Werken met liefdesenergie.De sleutel
‘Open deze bijeenkomst eens met je naam en een zin over iets waar je dankbaar voor bent’, was de opdracht van de begeleider. Zo blijven namen makkelijker herkenbaar en kan ieder groepslid zijn plek innemen in de kring. Namen klonken, zinnen werden uitgesproken. ‘Ik ben Valcimir en ik ben dankbaar dat mijn moeder is overleden’, zei een man.
‘Ik heb vannacht over mijn moeder gedroomd’, vertelde hij de volgende ochtend aan de begeleider. ‘Dat verbaast mij niet’, reageerde de begeleider. ‘Je had haar bij je binnenkomst al bij je’. ‘’Ik wil je graag mijn droom vertellen’, ging de man verder. ‘Welkom met je verhaal’, antwoordde de begeleider. ‘Vertel je droom maar en sluit je ogen. Vertel het maar in de tegenwoordige tijd’. Hij sloot zijn ogen. ‘Ik woonde…’ begon hij. ‘Ik woon…’, onderbrak de begeleider. ‘Ik woon in een klein huis aan de andere kant van de straat’, vertelde de man. ‘Vanuit die plek kom ik het huis van mijn ouders zien die daar altijd gewoond hebben. Mijn moeder is in dat huis gestorven. Bij de deur van het huis van mijn moeder hangt een sleutelrek, daar hangt ook de sleutel van mijn huis aan’. Hij keek op. ‘Dat snap ik niet ,want ze woonde heel ergens anders’. ‘Ga maar verder met je droom’, suggereerde de begeleider. Ik ga uit mijn huis naar de overkant want ik weet dat mijn moeder dood gaat. Ik ga naar boven en ga zitten aan de rand van haar bed. Ze is al ver weg. Ik wil nog wat tegen haar zeggen maar ze kan het niet meer horen. Dan gaat ze dood. Ik ga de trap af. Ik pak mijn sleutel van het rek en trek de deur achter me dicht. ‘Hier heb je je sleutel’, zegt de begeleider en drukt hem een viltstift in zijn hand. Hij grijpt de stift vast met grote kracht. ‘Ik neem mijn sleutel mee naar mijn huis’, zegt hij. Hij ademt diep en onrustig. ‘Ik lig in mijn bed en ik ben bang. Ik weet dat ze terug zal komen. Dan word ik wakker’. Hij opende zijn ogen en keek de begeleider hulpzoekend aan. ‘Sluit je ogen maar weer’, zegt de begeleider. ‘Maak je droom maar af met je fantasie’. Hij sluit zijn ogen, is een minuutje stil en gaat dan verder. ‘Er wordt gebeld. Ik weet dat het mijn moeder is die voor de deur staat. Ik durf niet….’ ‘Doe toch maar wel’, suggereerde de begeleider opnieuw. ‘Kom maar staan en maak de deur maar open’. De man kwam staan en opende de deur met zijn linkerhand. Zijn rechter vuist was gebald om de viltstift. ‘Ze wil mijn sleutel terug!’, roept hij. ‘Het is mijn sleutel. Je bent lief. Je bent vreselijk. Dit had je nooit mogen doen!’. ‘Dit had ik nooit mogen toelaten’, wierp de begeleider ertussen. Ik laat je er niet meer in. Je bent dood. Het bleef een poosje stil de gebalde vuist met de stift werd voor zijn hart getrokken. Zijn adem werd dieper. De bevrijdingsvlag werd gehesen. ‘Is er nog iets dat je tegen je moeder wilt zeggen?’, vroeg de begeleider uiteindelijk. ‘Je bent een lief mens’, zei de man met zijn gesloten ogen. ‘Jij kon niet anders. Ik kon niet anders. Nu kan ik het wel. Je krijgt mijn sleutel niet terug’. ‘Blaas je moeder nu maar zachtjes weg naar de wereld waar ze nu woont’, fluisterde de begeleider. ‘Doe het met de liefde die er ook is’. De man blies zachtjes, twee keer en opende zijn ogen. Hij keek naar de viltstift in zijn hand. ‘Ik laat haar er niet meer in’, nam hij zich voor. ‘’Of ga je verhuizen?, vroeg de begeleider. ‘Niet nodig’, reageerde de man. ‘Mijn besluit is genomen’.
‘Waarom vroeg je of hij ging verhuizen?’, vroeg een deelnemer in de nabespreking. ‘Ik wilde even weten of hij wilde vluchten’, antwoordde de begeleider. ‘Maar dat viel alles mee. Je hebt overigens een goede kans dat na dit gebeuren de buurt nooit meer hetzelfde zal zijn’.
