Werken met liefdesenergie. Bezuinigen
Bij de lunch kwam ze even naast de begeleider zitten. ‘Ik moet vandaag eerder weg’, deelde ze mee. ‘Het kan niet anders. Ik stik in het werk en ik ben doodmoe. Ik moet tijd vrijmaken om alles rond te krijgen’. De begeleider zuchtte. ‘Het is jouw keuze. Je weet net zo goed als ik dat die keuze je niet gaat helpen. Misschien doe je er beter aan om je vanmiddag even te melden voor persoonlijk werk’.
Ze meldde zich. ‘Ik stik in het werk’, verklaarde ze. ‘Ik heb een beker met water nodig, tot aan de rand gevuld’, vroeg de begeleider. Daar kwam de beker tussen hen in op de grond te staan. ‘Kijk daar eens’, zei de begeleider. ‘Een beker vol werk leegdrinken tot aan de bodem. Als je hem leeg hebt, laat ik hem wel weer vullen. Tot je erin stikt’. Ze begreep de boodschap. ‘Zo gaat het’, knikte ze. ‘Wat maakt dat je jezelf dit aandoet?’, vroeg de begeleider. ‘Ik heb van mijn ouders geleerd dat je hard moet werken’, wist ze. ‘Mijn ouders werkten altijd. Ik ben soms bang dat er te weinig werk zal komen. Ik vind het lastig om nee te zeggen. Als ik het nu niet goed doe, krijg ik straks geen opdrachten meer’. ‘En zo werk je al jaren’, constateerde de begeleider. ‘Is die beker ooit leeg geraakt?’’ Ze schudde haar hoofd. ‘Altijd tot de rand gevuld’, zuchtte ze. ‘Dus de angst dat die beker leeg raakt, slaat nergens op’, meende de begeleider. ‘Volgens mij heb je een andere reden om ervoor te zorgen dat die beker tot rand toe vol blijft’. Ze keek de begeleider verbaasd aan. ‘Een andere reden?’, aarzelde ze. ‘Ik zou niet weten…..’ ‘Die beker staat tussen jou en mij in’, verklaarde de begeleider. ‘Jij weet net zo goed als ik dat zo lang die beker hier staat, je energie niet naar mij hoeft te gaan. Niet naar mij, niet naar je partner, niet naar mensen die je nabij zijn, niet naar jezelf. Beter jezelf uitputten dan rusten in de armen van mensen die van je houden. Je bent bang voor de liefde die je zo verlangt. Je hebt het niet druk met werken, je hebt het druk met vluchten’.
Soms moet je hard aan de struik schudden om de oude bladeren te laten vallen. Pas dan zullen nieuwe loten uitgroeien. De vrouw verstilde in inzicht. ‘Het is jouw feestje’, ging de begeleider verder. ‘Kies eens een vader en een moeder uit’. Op aanwijzing van de begeleider gingen een man en een vrouw links en rechts van haar zitten. ‘Niet praten’, sommeerde de begeleider. ‘Ervaar het’. Op zijn aanwijzing werd ze vast gepakt en langzaam achterover getrokken. Daar lag ze languit op de grond tussen een vader en moeder in. Stilte en aandacht. Rust en een traan. Zachtjes zette de begeleider een slaapliedje van Louis Armstrong op. De hese toverstem. Een liedje van twee en een halve minuut, rustwaarde van een paar uur…. ‘Kom maar overeind’, zei de begeleider zachtjes. ‘Heb je de les verstaan?’ Ze knikte. Er waren verder geen woorden nodig. ‘Dorst?’, vroeg de begeleider plagend, wijzend op de beker vol water. Ze knikte en nam een slokje. ‘Er zit veel meer in’, zag de begeleider. Ze glimlachte. ‘Een enkel slokje is genoeg’, reageerde ze.
‘Veel mensen hebben het te druk’ zei een deelnemer bij de nabespreking. ‘Ik ken dit ook’ De begeleider knikte. ‘En vaak, niet bewust, speelt het zelfde thema’, meende hij. ‘En let maar eens op. Als ze dan gaan bezuinigen, bezuinigen ze niet op de hoeveelheid werk, maar op de voeding van ontspanning en rust. Alles om niet stil te staan bij wat je echt nodig hebt. Tot een burn-out ze een klap op de kop geeft’.
Een nieuw boek over dit thema: Van burn-out naar levenszin, Jane Coerts
