Werken met liefdesenergie: woorden
‘Wat kom je hier doen?’, vroeg de begeleider. De nieuwe cliënt had blijkbaar lang in de wacht gezeten want een woordenstroom kwam vrij die de begeleider de eerste minuten niet wist te onderbreken.
Het gesprek kabbelde voort. De woorden stroomden zonder veel te vertellen. Achter de gespeelde aandacht vertoonde zich het monster van de onzekerheid en de verveling. De begeleider besloot tot een andere aanpak en liet een luide wind.
De cliënt keek geschokt op. ‘Willem Zwartberg’ , verklaarde de begeleider vriendelijk. ‘Wat, hoe?’ startte de cliënt. ‘Mijn supervisor’, legde de begeleider uit. ‘Willem zei altijd: als je het niet meer weet, doe wat anders’.
‘Maar…’ ‘Willem noemde jouw gedrag verbaal winden laten’, legde de begeleider uit. Hij zei altijd: ‘het woord is bedoeld om aan te raken. De meeste mensen gebruiken woorden alleen maar om mist te creëren zodat ze zelf onzichtbaar kunnen blijven’.
‘Ik vind niet dat je….’,zei de cliënt. ‘Toch wel’, interrumpeerde de begeleider. ,Raak mijn hand eens aan’. ‘Maar….’ ‘Doe nou maar’, zei de begeleider.
Haastig stak de cliënt zijn hand uit, tikte hand van de begeleider aan en trok hem schielijk weer terug. ‘Dat bedoel ik nu’, zei de begeleider. ‘Dit lijkt nergens op. Ik zal nu jouw hand eens aanraken’. Hij keek aandachtig naar de cliënt, richtte zijn aandacht vervolgens op diens hand en bracht zijn hand in een langzame beweging naar voren. De aanraking was zacht maar voelde heftig. Een lang seconde duurde het. Dan werd de hand weer teruggenomen.
Het bleef even stil. ‘Dat is een heel verschil’, fluisterde de cliënt. ‘Nietwaar?’ zei de begeleider zelfingenomen. ‘Heb ik van Willem geleerd. Als je aanraakt dan richt je je aandacht. Bewust van je zelf en de ander raak je aan. Op de juiste plek, met de juiste kracht. Dan verbreek je de aanraking precies even aandachtig’.
Weer bleef het even stil. ‘Dit is een heel verschil met het geleuter van het afgelopen kwartier’, zei de begeleider. ‘Ik was aan het vertellen’, protesteerde de cliënt. ‘Niet waar’, zei de begeleider. ‘Je was aan het strooien met woorden. Willem zei daarvan: Het woord is gemaakt om aan te raken. Er bestaat geen preciezer aanrakingsinstrument als het woord. Het goed gekozen woord raakt aan. Je laat jezelf zien en nodigt de ander uit hetzelfde te doen’.
‘Dus nog een keer:” wat kom je hier doen?’
De cliënt begon te vertellen.
Piet Weisfelt
