Werken met liefdesenergie. Het kamertje
‘Meer dan een maand’, fluisterde ze. Lang geleden opgesloten en herhaaldelijk misbruikt. Bij het aanraken van haar lijf kromp ze ineen en huilde stille tranen. Als de aandacht naar haar toe ging, leek ze te verdwijnen, haar hoofd gebogen en voorzichtig glurend naar wat er om haar heen gebeurde. ‘Mijn ouders zeiden hoe ongerust ze waren geweest, maar eigenlijk vroeg niemand hoe het met mij was’. ‘Hoe heb je het voor elkaar gekregen dat je niet stapel gek geworden bent?’, vroeg de begeleider. ‘Ik sloot me op in een kamertje hier’, antwoordde ze en tikte tegen haar hoofd. ‘Dat was het enige plekje waar hij niet kon komen. Daar was ik tenminste veilig’. ‘En eenzaam’, knikte de begeleider. ‘Heel eenzaam’, fluisterde ze. ‘En ook nu ben je nog vaak in dat kamertje’, confronteerde de begeleider zachtjes. ‘Ik zie je zo nu en dan door de kier van de deur gluren…’
Daar zaten ze tegenover elkaar, in het midden van de kring mensen om hun heen. Velen waren diep geraakt door de nachtmerrie van haar werkelijkheid. De begeleider zat op voldoende afstand om haar haar onaanraakbaarheid te gunnen: eenzaamheid in een wolk van nabijheid. ‘Zo eenzaam’, fluisterde ze, teruggetrokken in haar kamertje. ‘Ik kan niet meer van mezelf houden. Ik verafschuw mijn lijf. Ik weet het allemaal, maar ik ben zo bang…’ Er waren stille tranen, een gefluisterde schreeuw uit een eenzaamheid die geen echo kent.
‘Luister’, fluisterde de begeleider, ‘ik ga je leren toveren. Steek je hand maar eens uit met dit gebaar’. Langzaam bewoog hij de hand naar zijn hartgebied en daarna vooruit met de rug van de hand naar beneden, een vraag om contact. ‘Als je dat doet, gebeurt er een grote toverkunst, het standaard middel tegen eenzaamheid. Je moet het wel heel precies doen. Een foute beweging en de kunst mislukt. Langzaam bewegen en goed mikken. Kijken of het lukt…’ Ze zat even stil, wachtte, en dan met aarzelende gratie, bewoog ze haar hand naar een groepsgenoot in de kring. De aangewezen vrouw schoof naar voren, legde haar hand in de hand. ‘Breng die hand maar naar je lijf’, suggereerde de begeleider. ‘Dit was niet slecht voor een eerste keer. Probeer het nog maar eens’.
Hij liet de tovenarij duren tot een groep mensen dicht om haar heen zat. Allen met een hand op haar lijf. ‘En hoe voelt dat?’ vroeg de begeleider. Haar tranen glimlachten zachtjes. ‘Minder alleen’, fluisterde ze. ‘Ze halen me uit mijn kamertje’. ‘Luister eens goed naar die handen. Gebruik je voelhorens maar eens. Wat vertelt die hand op je been?’ ‘Dat ik kan blijven’, fluisterde ze. ‘De hand op je buik?’ ‘Dat ik leef’. ‘En die hand op je schouder?’ ‘Dat ik de moeite waard ben’. ‘En die hand op je rug?’ ‘Dat ik naar buiten moet komen’. ‘En die andere hand?’ ‘’Dat ik trots op mezelf kan zijn’. Al pratend kwam haar hoofd langzaam omhoog. Uiteindelijk richtten haar ogen zich op de begeleider. Voor het eerst keken ze elkaar echt in de ogen. De begeleider veranderde zijn toon. De zacht gezongen nabijheid liet hij varen. Hij schoof dichterbij en koos voor betrokken zakelijkheid. ‘Het kamertje heeft je gered’, zei hij. ‘Wees er trots op dat je de heldinnenmoed hebt opgebracht om dat te doen. Nu heb je diezelfde moed nodig om het kamertje te verlaten. Om te toveren. Mensen om je heen te toveren, die je liefhebben en die je respecteren. Een dagelijkse uitdaging, niet alleen voor deze workshop, maar voor het komende jaar. Neem je die uitdaging aan?’ Ze knikte. ‘Om met jou te beginnen’, zei ze en ze gaf de begeleider een knuffel. ‘Het leukste deel van mijn werk is meestal het einde’, grinnikte de begeleider.
Annemiek Streng heeft een film van ons werk gemaakt tijdens een tweedaagse workshop. Het is een film over werken met liefdesenergie. Onze boeken vertellen de theorie. De film geeft een beeld van de praktische toepassing. Voor wie de film wil zien: KLIK HIER!
