Werken met liefdesenergie. Schrikdraad
Boosheid op angst. De nabijheid was te gevaarlijk voor haar. Daar zat een vrouw, die naar het contact verlangde, maar niet wist hoe ze haar hart kon openen. Ze meldde zich voor persoonlijk werk. Ze zit klaar om de begeleider onder vuur te nemen. Zij begint de schermutselingen. ‘Ik wil dit niet. Ik hoor hier niet bij. Ik vraag me af of ik hier wel moet zijn. Ik…’ De begeleider valt haar in de rede. ‘En ik voel me als een koe, die met zijn neus tegen het schrikdraad oploopt’, reageerde de begeleider. ‘Ik kijk wel linker uit. Ik ben nu meerdere malen tegen die draad aangelopen. Ik heb inmiddels wel geleerd om uit de buurt te blijven’. ‘Dat is je geraden ook!’, beet zij. ‘Dat is geen 12 volt meer’, zuchtte de begeleider. ‘Het is minstens 240 volt’. ‘Reken maar’, bevestigde ze. Voor het eerst klonk er iets van voldoening in haar stem. De zucht van opluchting, dat de grens was aangegeven en bewaakt. De begeleider knikte. ‘Als koe kan ik op die manier een militaire basis nooit binnenkomen’, concludeerde hij. ‘Is er iemand in de groep die even een vliegtuigje voor me kan vouwen?’ Het duurde even. De vrouw zat tegenover de begeleider, klaar om hem, koe of vijand, van zich af te slaan. Daar werd een vliegtuigje over de vloer naar hem toegeschoven. De begeleider nam het vliegtuigje in de hand. ‘Het nieuwste wapen’, legde hij uit. ‘Zoals je ziet is dit een drone. Die dingen kunnen over het schrikdraad heen vliegen, hoeveel volt er ook op staat. Dit is een bijzondere drone’. Hij vouwde hem open. ‘Kijk maar eens wat er staat. Hier zie je…’
Hij kwam niet verder. De hand van de vrouw schoot uit. Ze rukte het vliegtuigje uit de hand van de begeleider, verkreukelde het en gooide het opzij.
De begeleider keek beteuterd naar de prop papier die even verderop lag. ‘Kijk nu eens wat je hebt gedaan’, klaagde hij. ‘Het militaire budget is al zo laag. Zomaar een drone slopen. Dat is kapitaal vernietiging’. ‘Dat kan me niet schelen’, snauwde ze. ‘En dat, ging de begeleider verder, en dat terwijl je nog niet eens de moeite hebt genomen om te kijken wat er in staat’, vervolgde de begeleider. Hij boog opzij om het propje papier op te pakken. ‘Ik ga het toch maar even voorlezen’. Hij opende de prop papier en las de denkbeeldige brief voor.
‘Lief medemens, over land ben je lastig bereikbaar, dus we proberen het nu maar door de lucht. We willen je laten weten dat de vijand hier al heel lang geleden is vertrokken. In ons land heerst nu vrede en nabijheid. We willen je laten weten dat je hier welkom bent. Je hoeft je niet te haasten. Je kan zelf de tijd nemen om aan ons te wennen. p.s. Wil je wel aub de stroom van het hek afnemen? Enkele bewoners zijn inmiddels pijnlijk geschokt toen ze er per ongeluk tegenaan liepen’. Ze zat stil tegenover de begeleider. Ze keek hem aan, maar sprak niet meer. Onbeweeglijk van buiten, hard aan het werk van binnen. De begeleider vouwde het vliegtuigje weer in elkaar. Hij keek de vrouw niet meer aan, bleef geconcentreerd op zijn werk. ‘Een drone met een liefdesboodschap’, mompelde hij. ‘Gemaakt om haar hart te raken, vandaar het scherpe puntje. De boodschap moet wel binnenkomen. Hij zal, denk ik, wel over het schrikdraad heen kunnen komen…’ Hij keek op en met een langzame beweging gooide hij het vliegtuigje naar haar toe.
Ze hield haar handen op de grond en ving het op met haar borst. een enkele traan gleed over haar wang. ’Laten we maar weer naar onze plek gaan’, zei de begeleider. Ze knikte en ze schoven uit elkaar, zij met het vliegtuigje in haar hand. Vanaf dat moment zat er een andere vrouw in de kring.
‘Ik ben uit mijn schuilkelder gekomen’, vertelde ze bij de evaluatieronde. ‘Uit het duister in het licht’. ‘En daarmee heb je niet alleen jezelf, maar ook de groep bevrijd’, reageerde de begeleider. Nu de kramp eraf is, komt er veel meer energie vrij om te leren. Ik heb een leuk mens leren kennen, een bijdrage aan deze groep’.
Ons nieuwe e-book ‘Loslaten’ (€ 15,-) is uitgegeven. ‘Loslaten’ is een boek over vergankelijkheid. Het is een persoonlijk boek over onze levensreis. Alles in dit leven is vergankelijk. We verliezen al datgene en al diegenen waarmee we ons verbonden weten. Loslaten is het omarmen van de vergankelijkheid. Door de vergankelijkheid te omarmen kan je het leven intenser beleven en in het afscheid vrede ervaren. Loslaten is het laatste, moeilijkste en mooiste liefdesgebaar in leven en sterven. De Journalist Mark Pennepunt zoekt in een interview met Leven en Dood naar antwoorden op de vraag: hoe laat ik los?. Het boek kan via deze link besteld worden.
