Ons logo is het beeld van de wijze. Hij is van alle tijden en alle culturen. Altijd en overal is liefde het belangrijkste richtinggevende begrip geweest. De wijze verwoordt het universele weten van de wetten van de liefde. Het is aan ons dit weten in praktijk te brengen. Dat noemen we visiegericht werken.
Daar zaten twee bijzondere mensen. De oprichter en leidinggever van een succesvolle onderneming. Een rijkdom aan ervaring, een voorbeeld. Soms zie je hoe de mens verloren gaat in een poging de organisatie tot bloei te brengen. Deze man was in…
‘Ik vind het moeilijk om te blijven’, vertelde de man. ‘Ik heb als kind nooit een vaste plek gehad. Er was heel veel onrust in ons gezin. We verhuisden heel vaak. Ik kon nergens ankeren. Het zit me nu in…
‘Ik slaap slecht. Het blijft me bezighouden’, gromde de man. ‘Ik dacht dat ik ervan af was, maar op een of andere manier blijft ze me vasthouden’. Voor de begeleider zat een zwaargebouwde man. Een gewonde beer, vervaarlijk, kwetsbaar. Zijn…
De cliënte kwam binnen met drie bloemen in haar hand, een wit, rood en paars. ‘Bewustzijn, liefde en verbinding’, verklaarde ze. Daar stond een hartelijke vrouw die in zichzelf woonde. Ze droeg een opvallend T-shirt met het woord REBEL, haaks…
Ze zaten tegenover elkaar op meditatie kussentjes, wellicht de beste positie om te werken. Dichtbij de grond, makkelijk verplaatsbaar, actie mogelijkheden voor het lijf. Stoelen laten alleen het hoofd vrij. Zou daarom zoveel begeleidingswerk vooral ‘praten over’ zijn? Tegenover de begeleider…
‘Ik heb deze cliënt al langere tijd gehad. We deden samen goed werk. Maar langzaam maar zeker werd het ook een last. De cliënt ging zich steeds afhankelijker van mij opstellen. Haar thematiek leek steeds lastiger te worden en zwaarder…
Ze huilde. Ze bewoog als een gevangen dier dat wanhopig aan de kooi wilde ontsnappen, de adem hoog, de ogen weg. 'Ik wil hier weg', kreunde ze, de beide handen om haar keel geklemd. ‘Wil je weg van hier of…
‘Ik vind maar geen goede plek in deze wereld’, vertelde ze. ‘Ik ben er wel, maar ik ben er niet echt, niet helemaal. Ik weet ook niet of ik er echt wil zijn’. ‘Wat heb jij met de dood?’, vroeg…
‘Mijn vader is voor mij onbenaderbaar’, vertelde de man. ‘En voor hem was zijn vader onbenaderbaar. Die had de oorlog op zijn nek. In ons gezin hebben we het niet over dingen die ons echt raken. Ik raak ervan uit…
Het was een stille vrouw. Een heldere geest, fluisterend aanwezig, steeds verborgen in de schaduw van groepsgenoten. Bij het werk in groepen deed ze me vanaf de rand. Bij plenaire oefeningen trok ze zich terug, vooral wanneer er gespeeld werd…
© Weisfelt 2016-2023
