Werken met liefdesenergie: herinneringen

Hij las de krant tijdens zijn vakantie. Zijn oog viel op een rouw advertentie. De regel: ‘hij heeft gekozen’. Een ongebruikelijke naam en een heel bekend gezicht.

Hij sloot zijn ogen. De beelden kwamen terug. Lang geleden, tijdens een training, een intense uitwisseling met een deelnemer. Het gesprek ging over leven en dood. Is het leven een vloek of een geschenk? Is het een bezit of een lening? Bezit jij het leven of bezit het leven jou? Hoe spiegelen dood en leven elkaar?

Er was zoveel aandacht, intensiteit en betrokkenheid. Daar zat de man met de ongebruikelijke naam. Een heldere geest, een warm hart. Hij ging op in het gesprek. De vriendelijke buitenkant liet hij los. De innerlijke controle kwam bloot te liggen. Hij koos voor het leven en weigerde de achterdeur naar suïcide te sluiten. Zelfdoding als mensenrecht. Een recht, zich toegeëigend tegen een hoge prijs: het zwaard van Damocles, de mogelijkheid om aan het leven te ontsnappen, hing vanaf dat moment boven zijn hoofd.

Hij herinnerde zich de man met de ongebruikelijke naam. Levenslustig, steeds weer zoekend naar de ontmoeting. Steeds de nabijheid vermijdend. Zo benaderbaar, zo onbereikbaar. Dus toch…

Meer dan 15 jaar waren er sindsdien gepasseerd. Ze hadden elkaar uit het oog verloren. De liefde had gereikt, de controle had gegrepen. Hij dacht aan de woorden van Willem Zwartberg, zijn oude leermeester die, pratend over werken met liefdesenergie, het volgende rijtje noteerde:

De uitdagingen van de liefde                                                                                      

Aanraken zonder vast te houden                                                                                       Vasthouden zonder vast te klampen                                                                                 Bewonderen zonder te willen bezitten                                                                                             Te verbinden zonder gevangen te nemen                                                                             Overgave zonder er iets van te verwachten                                                                                    De ervaring van eenheid zonder de dualiteit

Hij stelde zich voor hoe hij het hoofd van de man met de ongebruikelijke naam in zijn handen nam. Hem aankeek. Hoe hij net zoals lang geleden de diepte zocht in zijn blauwe ogen. Hoe hij de gespannen kaken losser voelde worden.

Zoveel kwaliteit, zoveel verlangen, verloren in de zelfgekozen dood. Hij voelde het verdriet vrij van oordeel. Hij ontspande zijn handen en liet het hoofd los.

Simpele rijtjes zijn soms lastig te leven.

Piet Weisfelt