Werken met liefdesenergie. Muizenvoer.
‘Dit werk, de nabijheid, de lichamelijkheid. Ik ben er zo bang voor’. Ze meldde zich met een trillend lijf betraande ogen. Haar lijf kromp. ‘Zet rechts van je nu eens het kleine meisje neer dat je ooit was. Zet links van je de vrouw die je droomt te zijn’ vroeg de begeleider. Ze glimlachte door de tranen heen. Ze kende de weg. ‘Nu rechts van je’, stuurde de begeleider, ‘waar zocht dat kleine meisje haar veiligheid?’ ‘Ik zat weggedoken in een hoekje onder de trap’. ‘Ga daar maar heen’, zei de begeleider ‘en wordt dat kleine meisje’. Daar ging ze. Even later zat ze opgerold als een balletje, haar hoofd verborgen achter haar armen, opgetrokken knieën. Uit de donkere hoek onder de trap kon je, als je goed luisterde, stille snikken horen. ‘Piep’, zei de begeleider. ‘Ik word een muis. Wat je als begeleider al niet moet doen om met bange meisjes te praten’. Hij lag plat op zijn buik en kon zo net door de kier tussen haar armen een deel van haar gezicht zien en in dat gezicht een oog. Ooit een huilend oog gezien? Laat je niet afleiden door de tranen en zie in de diepten van angst en eenzaamheid. ‘Er is hier niemand?’, vroeg de muis. ‘Niemand’, fluisterde ze. ‘Wanneer komen ze dan?’, vroeg de muis. ‘Ze komen niet’, weende ze. ‘Maar waarom kom je dan niet uit je holletje’, vroeg de muis. ‘Dat doen wij muizen tenslotte ook’. ‘Ik durf niet, ik kan het niet, ik weet niet anders’. ‘Weet je’, antwoordde de muis. ‘Ik kan je hier niet weghalen, maar ik kan je wel iets geven om over na te denken. Later, veel later, als je groot bent zal je opgroeien tot een grote, sterke vrouw. Dan kom je onder de trap vandaan en begint het grote mensen leven. Dan ben je groot, maar je voelt je nog klein. Dat noemen we muizenissen’. ‘Moet ik me dan altijd klein blijven voelen’, huilde het meisje. ‘Ben je mal’, glimlachte de muis. ‘Dan moet je je muizenissen weer teruggeven aan de muizen’. ‘Hoe kan dat nou’, huilde het muisje. ‘Dat ga ik je nu niet vertellen’, antwoordde de muis. ‘Dat kan pas als je groot bent. Voor nu moet ik je hier laten zitten want je mag nooit iemands geschiedenis veranderen. We komen elkaar later wel weer tegen. Kusje voor onderweg om me niet te vergeten’. En tussen de armen door kuste hij het huilende meisje op haar voorhoofd.
Een poosje later zat de vrouw weer op het kussen tegenover de begeleider, rustiger nu. ‘En links van je’, vroeg de begeleider, ‘daar zit je droom vrouw. Beschrijf me eens wat je ziet’. Ze keek even naar links en richtte zich weer tot de begeleider. ‘Een stevige vrouw’, zei ze. ‘Slank, maar stevig. Ze is trots, haar ogen glanzen. Ze glimlacht’. ‘Het lijkt wel of je haar kent’, meende de begeleider. Ze knikte. ‘Ik heb haar zo vaak gedroomd. Ze doorziet wat er om haar heen gebeurt. Ze is moedig. Ze durft erop af te gaan. Ze….’ ‘Je weet verdacht veel van haar’, vond de begeleider. Ze wilde verder gaan: ‘Ze…’ ‘Hou toch op’, zei de begeleider. ‘Stap eens naar links en wordt die vrouw’. Ze stond op, stapte naar links, aarzelde even, en begon. Ze stond tegenover de begeleider die op de grond zat, achter over leunend op zijn armen. Ze trok haar jasje uit, de duinen kwamen in zicht. Ze maakte haar haar los, haalde diep adem. Een blijde lach. Energie golfde door haar lijf. Een stomme film waar bij de dode tot leven wordt geroepen. Daar stond ze. Stralend. ‘Nu ben je geworden wie je bent’, bevestigde de begeleider bewonderend. Ze knikte. ‘Ga naar dat meisje daar. Haal haar onder de trap vandaan. Veeg de muizenissen van haar af. Muizen moeten tenslotte ook eten’. Ze liep naar rechts en nam het denkbeeldige kind in haar armen. Liefdevol veegde ze haar schoon van de muizenissen en liep vervolgens met het kind in haar armen naar de begeleider die inmiddels overeind gekrabbeld was. ‘Breng haar maar naar je hart’, stelde de begeleider voor. ‘Draag haar met je mee. Daar hoort ze. Niet onder de trap.’
‘Zielig voor de muizen’, probeerde iemand bij de nabespreking. De begeleider haalde zijn schouders op. ‘Voer voor begeleiders’, concludeerde hij.
