Werken met liefdesenergie Afstand en nabijheid
‘Wat heb ik gemist?!’, riep hij. Hij sloeg met de vlakke hand op zijn voorhoofd. ‘Wat heb ik gemist?!’ Zijn supervisor zat op de stoel tegenover hem en zag de mengeling van woede en verdriet, van zelfverwijt en gekrenkte trots. Daar zat een ervaren en bekwame coach die gewerkt had met een suïcidale cliënt. Het had erop geleken dat het goed zou gaan. In eerder werk met zijn cliënt had hij een betrokken relatie opgebouwd. Hij had een non-suïcide contract gesloten. Ze hadden in de laatste zitting gesproken over de keuze tussen ‘leven en sterven’ en ‘Leven en Sterven’ Hij had gekozen te Leven. Een week later was hij van een flat gesprongen. Geen aankondiging, geen afscheidsbericht. Wel een netjes opgeruimde huiskamer en op de tafel, netjes gesorteerd, lagen alle benodigde papieren.
‘Wat heb ik gemist?!’, herhaalde hij. ‘Wat heb je geïnvesteerd?’. reageerde de supervisor. Verbaasd keek de coach op, weggetrokken van het gedachte pad dat hij al vele keren in een cirkelgang gegaan was. ‘Wat ik heb geïnvesteerd? Alles wat ik in huis had. Mijn betrokkenheid, mijn kunde. Ik heb naar mijn weten alles gedaan wat me te doen stond. Ik zou niet weten wat…’ ‘Ik vroeg naar wat geïnvesteerd hebt’, viel de supervisor hem in de rede. ‘Je antwoord is: alles wat ik in huis had’. Het werd even stil. Dan herhaalde de coach zijn woorden alsof hij er aan moest proeven. ‘Alles?’, vroeg de supervisor ‘Alles’, antwoordde de coach. Nu klonk zijn stem met een streep onder het woord. ‘En het is niet genoeg geweest’, constateerde de supervisor. ‘Nee, het was verdomme niet genoeg’, grauwde de coach. ‘Die stomme zelfmoordenaar heeft je laten zitten’, suggereerde de supervisor. De coach schudde zijn hoofd alsof hij de suggestie van zich af wilde schudden. Na een korte stilte zei hij: ‘zelfingenomenheid?’ ‘Erger dan dat’, antwoordde de supervisor. ‘Je probeert voor God te spelen’. ‘Maar het is toch volkomen normaal om je bij zoiets af te vragen wat je hebt gemist?’ ‘Noodzakelijk zelfs’, zei de supervisor. ‘Fouten zijn er om van te leren. Maar jouw vraag is geen onderzoeksvraag, maar zelfverwijt. Jij vindt dat jij je cliënt tot het leven had moeten toveren. een beetje realiteitszin is nooit weg….. Hoe hard moet ik nog tegen je aan schoppen voordat je gaat janken?’
De tranen kwamen. De coach huilde om zijn machteloosheid, huilde om zijn cliënt. Hij worstelde met zijn tranen. ‘Niet zo erg professioneel’, zei hij. De supervisor haalde zijn schouders op. ‘Werk met zoveel nabijheid als nodig is en met zoveel afstand als noodzakelijk is. In nabijheid groeit betrokkenheid. Dat is heel wat gezonder dan zogenaamde professionele afstand’. De tranen stroomden rustig en werden al snel stil.
De thee was koud geworden. Ze zaten een tijdje naar elkaar te kijken. ‘Willem Zwartberg zei weleens: Er zijn tranen om mee te bouwen en er zijn tranen om op te dweilen’, wierp de supervisor op. De coach knikte. ‘Ik neem het niet op mijn nek’, antwoordde hij. ‘Dat is je geraden’, zei de supervisor.
De workshop luisteren naar het lijf in maart is voltekend.
De workshop Helend herhalen, over het ervaren van regressie en ermee leren werken is op 10,11 en 12 april 2017. Nog enkele plaatsen beschikbaar. Voor nadere informatie: www.weisfelt.nl
