De zelfonthulling
‘Welkom’, zei de begeleider. ‘Met welke vraag komen jullie binnen?’ Het stel keek elkaar aan. ‘Daar hebben we in de auto ruzie over gemaakt’, antwoordde de man. De vrouw knikte. ‘We hebben maar één vraag: waarom oefenen we niet?’ ‘Het noodlot van een ex -schoolmeester’, zuchtte de begeleider. ‘Je geeft ze huiswerk mee en ze verdommen het’. ‘Maar waarom?’, vroeg de man. ‘Hier zijn we aan het werk en thuis is er altijd weer wat anders. Waarom oefenen we niet?’ De begeleider haalde de schouders op. ‘Omdat jullie bang zijn voor de teleurstelling dat jullie er toch niets van maken’, meende hij. Ze waren even stil en keken elkaar aan. ‘Voor mij klopt dat wel’, zei de vrouw. ‘Voor mij ook’, antwoordde de man ‘We oefenen niet meer. Ik nodigde haar uit voor een romantisch etentje en zij weigerde gewoon’. De vrouw reageerde geërgerd. ‘Ik had er geen zin in’. ‘Zullen we dit gesprek eens uitspelen?’ stelde de begeleider voor. ‘Ga maar tegenover elkaar staan. De man doet de uitnodiging’. Daar stonden ze. De man begon.
‘Heb jij zin om vanavond mee te gaan naar…’ ‘Nee’, reageerde de vrouw met de armen voor de borst gekruist. ‘Ik help je even’, zei de begeleider tegen de man. ‘Je stelt een vraag, maar je laat niets van jezelf zien. Intimiteit groeit in zelfonthulling. Stel die vraag nu nog eens op zo’n manier dat je je zelf blootgeeft’. De man dacht even na en begon opnieuw: ‘Ik had er zo’n last van dat we elkaar doodzwegen. Ik hoopte dat we elkaar weer wat nader komen. Daarom wil ik je vragen….’ ‘Nee’, reageerde de vrouw. ‘Veel beter’, zei de begeleider tegen de man. ‘Je stelt een vraag en onthult iets van jezelf. Je trekt een jas uit. Daarmee nodig je de ander uit hetzelfde te doen, zelfs als het niet meteen werkt’. Hij keerde zich naar de vrouw. ‘Je zegt nee, maar je houdt je verborgen. Dat kan je beter doen’.
De vrouw knikte. ‘Ik voel me koud van binnen. Ik ben bang dat jij denkt dat het met een goedmakertje weer klaar is. Daarom zeg ik nee’. ‘Jouw beurt’, zei de begeleider tegen de man. ‘De volgende onthulling. Trek die trui maar uit’. ‘Ik weet hoe koud jij je voelt’, knikte hij. ‘Ik voel me zo tekortschieten. Ik zou je willen vasthouden, maar ik ben bang voor je afwijzing. Buiten de deur doet dat minder zeer. Is het voor jou fijner als we thuisblijven?’ ‘Dat is zelfonthulling’, knikte de begeleider. ‘Trek die trui maar uit, ja, letterlijk’. Daar stond de man in zijn hemd. Op een knik van de begeleider reageerde de vrouw. ‘Ik weet hoe onmachtig je je voelt. Dat maakt mij zo wanhopig. Ik wil je zo graag dicht bij me hebben maar ik kan het je niet meer vragen’. ‘Trek je trui maar uit’, suggereerde de begeleider. ‘Ik heb er nog maar één laag onder’, antwoordde ze. De begeleider schudde zijn hoofd. ‘In je geest heb je wel 50 lagen’, antwoordde hij. Daar ging de trui. De man stapte dichterbij en raakte aarzelend haar blote armen aan. ‘We oefenen niet omdat we bang zijn’, zei hij. ‘Maar ik ben niet alleen bang, ik ben ook murw. Ik ben zo teleurgesteld in mezelf dat het me niet lukt aan jouw verwachtingen te voldoen. En ik wil het zo graag…’ ‘Hemd’, constateerde de begeleider. De vrouw draaide haar schouder in de hand van de man en haar adem golfde. ‘Ik verwacht steeds minder en ik verlang steeds meer’ fluisterde ze. ‘Dat we kunnen praten zoals we nu praten. Ik voel me soms zo alleen…’ ’T shirt’, oordeelde de begeleider.
‘Intimiteit bouw je door zelfonthulling’, vertelde de begeleider nadat alle kledingstukken uit en aan waren gegaan. ‘Net zo lang totdat jullie naakte lijven alleen nog het hemd van de geest dragen. Op het hemd van de vrouw staat: tekortgedaan. Op het hemd van de man: tekortgeschoten’. ‘Past wel goed bij elkaar’, meende de man. ‘Je dacht toch niet dat mensen alleen maar bij elkaar passen omdat ze elkaar lief vinden?’, vroeg de begeleider. ‘Jullie staan voor de klus ook je laatste hemd uit te trekken. Je eigen naakte zijn. Pas als je dat hemd hebt uitgetrokken, kan je elkaars schoonheid zien’.
