Mannen hebben geen kloten
Ze meldde zich voor persoonlijk werk. ‘Mannen hebben geen kloten’, verkondigde ze en wachtte af. ‘Dat is een klacht’, zei de begeleider. ‘Wat is je vraag?’ Ze keek hem verbaasd aan. Uiteindelijk antwoordde ze: ‘Ik zou wel eens een man willen ontmoeten die kloten heeft’.
‘Dat is nog steeds geen vraag, maar een eis die je in een wens verstopt’, meende de begeleider. De derde keer was haar poging raak. ‘Is hier in deze kring een man met kloten?’, vroeg ze. Zonder uitzondering gingen de mannenhanden omhoog. ‘Kies er maar eens een uit’, suggereerde de begeleider. Dat deed ze.
Een sterke man, twee koppen groter dan zij, stond voor haar.’ Allebei rechts?’, vroeg de begeleider. Ze knikten. ‘De rechterhand van de man pakt de pols van de rechter armvan de vrouw’, zei de begeleider. ‘Jullie gebruiken alleen de rechter arm akkoord?’ Ze knikten en keken elkaar aan, klaar voor wat komen zou. ‘Ga je gang’, zei de begeleider tegen de vrouw. ‘Onderzoek maar eens of hij kloten heeft’. Zij greep naar zijn kruis, maar hij was haar net voor. De greep om haar pols verstrakte.
Je staat er verbaasd van wat een krachten er vrijkomen. In een heftige worsteling dansten ze door de zaal. Zij graaiend naar hem, hij met de volle kracht, nodig om haar tegen te houden. De begeleider moest ze een paar keer laten stoppen om te voorkomen dat ze buiten de kring terecht zouden komen. Uiteindelijk stonden ze daar hijgend tegenover elkaar. Zij met rode konen, vuur in haar glanzende ogen. Hij met zelfverzekerde kracht, haar strak aankijkend, respect in zijn ogen.
‘En leg nu je linker hand eens op jouw geslacht’, zei de begeleider tegen haar. Ze deed het. ‘Wat gebeurt er nu?’, vroeg de begeleider. ‘Mijn kut’, fluisterde ze verbaasd. ‘Ik voel mijn kut’. En daarna bijna juichend: ‘Ik voel mijn kut’. Ze trok haar rechterhand uit de greep van de man tegenover haar. Ze legde die op de linkerhand op haar kruis. ‘Een kutwijf’, constateerde de man tegenover haar bewonderend. ‘Een eretitel’, bevestigde de begeleider. En tot de vrouw: ‘Heb je wat je kwam halen?’, vroeg hij. Ze knikte heftig. ‘Ik zocht bij hem wat ik in mezelf kwijt was’, verklaarde ze, meer nog aan zichzelf dan aan de buitenwereld. ‘Laten we er maar weer bij gaan zitten’, stelde de begeleider voor.
‘Een maar al te bekend thema’, vertelde de begeleider naar aanleiding van vragen in de nabespreking. ‘Ik geef een grove schets met talloze uitzonderingen. We gaan vaak wat verknipt om met seksualiteit. De mannen vrezen het man zijn omdat ze zich afgekeurd weten als geslachtelijke wezens. Ze verstoppen hun mannen energie. De vrouwen ervaren meer acceptatie van hun eigen vrouw zijn, ook al omdat zij vaak onderling meer uitwisseling hebben. Zij vrezen de vrouwen niet, maar wel de mannen en vaak terecht. De vrouwelijke energie is receptief, de mannelijke agressief. Agressie in de positieve betekenis van het woord: toenaderen. Juist omdat het vrouwelijke receptief is, is het belangrijk dat ze initiatief nemen. Juist omdat het mannelijke agressief is, is het belangrijk dat ze reactief handelen. Dat is precies omgekeerd van wat ons vaak geleerd is. Zo worden vrouwen angstige afwachters en mannen stuntelige initiatiefnemers. Als de vrouw het initiatief neemt, is dat heel geruststellend voor mannen. Als mannen hun kloten gebruiken en reageren op het initiatief, kunnen vrouwen de kracht van hun eigen geslacht ervaren. Als we dat kunnen, hoeven we onze energie niet meer te verstoppen en bang voor elkaar te zijn. In bed zou meer besproken kunnen worden en vergaderingen zouden korter duren’
Voor onze supervisie dag op 25 september hebben wij nog enkele plaatsen beschikbaar. Nadere informatie vind je op onze site. Aanmelden kan via onze site of per mail: info@weisfelt.nl
