Werken met liefdesenergie. De geur.
Daar zat ze. Wat was er in korte tijd veel gebeurd. Het boek van het verleden werd opengeslagen en werd de afgelopen weken opnieuw gelezen. Vergeten verhalen, die vanuit het onbewuste, doorklonken in het heden, konden niet meer ontlopen worden. Een meisje nog was ze, te weinig beschermd, richtingloos, overgeleverd aan de dreigende duisternis van harteloos misbruik. Ze vluchtte. Beter kinderlijke angst dan volwassen tegenspel. Zo gaat het als liefde vervormd wordt door macht. Ze groeide er voorbij. Ze hield zich prima staande in de wereld, maar als de naakte nabijheid ervaren werd, ging ze naar de rand van de wereld, klaar voor de vlucht in het niets.
Na een intense avond meldde ze zich. ‘Ik voel me als een pan op het vuur, borrelend van binnen, een trillende deksel’. ‘Kom op’, zei de begeleider, ‘ik ben een uitmuntende kok. Schuif naar voren en neem die pan mee’.
Daar zaten ze tegenover elkaar met de denkbeeldige pan tussen hun in. ‘Neem de deksel er eens af, stelde de begeleider voor. ‘Dan kunnen we eens ruiken wat er aan de hand is’. Ze nam de deksel op en rook. Haar gezicht vertrok in walging. ‘Vies’, fluisterde ze. ‘Gewoon goor’, stemde de begeleider in. ‘De geuren van misbruik?’ Ze knikte. ‘En het ruikt naar de eenzaamheid van vroeger’, bekende ze. ‘Het stinkt van het begin af aan’, meende de begeleider. ‘Het enige dat we er mee kunnen doen, is die pan leeg kieperen en ervoor zorgen dat het niet in het milieu komt. En dan iets goeds klaar maken dat beter ruikt. Hoe moet het verleden gaan ruiken?’ ‘Liefdevol’, antwoordde ze. ‘Met een vader en een moeder die van elkaar houden?’ Ze knikte. ‘Zet ze maar naast elkaar’, knikte de begeleider.
Even later zaten twee groepsgenoten met de armen om elkaar heen, precies in de houding die ze had aangegeven. ‘Hoe ruikt het?’, vroeg de begeleider. Ze kijkt met tranen in haar ogen. ‘Warm, veilig, sprankelend’, fluisterde ze. ‘Sluit je ogen maar’, zei de begeleider. ‘En ruik deze geuren’. Daar zat ze met gesloten ogen tegenover de denkbeeldige ouders. Ze rook haar verlangen. Op een wenk van de begeleider naderde een groepslid. Samen tilden ze haar naar de ouders die haar woordeloos opnamen in hun omhelzing. Er was een stil snikken hoorbaar. De begeleider liep naar de geluidsinstallatie. Zachtjes klonk het duet van liefde en geborgenheid. De hartezucht van de Italiaanse opera.
Een vijftal minuten later, als de muziek stopte, keek de begeleider tussen de armen door naar haar gezicht. Haar ogen gingen open. Ze straalden. Een zachte glimlach. ‘Kom maar rustig overeind’, riep de begeleider haar terug. ‘Hoe rook het?’, informeerde hij toen ze weer wat in het hier en nu geland was. ‘Zoals het moet zijn’, zuchtte ze. ‘Warm, veilig, sprankelend?’, vatte de begeleider samen. ‘Helemaal’, bevestigde zij. ‘Laten we daar de pan mee vullen’, stelde de begeleider voor. ‘En neem die pan mee om er steeds even in te ruiken als de deksel gaat trillen’. Ze schoof terug op haar plek met de denkbeeldige pan in haar handen.
‘Waarom de geur gebruiken’, vroeg een deelnemer in de nabespreking. ‘Wellicht het meest basale zintuig’, antwoordde de begeleider. ‘Zelfs in het heden weten we meteen de geur van het verleden’. ‘Maar je kan haar geschiedenis niet veranderen’, meende een andere deelnemer. De begeleider knikte. ‘Iemands geschiedenis veranderen is een poging tot diefstal’, antwoordde de begeleider. ‘Wat je doet is in het heden een nieuw stukje geschiedenis bouwen. Dat geeft nieuwe mogelijkheden. Je hoeft niet met je neus boven die ene pan te blijven hangen als er meerdere op het vuur staan’.
Ons nieuwe e-boek ‘Loslaten’ is gepubliceerd. Loslaten is het omarmen van de vergankelijkheid. Door de vergankelijkheid te omarmen kan je het leven intenser beleven en in het afscheid vrede ervaren. Loslaten is wellicht het mooiste liefdesgebaar in leven en sterven. Via de boeken pagina van weisfelt.nl is het boek te bestellen.
