Werken met liefdesenergie De droomvader
Het was tijd voor persoonlijk werk in de groep. Een man meldde zich in een wolk van eenzaamheid. Hij was leerkracht in het primair onderwijs. Een zeer betrokken man, geliefd bij leerlingen en collega’s. Bij zo’n man had ik in de klas willen zitten, dacht de begeleider. Ze zaten tegenover elkaar in de kring. ‘Wat wil je doen?’, vroeg de begeleider. ‘Er is hier zoveel nabijheid’, antwoordde de man. ‘Het confronteert me met de leegte waar ik uit kom. Ik voel me vaak zo eenzaam’. ‘Wie had er in die eenzaamheid voor je moeten zijn?’, vroeg de begeleider. ‘Mijn vader’, wist de man onmiddellijk. De begeleider stak zijn handen uit en greep zijn schouders vast. Alsof hij in een diepe afgrond dreigde te vallen greep de man de schouders van de begeleider. ‘En hoe had hij er voor je moeten zijn?’ ‘Spelen’, fluisterde de man. ‘En zeggen hoe het moest’, reageerde de begeleider. ‘En er samen op uit trekken.’ ‘En dingen vertellen’. ‘En voor me opkomen’. Zo voort fluisterend trokken ze elkaar naar zich toe. In tranen fluisterden ze elkaar in het oor hoe die vader er had moeten zijn. Zo schilderden ze het beeld van de droomvader. De droomvader, die in de steek gelaten kinderen maar al te vaak fantaseren als vervanging van de vader die zo gemist werd. De beelden van de droomvader, opgeslagen in de kelders van de geest. De beelden die in het latere leven vaak worden geprojecteerd op mensen die belangrijk werden.
‘Je geeft aan je kinderen op school precies wat jij zo gemist hebt’, suggereerde de begeleider terwijl hij iets meer afstand nam. De man knikte heftig.‘En steeds maar geven wat je gemist hebt, maakt dat je het gemis steeds scherper voelt’. De man kreunde en omhelsde de begeleider. Het kind nam de vader, de ogen stijf gesloten, de armen met grote kracht om hem heen, zijn handen tot vuisten gebald. ‘En nu zal ik je eens leren toveren’, fluisterde de begeleider in de toon die hij gebruikte als hij zijn kleinkinderen verhaaltjes vertelde. ‘Houd je ogen maar gesloten en steek maar eens heel langzaam je armen uit naar links en naar rechts. Heel langzaam, ontspan die vuisten maar. Voel hoe het is je handen te openen’. De man stak zijn armen uit, opende zijn handen. De begeleider schoof iets achteruit. Zonder enig signaal schoof de groep naar voren, zijn handen werden vastgepakt zijn lijf werd omhelst, zijn hoofd kwam te rusten op een schouder. Woorden van nabijheid gonsden om hem heen. ‘Godsklere, een godsgeschenk’, zei hij toen hij zijn ogen opendeed. Hij verwarmde zijn verkleumde binnenwereld.
‘Geven wat je zelf gemist hebt, wil je daar wat meer over zeggen?’, vroeg een van de deelnemers in de nabespreking. ‘Graag’, antwoordde de begeleider. ‘Naar mijn ervaring zijn de meeste begeleiders ‘wounded healers’. Ze geven wat ze gemist hebben. Daar is niets mis mee, maar er schuilt wel een gevaar in. Je loopt het risico dat je, zonder het je zo bewust te zijn, geeft aan je client terwijl je in de onderlaag juist van je client neemt. Zo bouw je onderlinge afhankelijkheid. Daarom zeggen we vaak: hongerige leeuwen zijn tot daar aan toe, maar hoedt u voor hongerige begeleiders’.
‘En hoe hanteer je dan je eigen gemis?’, vroeg een deelnemer. ‘Door in het hier en nu je handen uit te steken. Door je eigen voeding te organiseren. Dat is een eerste verantwoordelijkheid voor mensen die met mensen werken. Met een lege tank kan niemand rijden’.
De opleiding ‘De klank van liefde: Vakwerk’ biedt een scholing aan voor deelnemers die zich (verder) willen ontwikkelen in het werken met liefdesenergie. De opleiding is een nascholing, bestemd voor coaches, trainers en therapeuten. Alle informatie tref je aan op onze site weisfelt.nl
Ons boek over liefde en boosheid, Altijd Aardig Blijven?, kan je bestellen via onze site: weisfelt.nl
