Werken met liefdesenergie . Tranen van verlangen.
De man meldde zich in een rondje waarbij persoonlijke vragen aan bod komen. ‘Ik kan niet huilen’, vertelde de man. ‘Ik heb de deksel op de pan. Ik voel verdriet, maar ik kan niet huilen’. Daar zat hij: fors gebouwd, gezet, een rond hoofd op een rond lijf, opgesloten in zichzelf. Hij was een standbeeld van naar binnen geslagen vastberadenheid. De begeleider reageerde. ‘De meest efficiënte methode om iets niet te kunnen, is steeds tegen jezelf zeggen: ik moet dat kunnen. Soms moet je dingen laten om ze te kunnen doen. Schuif eens naar voren’.
Daar zaten ze tegenover elkaar midden in de kring. ‘Laten we één ding afspreken’, begon de begeleider. ‘In deze ontmoeting bestaat er geen moeten. Jij moet niets van mij, ik moet niets van jou. Is dat akkoord?’ De man knikte opgelucht. ‘Helemaal akkoord’, antwoordde hij. ‘O.K. Sluit dan nu eens je ogen en kijk achter die gesloten ogen eens naar de mens die je verlangt. Ik schuif opzij om ruimte voor die mens te maken’. De man zat een paar seconden onbeweeglijk. Dan richtte hij zijn gebogen hoofd op en hij huilde. Hij huilde eerst met een enkele traan, dan begonnen de tranen te stromen. ‘Steek nu je handen uit naar die mens die je achter je gesloten ogen ziet’, suggereerde de begeleider. De man stak zijn handen uit en huilde hartstochtelijk. Hij reikte met zijn handen uit in een lang vergeten beweging. ‘Laat nu je handen vertellen wat je die mens wilt laten weten’, zei de begeleider na enige tijd. Rustig bewogen de handen naar en over de mens, die alleen hij voor zich zag. De tranen werden minder en een gelukkige glimlach streek over zijn gezicht. Een schimmige zonnestraal scheen tussen de donkere wolken. Daar zat de man enige tijd in stilte. In die stilte vertelden zijn handen wat hij eerder niet had kunnen zeggen. In die stilte ontving hij antwoorden die hij eerder niet had kunnen horen. Zijn gezicht werd zachter, zijn adem werd rustiger, zijn handen koesterden. Het standbeeld was gaan leven. ‘Neem nu maar afscheid’, zei de begeleider, ‘en blaas die mens maar weer rustig naar de plek van herkomst’. Zachtjes blies de man, terwijl hij zijn uitgestoken handen terug nam. Hij opende zijn ogen en keek de begeleider aan. De begeleider nam zijn plek weer in tegenover de man.
‘Hoe wist je dat….?’, begon hij. ‘Bijna altijd zijn bevroren tranen een boodschap van gestold verlangen’, vertelde de begeleider. ‘Vaak wordt verdriet alleen maar gekoppeld aan gemis en troost. Verdriet heeft nog een andere functie: het schoonwassen van oud zeer en het ervaren van het verlangen’. ‘Dat is het’, wist de man. ‘Ik wist niet meer wat verlangen was’. De begeleider knikte. ‘Zonder verlangen lopen mensen vast in zichzelf. Het verdriet is de uiting van het verlangen. Het verlangen geeft richting aan de wil’.
Bij de nabespreking klaagde een van de deelnemers: ‘Ik heb geen idee waarover het ging’. ‘Wie de werkelijkheid nodig heeft om de waarheid te verstaan zal er niet veel van begrijpen’, knikte de begeleider.
In het cursusjaar 2018/2019 geven wij weer onze opleiding ‘de klank van liefde’. Deze opleiding bestaat uit 8 workshops. Deze kunnen ook los van elkaar gevolgd worden. Daarnaast geven we nog een aantal losse nascholingen. Nadere informatie vind je op onze site: weisfelt.nl
