Werken met liefdesenergie. De snipper

‘Na de begrafenis kwamen we met mijn broer en zussen bij elkaar. Ik de kortste keren hadden we allemaal laaiende ruzie. Ik vergat alles wat ik hier geleerd heb. Vergeten? Nee, dat was het niet. Ik wilde het niet meer weten. Ik ben vol in de strijd gegaan. Ik wilde alleen nog maar de anderen kwetsen, pijn doen’. Ze zuchtte. ‘Ik heb er een puinhoop van gemaakt. Ik begrijp mezelf niet’. ‘Schuif eens naar voren’, antwoordde de begeleider. En tegen de kring: ‘Ik heb een a4tje nodig’. Het blaadje papier werd hem toegeschoven. Hij plaatste het tussen hem en de vrouw in. ‘Dit papier is alle liefde die ouders voor hun kinderen in huis hebben’, vertelde de begeleider. ‘Neem nou eens het deel dat jij van je ouders gehad hebt’. Ze boog voorover en scheurde een snippertje uit de hoek van het papier. ‘Houd het maar in je open hand’, zei de begeleider, ‘en praat eens tegen dat snippertje’. ‘Je bent maar een klein snippertje’, vertelde ze tegen het papiertje. ‘Je bent maar heel weinig. Ik heb het met heel weinig moeten doen’. Haar stem was stil.  Haar gezicht werd marmer. ‘Laat dat papiertje eens terug praten’, zei de begeleider. ‘Ik ben maar heel weinig’, antwoordde het snippertje. ‘Daar moet je het maar mee doen’. ‘Kan het zijn dat alle kinderen uit jullie gezin met een klein snippertje in hun handen zitten?’, vroeg de begeleider. Ze knikte. ‘En dan gaat de moeder dood’, vertelde de begeleider. ‘De droom van een a4tje dat nog weggeven kan worden verdwijnt. Nu zitten ze allemaal met een snippertje liefde in hun handen’. ‘We maken geen ruzie over wat er allemaal nog moet gebeuren’, begreep ze. ‘Eigenlijk vechten we om die snippertjes’. Ze schrok. ‘Ik wil die snippertjes hebben’, bekende ze. ‘Met ons hoofd weten we best dat het zo niet werkt’, meende de begeleider. ‘Maar diep verborgen in ons leeft de honger naar liefde die er niet was. Blijf maar naar je snippertje kijken’. Haar vingers krampten om het flardje papier vast te grijpen, maar ze hield haar hand open. ‘Hoe moet het dan?’, fluisterde ze stil, ‘hoe moet het dan?’ De begeleider boog voorover, pakte het A4tje vast, scheurde een snipper van de andere hoek en hield zijn hand met het snippertje erin naast het hare. Twee volwassen mensen, twee eenzame kinderen. ‘Jij hebt ook een klein snippertje’, fluisterde ze. ‘Dat klopt’, fluisterde de begeleider terug. ‘Wat wil je? Zullen we proberen het uit elkaars handen te vechten of zullen we er eens echt naar kijken?’ ‘We gaan ernaar kijken’, besloot ze. ‘Goed idee’, meende de begeleider. ‘Vanaf nu blijf je naar je handen kijken. Als ik naar mijn snippertje kijk, realiseer ik me dat het maar klein is maar dat ik er best veel mee gedaan heb. ‘Hoe zit dat met jou snipperje?’ Ze keek en knikte. ‘Heb jij een relatie?’, vroeg de. begeleider. Ze knikte. ‘Kinderen?’ Ze knikte. ‘Is er liefde tussen de partners, is er liefde naar de kinderen?’ ‘Heel veel’, fluisterde ze. ‘Is er liefde in het werk dat ze doet? Zit er liefde in voor haar bij deze training?’  Ze zweeg en knikte. Haar ogen bleven gericht op haar open hand. ‘We hebben allebei ons eigen verhaal, maar het is dezelfde inhoud’, meende de begeleider. Daar zaten ze tegenover elkaar, stil kijkend naar de handen die tegen elkaar aan lagen met het snippertje erin. Er waren geen woorden. In stilte deelden ze verdriet en verwondering. ‘Dat er zoveel kan groeien uit zo weinig’, zei ze uiteindelijk. ‘Eigenlijk ongelofelijk’,  stemde de begeleider in. De ogen bleven op de handen gericht. ‘En toch is het ook heel pijnlijk’, constateerde ze. ‘Als je bewust leeft is het iedere dag voelbaar’, stemde de begeleider in. ‘Net als de vreugd om wie je geworden bent. Als je wat minder bewust bent, zet je de pijn in om op elkaar af te reageren’.  ‘Gaat het dan nooit weg?’ vroeg ze. ‘Wonden kunnen helen, littekens groeien mee’, zei de begeleider. ‘Ik werd zo venijnig’, zuchtte ze. ‘Dat venijn is niet veel meer dan de kurk op een grote fles verdriet’, meende de begeleider. ‘Zullen we elkaar nu weer aankijken?’ Ze richtte haar hoofd op en keken elkaar in de ogen. Ieder met het eigen verhaal dat geen woorden had gekregen, meer wel verstaan was. Juist in het woordeloze trilde de intimiteit in de ruimte. ‘Het zou mooi zijn als je met je broer en zussen eens het zelfde kon doen’, verbrak de begeleider uiteindelijk de stilte. ‘Het zou heel wat mediation werk schelen’.

‘Gaf je haar nu huiswerk mee?’, vroeg een deelnemer tijdens de nabespreking. ‘Wie weet’, grinnikte de begeleider. ‘Mijn leermeester Willem Zwartberg vroeg soms: Voor wie is dit huiswerk? Dan gingen vaak vele vingers de lucht in.’