Werken met liefdesenergie: move.
Toenaderen, op iemand aflopen, contact maken. De eerste stap van de ontmoeting. Wat gebeurt er dan? De meest alledaagse beweging die pas bijzonder wordt als je durft te beseffen wat je doet. Hoe simpel kan je een oefening maken?
A en B staan in een kamerjas tegenover elkaar op afstand van meer dan 5 meter. Loop op elkaar af. Kies iedere stap. Kies het moment waarop je je kamerjas laat vallen. Kies hoe nabij je tot iemand wil of kan komen. Doe het langzaam en heel bewust. Registreer al je innerlijke ervaringen. De oefening duurt 10 minuten. In 10 minuten leer je over toenaderen en afstand nemen, over je verstoppen en zelfonthulling, over afstand en nabijheid, over liefde en angst, over Leven en leven. Met deze instructie maakte iedere deelnemer een eigen ontdekkingsreis in de eigen binnenwereld. Daar stond een vrouw tegenover een man. Onbeweeglijk. De tijd verstreek….
‘Ik kom niet in beweging’, vertelde ze. ‘Ik zit gewoon vast. Ik ben gevangen in mezelf, in mijn familie. Ik wil eruit, maar ik kan er niet uit’. ‘Oefenen?’, stelde de begeleider voor. ‘Kom maar staan. Hiervoor hebben we een oefenobject nodig’. oordeelde de begeleider. ‘Het is jouw feestje. Kies er maar iemand uit’. Dat wist ze meteen. ‘Jij’, zei ze en wees naar de man met wie ze de avond daarvoor de oefening had gedaan. Daarna stonden ze tegenover elkaar. De begeleider keek van een afstandje toe. Op het moment dat ze daar stonden, verstrakte haar lijf, haar glimlach plastificeerde. Tranen kwamen in haar ogen. ‘Weer in de cel?’, meende de begeleider. Ze knikte. ‘Gevangen’. ‘Er staat een cel op de Place de la Concorde in Parijs’, vertelde de begeleider. ‘Daarin zit een huilende vrouw gevangen. En als je dichterbij komt slaat de kou op je hart. De deuren van de cel staan wijd open’. ‘Gevangen in mezelf’, huilde ze. ‘Sommige mensen zijn zo stom dat ze hun eigen handleiding niet kennen’, meende de begeleider. ‘Wat staat er op je T-shirt?’ Ze had een zwart T-shirt aan met witte drukletters. ‘Move’ stond erop. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. ‘Move, zei de begeleider. Ze kwam in beweging. Ze stapte op de man af. Ze probeerde hem opzij te drukken en hij gaf tegendruk. ‘Move’, herhaalde de begeleider. Ze begonnen te worstelen. ‘Ademen’, zei de begeleider. ‘Move’. Ze ademde en danste stoeiend om de man heen. ‘Trekken, duwen, move’, zei de begeleider. Haar ogen begonnen te glanzen. De stoeipartij werd heviger. ‘Benen, bekken, romp’, suggereerde de begeleider. ‘Move’. ‘Armen, hoofd, move’. Langzaam verzachtten de bewegingen tot bijna stilstand. ‘Ogen, oren, neus, mond, buik’, bromde de begeleider. ‘Move’. Ze verstilden in een zachte omhelzing. ‘Move’. fluisterde de begeleider. ‘Move, lichaam en geest. Move, niet om te vluchten, maar om er te zijn, niet alleen om te zijn, maar ook om te worden. Move’ Ze dansten even naar de wolken, maar kwamen vrij snel weer op aarde terug. Toen ze weer zaten had ze nog een vraag. ‘En wat doe ik met al die verwachtingen die mensen van me hebben?’, vroeg ze. Van die verwachtingen maak je je eigen cel’, meende de begeleider. ‘Move. Best een leuk Tshirt. Nu nog wat meer kleur….’
‘Dat Tshirt…’, begon een deelnemer bij de nabespreking. ‘Geleerd van Willem Zwartberg’, vertelde de begeleider. ‘Let maar op. De kleding die mensen kiezen is zelden toevallig, vaak met een onbewuste boodschap. Als je in deze workshop geen persoonlijk werk wilt doen, kan ik je grijs aanbevelen…’
Tenslotte: Op 25 november geef ik een supervisiedag. Voor deze dag is door een afmelding nog 1 plaats beschikbaar. Alle informatie en de mogelijkheid om je in te schrijven, vind je op onze site weisfelt.nl.
