Ons logo is het beeld van de wijze. Hij is van alle tijden en alle culturen. Altijd en overal is liefde het belangrijkste richtinggevende begrip geweest. De wijze verwoordt het universele weten van de wetten van de liefde. Het is aan ons dit weten in praktijk te brengen. Dat noemen we visiegericht werken.
‘Ik zet mezelf vast. Ik veroordeel mezelf. Ik doe het verkeerd. Ik ben niet goed genoeg. Ik geef mezelf op mijn donder!’ Ze huilde. ‘Wat kan ik doen om eens wat aardiger tegen mezelf te zijn?’, zuchtte ze. ‘In opstand…
‘Kinderen van de welvaart. Ze hebben alles. Op de verjaardagen meer speelgoed dan ze aankunnen. Verwend. Ze kennen het woord ‘nee’ niet meer. Ze krijgen in alles hun zin en gaan hun gang maar. Tegenslagen kunnen ze niet verwerken’! ‘Is…
‘Ik ben zo bang, zo bang dat het ergste gebeurt’, huilde ze. De begeleider zat zo opgesteld, dat de vrouw met haar rug naar haar man zat. De man had net bericht gehad, dat er een groot gezwel in…
‘Ik voel me vaak tekort gedaan. Ik weet dat het verwend klinkt, maar dat is het niet. In de liefdesrelaties die ik tot nog toe heb gehad, was er geen balans. Ik gaf veel, maar ik ontving heel weinig.…
Een cliënt had het uur daarvoor afscheid genomen. Een korte reis langs de afgronden van het leven werd besloten met een geschenk: een fles goede wijn in een koker. Een poosje later kwam een nieuwe cliënt binnen. De eerste ontmoeting.…
Daar stond ze met haar lijf tegen de grote ruit. Ze keek uit over veld en bos, half verscholen in de avondmist. Flarden zonlicht namen afscheid van de dag. ‘Tot hier liep ik’, zei ze. ‘Toen wist ik: ik kan…
‘Als ik een groep moet gaan trainen, struikel ik steeds over hetzelfde probleem’, zuchtte de supervisant. ‘Het begint dat ik er als een berg tegenop zie. De nacht tevoren lig ik wakker. Als ik eenmaal aan de slag ben lukt…
Een gezette man op de stoel tegenover de begeleider. De voeten over elkaar geslagen, de vuisten gebald. Iets ineen gedoken, hoofd tussen de schouders als een geschrokken schildpad, vast geklemde kaken en priemende ogen. De begeleider haalde eens diep adem…
‘Voor mij is het leven niet zo leuk’, zuchtte zij. ‘Ik zie overal tegenop. Ik doe alles wat ik moet doen, maar ik doe het met tegenzin. Soms val ik stil, maar dat maakt het allemaal nog erger. Ik…
‘Ik wil dit niet meer, ik wil dit niet meer…’ Ze protesteerde tegen haar werk. Het lesgeven was het probleem niet. Maar daar was de druk, daar waren de regels, geschreven en ongeschreven. Daar waren de politieke spelletjes, de administratieve…
© Weisfelt 2016-2021
