Werken met liefdesenergie Verloren liefde, hervonden zelf
Meer dan twintig jaar getrouwd en dan komt het moment. Hij gaat naar boven. Ze hoort hem deuren openen en sluiten. Gerommel in de kast. Hij komt naar beneden. In iedere hand een koffer. Er wordt geen woord gesproken. De deur wordt rustig dichtgetrokken. Ze hoort de motor van de auto starten. Dan is het stil.
Tien jaar later zit ze tegenover de trainer. Gebalde vuisten, vastgezette adem. De schreeuw die ze al tien jaar bij zich draagt, woekert nog steeds in haar binnenwereld. ‘En nu heeft hij mij geschreven dat hij me wil spreken’, siste ze. ‘Nu, tien jaar nadat we gescheiden zijn’! De begeleider schudde zijn hoofd. ‘Jij bent niet gescheiden’, zei hij vriendelijk. ‘Hij heeft me tien jaar geleden in de steek gelaten’, protesteerde zij. ‘Dat zal kloppen, maar jij bent niet gescheiden’. Ze zweeg en aarzelde. ‘Hij is gegaan en jij hebt je in hem vastgebeten als een pitbull’. ‘Dat is niet waar. Ik heb hard voor mezelf gevochten in de scheiding en mij mocht hij daarna doodvallen’! De begeleider knikte. ‘Daarmee zeg je het. Vertel eens is er in die tien jaar een nacht geweest dat je niet met hem bezig bent geweest’?
Daar kwamen de tranen. ‘Niet zoveel’, fluisterde zij. ‘Jij bent niet gescheiden’ herhaalde de begeleider. Zij knikte. ‘Een scheiding is net als een relatie tweezijdig’, vertelde de begeleider. ‘Degene die gaat en wil scheiden maakt de keuze. Degene die achterblijft wordt met die keuze geconfronteerd, maar vergeet vaak zelf een keuze te maken’. ‘Je hebt toch geen keuze’, reageert de vrouw. ‘Toch wel’, zei de begeleider. ‘Je kan ook zeggen: jij kiest te gaan. Nu volgt mijn keuze. Niet omdat ik het wil, maar omdat ik het mezelf verplicht ben. Ik beslis te scheiden van jou. Ik ga in mijn leven leven verder los van jou’. ‘Als ik dat zou doen zou ik mijn liefde verloochenen’, zei zij. ‘Liefde die niet kan ontmoeten vergroeit tot een moeras van afhankelijkheid en haat’, zei de begeleider. ‘Het lijkt me dat je daar tien jaar lang in het poedelen bent geweest’. Er volgde een lange stilte. ‘Ogen dicht en open je hand’, zei de begeleider. Zij opende haar hand en hij legde er iets in. Het was klein. Ze kon niet voelen wat het was. ‘Sluit je hand. Niet kijken! Open je ogen’. ‘Wat is het?’, vroeg zij. ‘Dat ben jij’, antwoordde hij. ‘Zo klein’? ‘Precies zo klein als jij jezelf gemaakt hebt’, knikte de begeleider. ‘Maar het zal groeien zoals jij zal groeien als je er voor zorgt. Kijk maar’. Ze zag een klein zaadje in haar hand liggen.Een symbool van hoop is nooit weg…
Er gingen een paar maanden voorbij en begeleider en cliënt zagen elkaar eens in de twee weken. De reis door de binnenwereld werd gemaakt: de liefde die al snel verwerd tot afhankelijkheid. De wurggreep van de sleur. Het offeren op het altaar van de verloren illusies. De angst voor de eenzaamheid. De onderdrukte schreeuw van bevrijding. Maar toen die schreeuw kwam, trilden de ramen. En toen de schreeuw duurde braken de ketenen van het verleden. En uiteindelijk, toen de schreeuw verstilde, kwam de vrijheid: ‘nu laat ik je los, nu mag je gaan, nu kan ik voor mezelf leven….’
Dan namen ze afscheid. ‘We hebben vijf keer gewerkt’, zei de begeleider. ‘Weet je nog onze eerste ontmoeting’? De cliënt knikte. ‘Het heeft me heel veel gebracht. Weet je dat ik het merk in mijn ademhaling? Niet meer die druk op mijn borst. Ik denk dat ik me voor het eerst in mijn leven werkelijk vrij voel’. ‘Je hebt goed voor jezelf gezorgd’, zei de begeleider. ‘De aandacht die vastzat op je ex naar jezelf gebracht. Weet je nog van dat zaadje’? De cliënt knikte. ‘Een zonnebloem pitje’, zei ze. ‘Het is niets geworden. Maar ik vond het wel schattig van je’. Ze grijnsde breed. ‘Eruit’ zei de begeleider. En met een omhelzing namen ze afscheid.
De volgende workshop: liefdesleven 09, 10, 11 maart en 21, 22, 23 maart. Zie onze site: www.weisfelt.nl
