Werken met liefdesenergie. De schreeuw
‘Een vreselijke ervaring die me nog vaak achtervolgt. Ik ben ervoor in therapie geweest maar het heeft me weinig opgeleverd. Zou jij daar wat mee kunnen?’ ‘Geen idee. Vertel wat er is gebeurd’. ‘Ik was 28. Ik wachtte bij een spoorweg overgang. Tegenover mij kwam een auto aan die niet stopte. Hij werd gegrepen door een trein. Ik ben uit mijn auto gesprongen en langs de rails gerend. Die auto lag een heel eind verderop. Er was niets meer van over. Er lag een dood kind naast de auto. De man in de auto was in stukken gescheurd. Naast de auto zat een vrouw met een kind in haar armen. Ik was erbij toen het kind doodging. Ik hoorde haar schreeuw. Ik heb haar vastgehouden. Toen kwamen er een heleboel mensen. Ik kon niets meer doen. Ik ben weggerend, in mijn auto gesprongen en weggereden. Het is nu ruim tien jaar geleden, maar het lijkt gisteren. Ik weet niet wat ik ermee moet…’
‘Sluit je ogen, haal een paar keer diep adem. Laat de schreeuw van die vrouw klinken in je gedachten. Luister met alles wat je in je hebt naar die schreeuw. Luister tot die schreeuw weerklinkt in alle hoeken van je bestaan’. De man sloot zijn ogen. Tranen liepen over zijn wangen. Hij ademde diep met zijn mond halfopen. Zijn ogen knepen, zijn kaken spanden, zijn voorhoofd fronste. En dan, langzaam maar zeker, veranderde zijn mimiek. Zijn hoofd boog iets achterover, zijn gezicht ontspande en zijn lippen trilden. Eindelijk opende hij zijn ogen. Het bleef een tijd stil. ‘Wat heb je gehoord toen je luisterde?’, vroeg de begeleider. ‘Je zal het wel vreemd vinden’, antwoordde de man. ‘Het was een schreeuw van liefde. Het was een wanhoopsschreeuw van liefde’. ‘En jij was onmachtig om haar noodlot weg te nemen’, begreep de begeleider. ‘Ik kon mijn eigen onmacht niet verduren’, zei de man verbaasd. ‘Ik ben weggerend van mijn eigen onmacht’. ‘Je bent een moedige man’, reageerde de begeleider. ‘Je bent niet gevlucht van het ongeluk. Je bent gevlucht van jezelf. Nu heb je de uitdaging van die wanhoopsschreeuw begrepen’. De man knikte. ‘De uitdaging om mijn eigen liefde waar te maken in mijn leven’, constateerde hij. En dan zachtjes voor zichzelf sprekend: ‘nu heb ik die schreeuw begrepen’. Hij sloot zijn ogen, boog zijn hoofd en glimlachte. Dan richtte hij zijn hoofd op en keek de begeleider verbaasd aan. ‘Dertig sessies’, zei hij. ‘En jij….’ ‘Je bedoelt ‘ik’, interrumpeerde de begeleider. ‘Luisteren naar jezelf levert vaak heel wat meer op dan luisteren naar een ander’.
‘Hoe weet jij dat hij niet weggerend is, gewoon omdat hij bang was dat hij gek zou worden?’, vroeg een van de deelnemers. ‘Hoe weet je dat die schreeuw een opdracht was?’ ‘Door te luisteren’, antwoordde de begeleider. ‘Als je luistert weet je dat hij gebleven is toen het nodig was. Hij is weggerend toen het kon. Zo is hij weggerend van de schreeuw. Maar wie de moed heeft in die omstandigheden te blijven, zal zeker kunnen blijven als de boodschap van de schreeuw gehoord moet worden. Willem Zwartberg zei vroeger weleens: als het antwoord op psychologisch nivo niet klinken kan, luister dan eens naar de spirituele wereld. Luister naar jezelf, zei hij vaak. Zo verander je een trauma in een herinnering’. Een deelnemer haalde zijn schouders op. ‘Goed luisteren naar je cliënt blijkt toch ook wel handig’, constateerde hij.
Op 23 oktober bieden wij een supervisiedag aan, een goede gelegenheid om ons werk te leren kennen. 06, 07, 08 november een driedaagse ‘waarom stenen niet dansen’ over werken met gevoelens. Het boek ‘Altijd Aardig Blijven?’ heeft zijn tweede druk en is dus nu weer te verkrijgen. Alle nadere informatie vind je op onze site weisfelt.nl
