Werken met liefdesenergie. Weinig woorden
Gezichten zijn soms wonderlijk mooi. Toen ze binnen kwam moest hij meteen denken aan de schets van de moeder van Rembrandt. Ze zat tegenover de begeleider en keek hem aan. Een iets ingevallen gelaat, getekend door duizend rimpels, als pennenstreken over het gezicht getrokken. Ontspannen kaken, een zachte mond en grote, heldere blauwe ogen, als van een baby. Ogen, soms mistig van verdriet. De begeleider vertelde iets over zichzelf en zijn werk. Een bekend verhaaltje van een paar minuten. Het gaf hem de tijd om waar te nemen wie hij voor zich had. Daarna was het haar beurt.
Ze spreekt een aantal zinnen. Ze gaan langs hem heen. Het verhaal van haar ogen klinkt luider. ‘Waar komt dat verdriet vandaan?’, vraagt hij. Het blijft een tijd stil. In haar ogen leest hij het verhaal van een vrouw die er alleen voor staat. Die krachtig het hoofd boven water heeft weten te houden. Moeder en vader van haar kinderen, een blad, te vroeg weggewaaid van de boom. Het is het verhaal van een vrouw die de duisternis van het bestaan heeft geproefd.
‘Ik heb geen woorden’, antwoordt ze uiteindelijk. Hij verstaat haar. Nu is het zijn beurt om stil te zijn. Na een poosje zet hij de volgende stap. ‘Als het woord geen echo vindt, blijft het ongehoord. Dan spreekt het niet als het gesproken wordt’. Ze kijkt hem aan. Hij kan zien dat ze zijn reactie verstaat. Tranen vullen haar ogen. Hij schuift naar voren en pakt haar hand vast. Slank, gerimpeld. Een kleine hand in zijn zeilersgreep. Ze blijven allebei een tijdje stil. Haar tranen stromen. ‘Verdriet vertelt over verlangen. Het verlangen zoekt de weg voorbij de eenzaamheid’, zegt hij. Ze knikt. ‘Daarom ben ik hier’, reageert ze. ‘Welkom’, zegt hij.
En dan langzamerhand komen er meer woorden. De woorden vertellen het verhaal van een heldin, door de goden gezegend met de gave het leven aan te gaan, door het leven beproefd met eenzaamheid en tegenslag, door de dood beproefd met het sterven van man en kind. Je hoeft soms een verhaal niet te horen om het te weten. Ook in de spaarzame woorden verstaan ze elkaar heel goed. Haar wijsheid ontmoet zijn betrokkenheid.
‘Zo weinig woorden, zoveel verteld’, vat ze het gesprek samen. ‘Ik kan opnieuw uitreiken’. ‘Bij de radio zeiden we vroeger: het ontvangen gaat best, het zenden kan beter’, antwoordt hij. Ze glimlacht. ‘Het woord is gemaakt om aan te raken’, zegt ze. ‘De meeste mensen gebruiken het woord om het contact te vermijden’, antwoordt hij. ‘Zo maak je jezelf eenzaam’, zegt ze uit eigen ervaring.
Wat later vertrok ze. Hij zat nog even achter zijn bureau om zijn aantekeningen te maken. Hij had maar zelden een uur gehad waarin zo weinig woorden gesproken werden. Hij had maar zelden een uur gehad waarin zo veel verteld was. Hij voelde zich dankbaar. We blijven leren….
In september begint de nieuwe nascholingsopleiding ‘De klank van liefde: Vakwerk’. Een van de workshops van deze opleiding heet ‘aanraken met het woord’. Voor alle nadere informatie: www.weisfelt.nl
