De zonnebloem
Het onderwerp was hoe de liefde tussen de ouders van invloed is op de seksuele ontwikkeling van hun kinderen. De liefdesboodschappen worden zelden verwoord, maar dagelijks voorgeleefd en vaak al jong gegeven. ‘Ik laat het over me heen komen’, verzuchtte de vrouw. ‘Ik voel er niets bij’. Ze wierp haar hoofd achterover. Het ‘ga je gang maar, ik ga wel even weg’ gebaar. Koppig verzet tegen de zachtheid die haar bedreigde. Voor de begeleider zat een huid van doorzichtig marmer, kloppend van de energie die eronder verborgen zat. Vuur, verlangen, liefde. ‘Eerst een oefening doen en ervaren. Daarna persoonlijk werk’, stelde de begeleider voor. Ze ging akkoord.
Dan kwam de opdracht. ‘Je zit tegen over elkaar. Beurtelings raak je met je rechterhand het lijf van de ander aan. Je spreekt niet. Je spreekt met je hand en je luistert met je lijf. Er is verder geen fysiek contact. Je oefent het weten van de liefdesboodschap, het zenden van de liefdesboodschap, het nemen van de liefdesboodschap, het verwerken en het beantwoorden van de liefdesboodschap. Heb een goed gesprek…’
Na de opdracht kwam de groep weer bij elkaar. Er was veel ontroering. Wat wordt er altijd weer veel verteld als er niets gezegd wordt. De vrouw en de begeleider zaten tegen over elkaar. Ze huilde zachtjes. ‘En?’ vroeg de begeleider. ‘Zo teder’, huilde ze. ‘Zo teder…’ ‘Open je handen maar’ zei de begeleider. ‘Leg die tederheid maar in je handen kijk maar goed. Die tederheid is je belangrijkste liefdesschat’. Ze keek en huilde. ‘Sluit nu je handen maar om die liefdesschat’, suggereerde de begeleider. ‘De schat is in de schatkist en alleen jij hebt de sleutel’. Ze knikte en hield haar handen bij haar hart. ‘Zet daar maar neer’, stelde de begeleider voor. ‘In je hart ligt die schatkist wel veilig’. Ze zuchtte en volgde het advies op. Met betraande ogen keek ze de begeleider aan. Het marmer begon leven te kleuren. ‘Wel een probleem’, zei de begeleider. ‘Jij hebt de schat, maar ik heb de handleiding. Daar zitten we nu. Zo heb jij niets aan de schat en ik heb niets aan de handleiding…’ Ze nam de uitdaging aan. ‘Wat staat me te doen?’, vroeg ze. ‘Even lezen’, reageerde de begeleider en bladerde in de denkbeeldige handleiding. Dan, fluisterend: ‘Sluit je ogen. Dan kan je beter in de schatkist kijken. Welk symbool ligt in die schatkist verborgen?’ ‘Een zonnebloem’, wist ze meteen. ‘Geel als de zon, keert zich naar de zon’. ‘Verlangt de zon’, fluisterde de begeleider. ‘En wat zie in die zonnebloem?’ Donker bruin zag ze. ‘Vol geheimen’, wist de begeleider. ‘Vast gehouden zaadjes van liefde’ zei ze zachtjes. ‘Huiswerk?’, vroeg de begeleider. ‘Ze moeten worden uitgestrooid’, begreep ze fluisterend. Inmiddels zat een meisje van zes met haar opa in dromenland. Nu vond ze het tijd worden om terug te keren. ‘Dat is de handleiding’, begreep ze. ‘Naar binnengaan in plaats van weggaan, aanwezig zijn in plaats van vluchten, geven in plaats van het laten afnemen, nemen in plaats van toelaten. Ik moet de zaadjes uitstrooien’.
‘Met een praktische tip erbij’, eindigde de begeleider. ‘Strooi geen zaadjes op kale rotsgrond’ Ze grinnikte. ‘De grond is vruchtbaar’, antwoordde ze
Een uurtje later stonden ze samen in de rij op de lunch te wachten. ‘Wist jij dat het een zonnebloem was?’, vroeg ze. ‘Ik twijfelde’, bekende de begeleider. ‘Ik dacht zelf aan een roos. Maar toen je zonnebloem zei, dacht ik: dat klopt. Een eigenzinnig type’. Ze zat stralend aan tafel.
Op 11,12, 13 november is de workshop ‘aanraken met het woord’. Er is nog 1 plek beschikbaar. Zie deze site.
En dan iets bijzonders: van 23 t/m 29 maart geef ik samen met Dirkje Veltman een weektraining over liefde, intimiteit en seksualiteit: De Vervulling. Zie deze site.
