Piet Weisfelt

Ze zaten tegenover elkaar op meditatie kussentjes, wellicht de beste positie om te werken. Dichtbij de grond, makkelijk verplaatsbaar, actie mogelijkheden voor het lijf. Stoelen laten alleen het hoofd vrij. Zou daarom zoveel begeleidingswerk vooral ‘praten over’ zijn? Tegenover de begeleider…

‘Ik heb deze cliënt al langere tijd gehad. We deden samen goed werk.  Maar langzaam maar zeker werd het ook een last. De cliënt ging zich steeds afhankelijker van mij opstellen. Haar thematiek leek steeds lastiger te worden en zwaarder…

Ze huilde. Ze bewoog als een gevangen dier dat wanhopig aan de kooi wilde ontsnappen, de adem hoog, de ogen weg. 'Ik wil hier weg', kreunde ze, de beide handen om haar keel geklemd. ‘Wil je weg van hier of…

‘Ik vind maar geen goede plek in deze wereld’, vertelde ze. ‘Ik ben er wel, maar ik ben er niet echt, niet helemaal. Ik weet ook niet of ik er echt wil zijn’.  ‘Wat heb jij met de dood?’, vroeg…

‘Mijn vader is voor mij onbenaderbaar’, vertelde de man. ‘En voor hem was zijn vader onbenaderbaar. Die had de oorlog op zijn nek. In ons gezin hebben we het niet over dingen die ons echt raken. Ik raak ervan uit…

Het was een stille vrouw. Een heldere geest, fluisterend aanwezig, steeds verborgen in de schaduw van groepsgenoten. Bij het werk in groepen deed ze me vanaf de rand. Bij plenaire oefeningen trok ze zich terug, vooral wanneer er gespeeld werd…

De thema’s van een workshop raken soms diep in persoonlijke ervaringen. De vrouw die tegenover de begeleider zat, droeg de littekens van een gehavend leven. De begeleider kende haar geschiedenis nauwelijks, maar vaak is het levensverhaal al in hoge mate…