Werken met liefdesenergie. De leegte
‘Ik kan mijn hart voor mijn man openen’, vertelde ze. ‘Maar soms wordt het van binnen leeg. Hij is er dan wel. Maar op een of andere manier is hij er niet werkelijk en voel ik de leegte. Ik weet niet eens of dit een vraag is, maar ik wil er wel wat mee. Ik heb er vaak last van’. ‘En wat doe je met dat lege gevoel?’, vroeg de begeleider. ‘Meestal niets’, zuchtte ze. ‘Ik voel me dan te mat om iets te doen’. ‘Kom maar eens overeind’, zei de begeleider ‘En kies eens een man uit. Kies meteen maar een die je leuk vindt. Dit is jouw feestje’.
Ze wees een forse man aan. ‘Wil je helpen?’, vroeg de begeleider. De man knikte en kwam overeind. ‘Ga maar even op wat afstand van elkaar staan’, zei de begeleider zodat je elkaar goed kan zien’. Daar stonden ze tegenover elkaar. De man wat aarzelend, niet wetend wat te doen, de vrouw rustiger met de beide handen op haar buik. Ze keek wat treurig. ‘Liggen je handen nu op de plek waar je je leegte voelt?’ Ze knikte terwijl ze droevig naar de man bleef kijken. ‘Daar woont je passie’, wist de begeleider. ‘Het vuur van je bestaan’. Ze knikte. ‘Maar het brandt niet echt’, treurde ze. ‘Weet je wat?’, vroeg de begeleider, ‘we gaan eens kijken of we daar wat aan kunnen doen. Maak van die man voor je nu eens een standbeeld van de man die jij wilt zien’. Ze stapte rustig naar voren. ‘Laat je maar eens ombouwen’, zei de begeleider tegen de man. De vrouw ging aan het werk. De borst iets hoger, de buik iets ingetrokken. De kin iets omhoog, de frons weg, de kaken iets losser, het ene been iets voor het andere. De armen iets los van het lijf, de handen naar voren gekeerd. Wonderlijk, hoe snel een levend mens in een etalagepop kan veranderen. Uiteindelijk stapte ze achteruit en bekeek het resultaat. Daar stond ze weer met de handen op haar buik.
‘En’, vroeg de begeleider, ‘scheelt dat?’ Ze nam de tijd om te voelen en schudde haar hoofd. ‘Het lijkt nu wel nog leger hier binnen’, fluisterde ze. ‘Ga maar weer in je gewone houding staan’, zei de begeleider tegen het beeld. De man haalde opgelucht adem en deed twee stappen achteruit. De begeleider keerde zich weer naar de vrouw. Als het niet lukt je levensvuur aan te blazen met het beeld van de ander, zou je het eens met jezelf kunnen proberen. Ze keek hem vragend aan. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Als je nu eens je ogen sloot en rustig en diep naar je buik ademde’, suggereerde de begeleider. ‘Doe maar, adem nu eens diep naar binnen. Wat gebeurt er dan?’ Ze stond stil, ademde diep door, met een flauwe glimlach om de mond. Er kwam een heel klein beetje beweging in haar heupen. ‘Wat raar’, zei ze. ‘Nu wordt het warmer van binnen’. ‘Adem door en beweeg je bekkenbodem. Het wordt steeds warmer’, was de aanbeveling van de begeleider. ‘Dat is echt zo’, meende ze na een poosje. ‘Je maakt nu contact met je eigen lading’, vertelde de begeleider. ‘Je hoeft die energie niet uit de ander te halen. Blaas je eigen vuur maar aan. Doe je drakenogen maar open en zie ’. En dan keerde hij zich tot de man: ‘Hoe is dit voor jou?’ ‘Een hele opluchting’, antwoordde deze. ‘Het was of alle energie uit me weggezogen werd’. ‘En jij?’, vroeg de begeleider aan de vrouw. Daar stond ze nog steeds, nu met wiegende heupen en stralende ogen. ‘Ik sta in brand’, antwoordde ze. ‘Het is mijn eigen energie. Die hoef ik niet bij een ander te halen’. ‘Begrepen?’, vroeg de begeleider. ‘Begrepen’, knikte ze. ‘Bedank elkaar maar voor de oefening’, zei de begeleider en ging zitten.
‘En schiet een beetje op’, zei de begeleider na enige tijd.
‘Een herkenbaar thema’, vertelde de begeleider naar aanleiding van een vraag. ‘De vrouw zoekt in de man het vuur waaraan zij zich kan warmen. Soms vergeet ze daarbij de verantwoordelijkheid voor haar eigen vuur te nemen. Zo moet de man, de man van haar verlangen worden om het vuur bij haar te laten branden. We weten allemaal wel dat we de ander niet kunnen veranderen. Maar desondanks blijven heel veel mensen dat altijd maar weer proberen. Zo maak je het elkaar onmogelijk jezelf te zijn in de relatie’. ‘Speelt dit thema vooral bij vrouwen?’, vroeg een deelnemer. De begeleider knikte. ‘Naar mijn ervaring helaas wel. Veel vrouwen vrezen hun eigen vuur en zoeken het bij de man. De meeste mannen hebben een heel ander probleem. Die zijn veel te bang voor vrouwen en verstoppen hun eigen vuur’.
De supervisiedagen van het huidige cursusjaar zijn overtekend. De supervisiedagen voor het komende cursusjaar zijn: 8 september 2022, 25 november 2022, 6 februari 2023, 25 april 2023. Voor verdere informatie en inschrijving: zie onze site.
