Werken met liefdesenergie. Gesprek met de dood
Daar zat een jonge vrouw. ‘Ik ben bang voor de dood’, vertelde ze. ‘Ik ben bang om te sterven. ik ben bang dat mijn kinderen en mijn man sterven’. ‘Wat is je geschiedenis met de dood?’, vroeg de begeleider. Een langdurige ziekenhuis opname in de kindertijd, doodsgevaar, bleken een diep spoor door haar jeugd getrokken te hebben. ‘Ik heb een lap nodig’, vroeg de begeleider in de kring en dan tot de vrouw: ‘Hoe zou het zijn om de dood eens te spreken? Je hebt hem lang genoeg ontweken’. Ze knikte. ‘Dat zou wel goed zijn’, aarzelde ze.
Daar zat de begeleider links voor haar. Zijn rechter hand hield hij met gespreide vingers op 30 cm van haar gezicht. Over de hand hing een bruine lap. De begeleider ging als een poppenspeler te werk. Zijn stem werd fluisterend. ‘Hallo’, zei de dood. Het bleef even stil toen klonk haar: ‘Hallo’. De dood: ‘Waarom ontloop je mij’? ‘Ik ben bang voor je’, was het antwoord. ‘Zo bang dat je je leven ermee verpest?’, vroeg de dood. ‘Dat doe ik’, knikte zij. ‘Ik word bang om te leven, omdat ik bang ben voor jou. Waarom achtervolg je mij?’ ‘Dat doe ik niet’, antwoordde de dood. ‘Ik ken geen redenen, ik heb geen voorkeuren. Ik weet geen doel. Ik heb geen denken of gevoelens. Mijn taak is de eindigheid te bewaken. Maar ik breng wel geschenken’. ‘Geschenken?’, vroeg ze verbaasd. ‘Ik schenk je de uitdaging ten volle te leven. De uitdaging om iedere seconde van je leven te plukken. Waarom neem je die uitdaging niet aan?’ De hand bewoog langzaam naar voren en bedreigde haar gezicht. Ze bleef onbewogen, ademend in contact met zichzelf. ‘Omdat ik het niet kende’, antwoordde ze ‘Ik heb geleerd je te ontwijken. Ik wist niet dat ik je kon ontmoeten. Nu word ik minder bang van je. Je hebt gelijk. Eigenlijk ben ik bang om te leven’. ‘Zoals de meesten’, antwoordde de dood bevestigend. ‘Mensen zijn vaak bang om te sterven, niet omdat ze mij vrezen, maar omdat ze vrezen ten volle te leven’. ‘Maar dan moet je me wel de tijd geven’, probeerde zij. ‘Dat wil ik je niet toezeggen’, antwoordde de dood. ‘Als jij je tijd kende zou je te haastig of te slordig met je tijd omspringen. Dat wil ik je niet aandoen. Ik kom alleen als het einde van je leven mij roept. Hoe en wanneer dat plaatsvindt weet ik niet. Het is al een wonder dat je nu met mij kan spreken. Vraag niet te veel van mij’. Ze knikte bedachtzaam. Ten volle leven. Ze proefde de woorden in haar mond en knikte. ‘Ik moet gaan’, sprak de dood. ‘Ik zal niet langer op je wachten maar je wel verwachten’, antwoordde ze. ‘Gegroet’. ‘Gegroet’.
De hand verdween en de begeleider schoof weer tegenover haar. Hij sprak hardop. ‘En?’, vroeg hij. ‘Wat een opluchting’, zei ze . Ze ademde diep. ‘Ten volle leven?’, vroeg de begeleider. ‘Van het eerste tot het laatste moment’, antwoordde ze. ‘Het leven brengt je ook krassen en bulten’, waarschuwde de begeleider. ‘Dat kan ik wel hebben’, reageerde ze. ‘Ik heb het nodige meegemaakt’. ‘Wat een klasse vrouw ben je’, antwoordde de begeleider.
‘Praten met een hand’, reageerde een van de deelnemers die het gesprek hadden bijgewoond. ‘Hoe kom je erop?’ ‘Dankzij mijn kinderen’, antwoordde de begeleider. ‘Toen ze klein waren en ik vroeg hoe was je dag, antwoordden ze alleen maar ‘goed’. Als ik een pop gebruikte kwamen er hele verhalen’.
Op donderdag 15 februari 2018 geven we een 1 daagse workshop ‘De doodskus’ over zelfdoding. Dit is een workshop voor begeleiders die met dit thema geconfronteerd worden. Voor nadere informatie en inschrijving: Marnix Langeveld, marnixlangeveld@me.com , 06-14041330.
