Werken met liefdes energie. De slag en de streling.

‘Ik weet niet wat ik hier kom doen. Ik weet niet eens waarom ik hier zit’. Voor de begeleider zit een forse vrouw,  met opgeladen energie die niet vrij mag komen. Fors en overdonderend. Ze had zich gemeld voor persoonlijk werk. Daar zit ze nu in de kring, tegenover de begeleider. Boven haar hoofd hangt een ervaarbaar waarschuwingsbord, dat met rode letters ‘blijf van me af’ knippert.

‘Wat voor beest ben je?’, vraagt de begeleider. Tot zijn verbazing krijgt hij het antwoord: ‘Een eekhoorn’. ‘Een eekhoorn die zit in de opening van zijn hol in de boom’, constateert de begeleider. ‘Klopt het dat hij zich liever in zijn hol terugtrekt, maar toch ook een beetje nieuwsgierig is wat er in de buitenwereld gebeurt?’, vraagt de begeleider. ‘Zij zit in de opening’, reageert ze. ‘Ze kijkt of het buiten veilig is’. ‘Hoe lang zit ze daar al?’, vraagt de begeleider. ‘Ik denk haar hele leven al’, antwoordt ze. ‘Dat is toch al een hele tijd’, peinst de begeleider. ‘Ze zal zo langzamerhand wel erg nieuwsgierig geworden zijn. Wat ziet ze als ze naar buiten kijkt?’ ‘Een wereld waar ik geen trek in heb’, zegt ze. ‘Je weet nooit wat er kan gebeuren. Je weet nooit wanneer de klap komt…’ De begeleider schuift iets achteruit om de afstand wat groter te maken. Hij houdt twee handen op. De linker hand open, de rechterhand gebald tot een vuist. ‘Je hebt gelijk’, erkent hij. ‘In de wereld wordt soms geslagen. En hard ook. Dat hoef ik jou niet te vertellen. Maar in de wereld is ook een streling die de liefde brengt. Het een zal niet zijn zonder het ander. Je hebt er al lang genoeg naar gekeken, dus dat weet je wel’.

Het blijft een lange tijd stil. Onbeweeglijk zit ze tegenover de begeleider. ‘Je kan altijd teruggaan in je hol’, suggereert de begeleider. ‘De vrijwillig gevangene. Je kan ook uit je hol komen. De keus is aan jou’. Weer blijft het lange tijd stil.  ‘Mijn armen beginnen knap zeer te doen’, zucht de begeleider. ‘Sla je me als ik naar voren kom?’, vraagt ze uiteindelijk. ‘Ik niet, maar het leven wel’, antwoordt de begeleider. ‘Maar het leven zal je ook strelen. Liefde en pijn gaan nu eenmaal samen’. Weer tikken de seconden voorbij. Dan, met een zucht van angst, schuift ze huilend naar voren. Ze gaat links van de begeleider zitten, zo ver mogelijk uit de weg van de gebalde vuist. Heel zachtjes raakt de geopende hand van de begeleider haar hoofd. Langzaam ontspant ze en geeft ze haar hoofd over aan de hand. Als ze verder ontspant, dwaalt de hand van de begeleider over haar hartgebied, over haar buik en haar benen. Ze ademt diep. ‘Het hart open, vrijheid voor je gevoelens, vrijheid van beweging’, fluistert de begeleider. Ze knikt en laat de strelingen met gesloten ogen binnenkomen. ‘Mazzel dat eekhoorns zo’n zachte vacht hebben’, meent de begeleider. Ze ademt diep. Dan plotseling gaan haar ogen open. Ze kijkt de begeleider aan. ‘En de slag?’, vraagt ze. ‘Die komt eraan’, zegt de begeleider. Hij laat zijn gebalde vuist langzaam, naar haar toekomen. Ze heeft alle tijd om weg te duiken, maar ze blijft zitten. Dan stompt hij met enige kracht op haar borstbeen. ‘Het is net het echte leven’, herinnert hij haar. Ze knikt verbaasd. ‘Ik kan dat heel goed hebben’, zegt ze. ‘Uiteraard’, zegt de begeleider. ‘En niet alleen dat je het kan ontvangen, je kan het ook uitdelen. Je weet toch wel dat eekhoorns verrekt scherpe tanden hebben?’ ‘Slag en streling’, zucht ze. ‘Het leven is toch de moeite waard’. ‘In je hol ben je dood, in de opening sterf je af, in de vrijheid is het leven’, antwoordt de begeleider. ‘Aan jou de keus’.