Werken met liefdesenergie. Zwerven of reizen.

Daar zat hij tegenover de begeleider. Een man van eikenhout. Fors, krachtig en zelfbewust, waren de eerste inschattingen  van de begeleider. Uit het verhaal kwam al snel een ander beeld naar voren. Een scheiding, gebrek aan werk en als klap op de vuurpijl hartfalen en een open hartoperatie. ‘Wat moet ik met mijn leven’, zuchtte hij. ‘Wat heb je tot nog toe met je leven gedaan?’,  vroeg de begeleider. Hij haalde zijn schouders op en keek voor zich uit. ‘Wat doe je? Je ontmoet iemand. Je trouwt, je krijgt kinderen. Er komt werk langs. Je pakt het op. Je hebt succes. Je verdient een zak geld’. Er volgde een stilte. Daarna vatte hij samen: ‘ik heb opgepakt wat er langs kwam’.

De begeleider stond op en pakte een grote steen van de vensterbank in zijn werkkamer. ‘Pak vast’,  zei hij. ‘Laat die steen nu eens in zich dragen wat jij zelf zou willen’. Daar zat de man met de steen in zijn hand. Hij had geen idee. ‘Geef eens hier’,  zei de begeleider en nam de steen uit zijn handen. ‘Ik zou in die steen leggen dat ik een liefdevolle relatie met mijn partner wil, dat ik een goede vader voor mijn kinderen wil zijn, dat mijn werk een bijdrage aan deze aardkloot is, dat….’ ‘Dat zijn dingen die ik ook wil’, onderbrak de man. ‘Maar dat durf ik niet uit te spreken’. ‘Want dan verplicht je jezelf tot levensdoelen’, reageerde de begeleider. ‘Nu kan je aanrommelen zonder je ergens aan te binden. Een beter recept om je leven als zinloos te ervaren ken ik niet’.  Hij legde de steen op de grond voor zijn client. ‘Je vraagt: wat moet ik met mijn leven? Je bedoelt: ik durf mijn eigen steen niet te weten, laat staan hem op te pakken’.  De begeleider schoof achteruit in zijn stoel en wachtte. De seconden tikten traag voorbij.

Uiteindelijk boog de man voorover en nam de steen op. ‘Ik heb zo’n steen van mijn ex gekregen’, bekende hij. ‘Hij staat ergens in een kast. Je had hem beter kunnen gebruiken’, antwoordde de begeleider. ‘Hou deze steen nu eens voor je. Welke levensdromen zou jij deze steen laten dragen?’ Weer was het langere tijd stil. De man keek geconcentreerd naar de steen. Uiteindelijk zei hij: ‘Dat zeg ik nu liever nog niet. Ik wil het opschrijven’. ‘Niet meer dan hooguit tien korte zinnen’, waarschuwde de begeleider.

‘Hou nu die steen eens voor je’, suggereerde de begeleider en kijk eens om je heen. ‘Voel je het gewicht van die steen?’ ‘Zwaar genoeg’, antwoordde de man. ‘Je kan om je heen kijken. Er komt altijd wel wat langs dat je kan oppakken. Het leven brengt je voortdurend kansen en risiko’s’.  ‘Maar wat ik ook zie langskomen, die steen houd ik vast’, begreep de man. ‘En zelfs als je een andere kant uit dwaalt dan de steen aangeeft, zal hij je herinneren aan je dromen en je idealen. Ook als je oppikt wat er langs komt, weet je welke kant je op moet.  ‘Dan ga ik ook kansen laten liggen’, bedacht de man. De begeleider knikte. ‘Ongetwijfeld. Maar je vindt richting. Vind je niet dat je genoeg door het leven gedwaald hebt?’   De man knikte en keek naar de steen. ‘Weet je dat mijn ex zoiets tegen me gezegd heeft?’, zei hij. ‘Dat wist ik niet’, antwoordde de begeleider. ‘Maar ik kan me dat wel voorstellen van je ex.  Zij had een partner die de vrouwen oppakt die er langs komen’. De man keek hem aan. Eerst verbaasd, dan begrijpend.

‘Huiswerk’, zei de begeleider. ‘Geef mijn steen maar terug, want je hebt al een betere.  Schrijf die 10 zinnen op en leg die onder je steen. Leg het neer op een plek in huis waar er vaak je oog op zal vallen. Je hebt voldoende gezworven en de goden hebben je een flinke mep op je kop gegeven. Het wordt nu tijd om te gaan reizen. De reiziger kent richting. De steen geeft die richting aan’.