Werken met liefdesenergie Herinneringen
De begeleider zat met een kaart in zijn handen. ‘De beste wensen…..’ stond erop. De kaart was gestuurd door een ex cursist die op eerste kerstdag was overleden. Dan kwam er een ander bericht binnen. Nog een ex cursiste was vlak voor de jaarwisseling gestorven. Een deelnemer schreef een mail. ‘Een haast onverteerbaar verlies waar mijn systeem nauwelijks aan wil. Hoe werkt dat voor jou?’
Wat gebeurt er als je, dwalend door je eigen levensreis, plotseling door twee harde vuistslagen tegen je hoofd wordt getroffen? Je wankelt, smakt tegen de grond en moet even bijkomen. De begeleider had best enig voorbereidend werk gedaan. Hij kende het zicht op de donkere wolken van de dood die langzaam naderbij lijken te komen. Hij wist van het licht dat achter de wolken verscholen is. Hij realiseerde zich dat tijdelijkheid een flardje eeuwigheid is. Hij wist dat het loslaten van wat is, noodzakelijk is om te worden wat komen gaat. Maar alle kennis, alle weten, moet weer even landen als je een harde tik op je neus gehad hebt.
De begeleider ging door met zijn dagelijkse ding, maar de beelden bleven hem achtervolgen. Een overleden man en een gestorven vrouw dansten rond in zijn hoofd. ‘Je kan het voor je uit schuiven’, dansten zij. ‘Je kan het voor je uit schuiven maar je hebt ons aan te kijken!’ En dan kwam een mailtje met de vraag. Hoe werkt dat voor jou?
Het is een bekend verhaal: het kind, dat in zijn dromen achtervolgd wordt door de tijger, zal geen nacht meer rustig slapen, totdat hij in zijn droom de tijger tegemoet treedt. Er was werk aan de winkel. Het onverwachte… Wat dwaas eigenlijk dat het onverwacht is. De dood kan op ieder moment en op iedere plek toeslaan. Juist dat besef zal je aanzetten tot het bewust leven, je wakker maken uit de sluimertoestand die het dagelijks leven soms met zich meebrengt. De ervaren verbinding met de overledene? De verbinding blijft bestaan en wordt ervaren. De pijn zit in het besef van de toekomst. We zullen elkaar niet meer zien, spreken, voelen. Jullie leefwereld , lieve doden, zal beroofd zijn van jullie zijn. Zo veel rouw! Ik zal vanaf mijn plekje de boodschap van het sterven pogen te lezen en ter harte te nemen. Als ik de waarde van het tijdelijke niet voluit durf te ervaren, hoe zal ik me dan ooit met de eeuwigheid kunnen verhouden? Als er geen Goden bestaan die me bij goed gedrag een voortbestaan van mijn aardse leventje garanderen, noch een herontmoeting met mijn geliefden, wat dan? Als ik me over durf te geven aan het niet weten, alleen dan, kan ik wonderen ervaren.
De begeleider stuurde een mailtje terug aan de cursiste. ‘Voor mij is het een tijd van rouw. Eerste reactie: de vlucht van de pijn in afstand nemen van mezelf. Dan doorvoelen en doordenken in nabijheid. In de verbinding met het leven is het de worsteling met (en niet tussen!) optimale nabijheid en professionele afstand. In de dood bestaan die begrippen niet. Dan is er hechting en het scheuren van het afscheid. Beiden waren me heel dierbaar. Ik kan niet bij hun afscheid zijn. Een stille ceremonie is de pleister die er resteert voor een liefdeswond. De wonden helen, de littekens groeien mee. Ik blijf ze bij me dragen. Belangrijker dan de vraag of ik het aankan, is het weten dat ik het ermee te doen heb. Voor mij zit de belangrijkste worsteling niet eens zo zeer in het verlies, maar vooral in het vinden van de opdracht die in dat verlies rondzingt.
Nieuwjaarsavond. De begeleider had twee kaarten. Op deze kaarten had hij herinneringen opgeschreven van intieme en ontroerende momenten, gedeeld met de overledenen. Hij legde die kaarten op een schoteltje. Op een windstil balkon stak hij de kaarten aan, die verschrompelden tot kleine hoopjes as. Dan hield hij de schotel in de wind. Een daverend (illegaal) vuurwerk op de achtergrond……..
Voor alle lezers van deze blogjes: de beste wensen! Durf te rouwen. Leef je leven voluit! Het boek Loslaten, een boek over vergankelijkheid, is verkrijgbaar via onze site: weisfelt.nl
