Werken met liefdesenergie. Lijken levend maken

‘Gisteren had ik een groep die ik niet in beweging kon krijgen’, vertelde de trainster. ‘Dat betekende dat ik die dag heel hard heb moeten werken. De dag kwam ik nog wel door, maar  ‘s avonds was ik echt aan mijn eind. Hoe krijg jij een groep gemotiveerd?’ ‘Ik betwijfel of dat de juiste vraag is’, reageerde de begeleider. ‘Laten we maar eens met de onjuiste vraag aan de slag gaan’.

De deelneemster zat voor hem. De begeleider pakte een van de meditatiekussentjes  en schoof het naar de vrouw toe. Een stevige, jonge vrouw, daadkrachtig, het hart op de goede plaats, zat tegenover het kussentje. ‘Dat is een lijk’, verklaarde de begeleider. ‘Jouw opdracht is: breng dat lijk tot leven’. Ze keek hem stomverbaasd aan. ‘Ga je gang’, sprak de begeleider haar bemoedigend toe. Aarzelend pakte ze het kussentje vast en begon het door elkaar te schudden. ‘He, hallo, wordt eens wakker’, probeerde ze. ‘Kom nu eens in beweging…’.  Ze realiseerde zich de onhaalbaarheid van de opdracht en keek de begeleider verward aan. ‘Lukt het al?’, vroeg de begeleider belangstellend ‘Nee, natuurlijk niet’, zei ze. En op dat moment kwam het vonkje bij het gaslek. ‘Godverdomme!’, knalde het door de werkzaal, ‘stelletje klootzakken!’  Haar vuisten vlogen naar het kussen. De begeleider moest snel zijn om het kussen vast te houden om te voorkomen dat haar vuisten de grond raakten. Haar vuisten roffelden met grote kracht op het kussen. ‘Vertel je verhaal’, zei de begeleider toen de storm afnam. De woede explosie werd gevolgd door een uitgeschreeuwd levensverhaal van boven je vermogen te moeten reiken. Het verhaal van een vrouw die veel te jong al veel te veel moest presteren en daarmee de reactie opriep dat zij de opdrachten wel zou klaren omdat ze dat al wel eerder had laten zien.  Een poosje later was de energie op. Hijgend steunde ze met haar twee gebalde vuisten op het kussen. ‘Het lijkt me wel duidelijk’, meende de begeleider. ‘Er komt in ieder geval iemand tot leven als er een lijk tot leven gebracht moet worden’. ‘Ik voel me nu meer dood dan levend’, hijgde ze. ‘Dat komt omdat je je uitgeleefd hebt’. stelde de begeleider. ‘Het lijk heeft jou in ieder geval tot leven geroepen. Zou het kunnen dat de leden van dat team hetzelfde meemaken als jij?’ Ze keek verbaasd op. ‘Wil je dat uitleggen?’, vroeg ze. ‘Jij hebt een dag lang geprobeerd een lijk tot leven te roepen en bent ‘s avonds aan je eind. Zou het kunnen dat datzelfde voor die teamleden speelt?’ ‘Waarom denk je dat?’, vroeg de vrouw. ‘Omdat je kwaad wordt op de verkeerde’, meende de begeleider. ‘Hoe zo?’  ‘Ik gaf je de opdracht om dat kussen tot leven te brengen’. De begeleider dook angstvallig weg toen ze hem aankeek. Met een klein stemmetje zei hij: ‘Maar voordat je weer gaat meppen, even nadenken graag. Want jij bent zo stom om die opdracht aan te nemen’. Ze glimlachte en keek de begeleider aan. ‘Dat is waar’, bekende ze. ‘Een bekend levenspatroon?’, suggereerde de begeleider. ‘Heel bekend’, antwoordde de vrouw. ‘Wees gerust. In begeleidingsland kom je heel wat van die types tegen’, plaagde de begeleider. ‘Ik ben geen type’, zei ze met een lichte dreiging in haar stem. ‘Dat klopt’, bevestigde de begeleider. ‘Jij bent een prachtige bekwame vrouw. Jij hoeft jezelf niet in deze positie te brengen. Je stelde de verkeerde vraag. De vraag is niet hoe krijg ik die groep gemotiveerd. De vraag is hoe zorg ik ervoor dat ik een haalbare opdracht krijg. Als kind had je die keus niet, nu wel’. ‘En ik moet ook een inkomen verdienen’, overwoog ze. De begeleider knikte. ‘Maar nooit ten koste van jezelf’, antwoordde hij. ‘Mag ik je een praktische tip geven?’ ‘Graag’, antwoordde ze. ‘Bij zo’n opdracht zijn altijd tenminste drie partijen betrokken’, vertelde de begeleider. ‘Jij, de opdrachtgever en het team. Alle drie die partijen moeten met de opdracht akkoord zijn’. ‘En als dat niet het geval is?’, vroeg ze. ‘Dan hebben ze pech’, reageerde de begeleider. ‘Want dan neem jij de opdracht niet aan’.