Werken met liefdesenergie. De vampier.
Werken met liefdesenergie. De vampier.
Het was en intense oefening geweest. Werken in drietallen. Uitwisselen over je ervaringen in groepen. Groepswerk is altijd ook een herkansing voor eerdere ervaringen in het gezin van herkomst. De man had de longen uit zijn lijf gehuild, terwijl hij omarmd werd door de man voor hem en de vrouw achter hem. Nu meldde hij zich aan persoonlijk werk.
Daar zat hij achterover hangend op de grond. De kracht leek uit zijn lichaam weg te vloeien. Zijn ogen staarden naar verten die voorbij de werkelijkheid van het hier en nu lagen. Zijn fluisterende woorden leken eerder naar binnen dan naar buiten te gaan. ‘Ik weet het al lang’, fluisterde hij. ‘De mensen weten het wel. Ik zuig de energie van ze weg. Ik zuig ze leeg. Mijn ouders wisten het al. Ik ben een vampier’. Het bleef even stil. ‘Ik zag je bij de vorige oefening in de knoop zitten met een paar anderen’, zei de begeleider uiteindelijk. Met wie heb je gewerkt?’ Woordeloos wees hij zijn kompanen aan. ‘Willen jullie helpen?’, vroeg de begeleider. Ze knikten en schoven naar voren. ‘Ga in dezelfde positie zitten als die waarin jullie de oefening beëindigden’, zei de begeleider. Ze schoven naar elkaar toe. De mannen zittend op de grond, de benen over elkaar, de lijven tegen elkaar, het hoofd van de cliënt op de schouder van de man. Achter hem zat de vrouw, de benen om hem heen, haar lijf tegen zijn rug, haar hoofd tegen het hoofd van de cliënt. ‘Adem en ervaar’, instrueerde de begeleider.
Al gauw kwam het verdriet weer vrij, kreunende honger naar nabijheid, zuchtende pijn van eenzame herinneringen. ‘Ogen dicht’, zei de begeleider. ‘Zachtjes alles voelen wat je verlangt en zo gemist hebt’. Hij kroop overeind naar de muziekinstallatie. Angela Gheorghiu zong de liefde naar zijn ziel. ‘Houd je ogen dicht’, fluisterde begeleider. ‘Geef maar mee en ervaar wat er gebeurt’. De tranen bleven stromen. De begeleider nam het hoofd van de vampier voorzichtig vast en keerde het zo dat zijn lippen tegen de nek lagen van de man die hem omarmde. ‘Je mag het nu doen’, suggereerde de begeleider. ‘Zet je tanden er maar in en bijt door’. Het snikken verdiepte. Het duurde even en dan schudde zijn hoofd de weigering. ‘Ik neem je hoofd weer even vast’, fluisterde de begeleider. Hij nam het hoofd vast en draaide het rustig naar de hals van de vrouw die achter hem zat. Nu lagen zijn lippen op haar keel. ‘Dit is je kans’, fluisterde de begeleider. ‘Bijt maar’. Het werd heel stil en in de stilte groeide een wonderlijke zachtheid. De tranen stopten. Het onweer trok langzaam weg. De man opende de ogen en keek de begeleider aan. ‘Slecht werk voor een vampier’, meende de begeleider. ‘Ik ben geen vampier’, antwoordde de man met rustige zekerheid. ‘Dat klopt’, knikte de begeleider. ‘Je bent een mensenkind met liefdeshonger. Deze twee hebben je gegeven wat je nodig had. Je bent ze niets verschuldigd, want je hebt ze al terugbetaald door te ontvangen’.
‘Je ging mee in zijn beeld’, aarzelde een deelnemer in de nabespreking. ‘Was je niet bang dat….’ ‘Geen seconde’, onderbrak de begeleider hem. ‘Het etiket van de vampier wordt vaak gegeven door de mens die niets te geven heeft. De volwassen man weet echt wel dat het etiket niet klopt, maar het Kind heeft het wel mooi om de nek hangen. Dan is hij veroordeeld om heen en weer te vliegen tussen zijn ruïne van eenzaamheid en de veroordeling van de nabijheid. Net als in de film’. ‘Hij heeft dat in deze workshop vaak gedaan’, begreep en ander groepslid. ‘Het Kind wordt verwond door de ervaring. Laat de ervaring het dan ook helen’, eindigde de begeleider. Het groepslid schoof naar de deelnemer toe en legde een arm om hem heen.
Op 25 september geven wij een supervisie dag voor coaches met persoonlijke en professionele vragen. Alle nadere informatie vind je op onze site weisfelt.nl. Je kan je aanmelden via deze site, of per mail: info@weisfelt.nl
