Werken met liefdesenergie. De indringster
‘Toen ik hem leerde kennen, leefde zijn vrouw nog. Hij bracht vrijwel al zijn tijd door in het ziekenhuis. Ik ving zijn kinderen op en hield het gezin draaiende. Ik stopte de kinderen in bed en ving hem op als hij thuiskwam. Het ging allemaal vanzelf. Toen zij overleden was, troostte ik hem. Later gingen we vrijen. Ik ben stukje bij beetje op haar plaats gekropen’. ‘En nu?’, vroeg de begeleider. Ze haalde haar schouders op. ‘En nu word ik langzaam maar zeker weer van die plek weggeduwd. Hij heeft geen belangstelling meer voor me. Ik ben er wel, maar meer als huishoudster. Met de kinderen kon ik altijd goed overweg. Nu kijken ze me de deur uit’. ‘Terug in je hok’, knikte de begeleider. Ze schoot vol. ‘Het is zo oneerlijk!’, snikte ze. ‘Ik voel me zo gebruikt. Ik word gewoon het bed uit gegooid’. ‘Het was nog warm van de ander’, suggereerde de begeleider. Ze huilde voluit.
‘Vertel me eens’, vroeg de begeleider, ‘kende je de overleden vrouw?’ ‘Niet zo heel goed’, antwoordde ze. ‘We waren kennissen’. ‘Heeft zij geweten dat jij een relatie kreeg met haar man?’, vroeg de begeleider. ‘Dat weet ik niet, we hebben daar nooit over gesproken. Ik wilde hem er niet mee lastig vallen. Hij had het al zo moeilijk’. De begeleider trok een veter uit zijn schoen, stak hem aan, blies het vlammetje uit, zodat de veter bleef smeulen. Hij legde de veter op de grond tussen hun in. Een dun sliertje stinkende rook kronkelde omhoog.
‘Op het eerste gezicht is er niets aan de hand’, zei de begeleider. ‘Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat we allebei last krijgen van de stank’. ‘Maar waarom…?’, vroeg de vrouw. Ze zweeg en dacht na. ‘Bedoel je dat het stinkt?’, vroeg ze. De begeleider knikte. ‘En daarmee vertel ik je niets nieuws’, antwoordde hij. ‘Hoe hebben jullie dit vetertje aangestoken?’
‘Ik ben een relatie met hem aangegaan’, erkende zij. En meteen, fel, erachteraan: ‘Maar hij ook!’. ‘Hij is hier niet’, reageerde de begeleider. ‘Zoek eens in jezelf’. ‘Van het een kwam het ander’, mompelde ze. ‘Te gemakkelijk’, zei de begeleider. ‘Zoek eens een etage dieper’’. Ze zweeg een poosje en bladerde terug in haar geschiedenisboekje. ‘We woonden bij elkaar in de buurt. Onze kinderen gingen naar dezelfde kleuterschool. Ik vond hem een aardige man. Toen zijn vrouw werd opgenomen, ben ik komen helpen. Eerst ving ik de kinderen op als hij weg moest, later bleven ze eten en…’ ‘Het klinkt als een doordachte inbrekersstrategie’, interrumpeerde de begeleider. ‘Maar hij..’, probeerde ze. ‘Hij heeft wellicht een doordachte verleidersstrategie gebruikt’, zei de begeleider. Ze schudde haar betraande hoofd. ‘Het was geen plan, het is zo gelopen…’ ‘Het was geen bewust plan’, antwoordde de begeleider, ‘en zo is het uitgewerkt’. Opnieuw waren er tranen. Haar lichaam boog voorover. Met de ellebogen op haar knieën en de handen voor ogen bleef ze zitten. Na een poosje kwam ze wat meer overeind. ‘Wat nu?’, vroeg ze. ‘Het gaat steeds meer stinken’, rook de begeleider. Ze veegde haar tranen weg en dacht na. ‘Het stinkt’, zei ze uiteindelijk. ‘Ik ga terug naar mijn eigen huis. Ik ben op de verkeerde plek’. ‘Mogelijk’, reageerde de begeleider, ‘maar je bent in ieder geval op het verkeerde moment’. Ze knikte opgelucht. ‘Het is veel te snel gegaan’, constateerde ze.
‘Je kan liefde misbruiken om de pijn te verdoven’, vertelde de begeleider. ‘Maar de rouwende en de trooster houden dat meestal niet zo lang vol. Dan gaat het stinken’. ‘Terug naar af’, zei de vrouw met een droevige glimlach. ‘Misschien terug naar een nieuwe meer bewuste start’, opperde de begeleider. ‘Trap jij die veter nog even uit?’
