem wil ik niet meer horen’, besloot ze. ‘Dat werkt niet’, wist de begeleider. ‘Die stem blijft klinken. Dat is maar goed ook. Zo moet je iedere keer weer je besluit nemen om op deze stoel te blijven zitten’. Ze zat te glunderen in haar stoel.
‘Nog een huiswerk suggestie’, zei de begeleider toen hij haar uitliet. ‘Koop een wandelstok’. ‘Om doormidden te breken?’, vroeg ze. ‘Nee, zei de begeleider. ‘Hang er een kaartje aan met daarop de tekst ‘voor mijn lieve echtgenoot’.
Ze huppelde naar haar auto.
