Werken met liefdesenergie. De kleur roze
Ze kwam binnen met een groot schilderij onder haar arm. ‘Mijn huiswerk’, zei ze aarzelend. De begeleider gaf zijn cliënten vaak huiswerk mee: het schrijven van een gespreksverslag: het dwingt tot het opnieuw doordenken van de sessie. Dat is minstens 2 uur therapie voor de prijs van 1. Als je dit verslag tevoren naar je begeleider stuurt, kan deze zien wat je uit de vorige sessie hebt meegenomen of hebt gemist. Dat levert tijdswinst op. Daarnaast komt er ook vaak nog een extra opdracht. Alles wat je thuis kunt doen, moet je niet hier doen. De opdracht voor deze cliënte had geluid: neem de volgende keer een symbool mee van je plek in het leven.
Ze trok het doek van het schilderij af. Zichtbaar werd een streep land in donkere tonen met daarboven razende donkere stormwolken en daartussen flarden van roze. ‘Dat ben ik’, zei ze en wees naar de roze vlekken op het doek. De begeleider verstond haar. ‘Dat ben jij’, knikte hij. ‘Geen voeten op de aarde, meegesleurd in de stormwind, weg van de wereld. Kansloos in de greep van de levensstorm’. Ze keek naar hem op met een verbaasde blik in haar ogen. ‘Je begrijpt me’, fluisterde ze. Het bleef een lange tijd stil. De begeleider bleef aandachtig naar het schilderij kijken en vermeed oogcontact. ‘Roze is een harde kleur’, zei hij. Ze schrok. ‘Hoe zo?’, vroeg ze. ‘Kijk maar’, antwoordde de begeleider, ‘weggeblazen van de wereld, geen kans om te wortelen op aarde, vernietigde tederheid. Dat vind ik wel erg hard’.
‘Vind je dat ik dit mezelf aan doe?’, vroeg ze. Zijn ogen bleven gericht op het schilderij. ‘Dat weet ik niet’, reageerde hij. ‘Het is op zijn minst wat je jezelf toestaat’. ‘Dat begrijp ik niet’, antwoordde zij. En toen de begeleider nog steeds naar het doek bleef kijken volgde een geërgerd: ‘Waarom kijk je me niet aan?’ ‘Waarom wil je dat?’, vroeg de begeleider. ‘Nou gewoon, als ik tegen je praat, wil ik contact ervaren’. ‘Wat nu?’, vroeg de begeleider en keek op, ‘zoekt de roze wolk contact met de aarde?’ ‘Ik zoek contact met jou’, gaf ze terug. ‘Maar ik ben van de aarde. Ik begrijp je roze wolk. Jij bent van de wolk. Begrijp jij de aarde? Dit is nu voor het eerst dat jij van boven naar beneden komt’. ‘Ik ben die wolk’, protesteerde zij. De begeleider knikte, keek haar aan en pakte haar hand vast. ‘Maar blijkbaar ben je meer dan die wolk’, zei hij. ‘Je bent blijkbaar ook een mens die contact verlangt’. ‘De aarde is geen goede plek om te zijn’, fluisterde ze. ‘Alsof dat ertoe doet’, antwoordde de begeleider. ‘De vraag lijkt me eerder of je een goed mens op deze aarde kunt zijn. Ik denk dat we hier wel wat roze kleuren kunnen gebruiken’. Ze sloot haar ogen en ademde diep. De begeleider kon haar van de ene gedachte naar de andere zien springen. Na een poosje opende ze haar ogen en fluisterde voor zich heen: ‘Het is allemaal een kwestie van keuze, toch?’ De begeleider knikte. ‘Het is een keuze, maar voor mij is het ook een opdracht. Hier leven en sterven we. De vraag is niet of we het hier leuk vinden, maar of we ertoe willen bijdragen hier het goede te doen. Als onze tijd daar is, is het nog vroeg genoeg om een wolk te worden in de kleur die je bent’.
Een volgend schilderij, twee weken later, was een roze vlieger die op de grond te midden van de bloemen lag. ‘Je hebt het lijntje ingenomen’, legde ze uit.
Op 19 maart a.s. geef ik een supervisiedag. Persoonlijke en professionele vragen van iedere deelnemer komen aan bod. Deze dag is een uitstekende gelegenheid om ons werk te leren kennen. Aanmelden kan via deze site, of per mail: info@weisfelt.nl.
Ons programma voor het cursusjaar 2018/2019 is eveneens op onze site te vinden. Voor nadere informatie kan je contact met ons opnemen.
