Werken met liefdesenergie. Zingen

‘Ik wou dat ik ook eens een keer vrijuit kon huilen’, meldde hij. Zijn handen worstelden. ‘Ik heb meer dan genoeg verdriet, maar ik krijg er geen traan uit’. ‘Denk je dat nog harder wringen zou helpen?’, vroeg de begeleider. De man keek verbaasd op. ‘Je behandelt jezelf als wasgoed’, legde de begeleider uit. ‘Kletsnat en jij moet het droog zien te krijgen. Wringen maar….’ ‘Ik moet nu eenmaal…’, reageerde de man. ‘Nu doe je het weer’, confronteerde de begeleider. ‘Je moet, je wil, je zal. Je wringt aan een stuk door’. De man keek hem geschrokken aan, alsof hij een klap in zijn gezicht gekregen had. ‘Vrijuit huilen’, spotte de begeleider. ‘Hoe zou je denken over vrijuit leven?’ ‘Ik moet, ik wil, ik zal’, sprak de man de woorden proevend. ‘Dat zijn wel mijn woorden…’ ‘Spreek ze eens een paar maal uit’, sprak de begeleider. De man begon. ‘Ik moet, ik wil, ik zal… Ik moet, ik wil, ik zal…’ Zijn stem veranderde in blik. Zijn handen pakten de begeleider bij de schouders in een ijzeren greep. Zijn ogen keken in de verte, vluchtend in een toekomst die het verleden herhaalde. ‘Ik moet, ik wil, ik zal’. Nu greep de begeleider de schouders van de man vast. ‘Hoe lang al?’, vroeg de begeleider. ‘Hoe lang al?’
Zo zaten ze in een worsteling, waarbij de woorden van de een niet tot de ander leken door te dringen. Uiteindelijk won de man. Langzaam drukte hij de begeleider achteruit totdat deze met zachte stem nog een keer vroeg: ‘Hoe lang al?’ De kracht verdween uit zijn armen. ‘Mijn hele leven’ fluisterde hij. ‘Mijn hele leven. Ik was de man van mijn moeder, de vader van de andere kinderen’. ‘Wat een klus’, zuchtte de begeleider. ‘Een klote klus’, bevestigde de man. ‘Nog steeds…’ ‘Ik moet, wil, zal. Hoe wil je die woorden veranderen?’ De man had niet zoveel tijd nodig. ‘Ik mag, ik wou, ik ga’, wist hij. ‘Ik mag, ik wou, ik ga’, herhaalde de begeleider. ‘Ik wou, bedoel je: ik verlang?’ De man knikte. ‘Herhaal die woorden eens’, vroeg de begeleider. De man deed het. ‘Zullen we ze zingen?’, vroeg de begeleider. De man keek verbaasd, aarzelde. ‘Kom op, ik zing met je mee’, zei de begeleider. En daar zongen ze, zachtjes, ‘ik mag, ik wou, ik ga’. En met het zingen kwamen de tranen. Huilen en zingen tegelijkertijd gaat niet zo goed, maar het klonk erg mooi. De stemmen werden luider. Een bevrijde lach klonk door het gezang heen. Met de handen op elkaars schouders begonnen de mannen te wiegen. Daar waren de tranen weer. Uiteindelijk zaten ze met de armen om elkaar heen fluisterend te zingen ‘ik mag, ik wou, ik ga’. Toen werd het stil. ‘Een keerpunt in je leven?’, vroeg de begeleider. ‘Ik denk het wel’, antwoordde de man. ‘Nog een lange weg te gaan’, meende de begeleider. ‘Het is tenminste een andere weg’, antwoordde de man. ‘Zo dan maar, voor dit moment?’, vroeg de begeleider. De man knikte.
‘Er is veel gebeurd’, constateerde een deelnemer bij de nabespreking. ‘Maar waarom heb je zijn thema niet verder uitgewerkt’? ‘Als je een besluit neemt om van levenskoers te veranderen, lijkt het me niet verstandig om meteen de nieuwe route uit te stippelen’, antwoordde de begeleider. ‘Het is beter het stof van de ervaring eerst te laten neerdwarrelen’. ‘Maar dan ga je er wel van uit dat hij de volgende stappen gaat zetten’. De begeleider knikte. ‘Iemand die zo getraind is in moeten en willen gaat dat echt wel doen’, meende de begeleider. ‘Ieder nadeel heeft z’n voordeel. Overigens, is jouw vraag spreken of zingen’? De deelnemer dacht even na. ‘Ik ga maar eens oefenen met zingen’, zei hij.