Werken met liefdesenergie. Het risico van vrijheid.
‘Ik wil dit niet meer, ik wil dit niet meer…’ Ze protesteerde tegen haar werk. Het lesgeven was het probleem niet. Maar daar was de druk, daar waren de regels, geschreven en ongeschreven. Daar waren de politieke spelletjes, de administratieve verplichtingen en de grijs loden jas van het klimaat in het instituut waar ze al zo lang werkte.
‘Wil je even helpen?’, vroeg de begeleider aan een grote man die in de kring zat. Hij knikte en kwam overeind. ‘Ga tegenover haar staan’, vroeg de begeleider. ‘Doe je armen om haar heen en pak je eigen handen stevig vast. Raak haar niet aan’. Daar stond ze met de muur van zijn lijf voor haar, in de benauwende armen die haar in een cirkel omsloten. Haar lijf trilde, haar adem werd hoog. ‘Je werk’, zei de begeleider, ‘met voor je de verplichting en om je heen de noodzaak’. Meteen probeerde ze weg te duiken uit de armen. In een onmiddellijke reactie klemde de man zijn armen om haar heen. ‘Maar dat doe je al jaren’, greep de begeleider in. ‘Steeds proberen weg te duiken, te ontsnappen aan de grip en met iedere beweging kom je vaster te zitten’.
Ze dacht even na. ‘Dat klopt’, zei ze denkend. ‘Wat staat je te doen?’, vroeg de begeleider. ‘Ik ga me eruit vechten’, reageerde ze. ‘Probeer het maar’, zei de begeleider zuchtend. Ze vocht als een leeuwin. Alle kracht en alle geluid dat in haar zat kwam vrij. Het was een kansloze onderneming. Na een poos moest ze uitgeput haar strijd opgeven. ‘En hoe lang vecht je deze strijd al?’, vroeg de begeleider. ‘Al jaren’, fluisterde ze hijgend. ‘Een suggestie?’, vroeg de begeleider. Ze knikte. ‘Ga eens heel dicht tegen die muur aan staan’, zei de begeleider. Ze aarzelde. Toen stapte ze naar voren en sloeg de armen om de man heen. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en huilde diep verdriet. ‘Ik heb zoveel van je gehouden’, weende ze. ‘Ik heb alles wat ik in me had gegeven. Maar ik kan niet meer, ik wil niet meer’. Haar huilen verplaatste zich naar diepe grotten in haar geest. Vergeten herinneringen werden wakker. ‘Pappa, het is jouw dood geworden. Ik wil niet dezelfde weg gaan. Jij bent in je zekerheden gestorven. Ik wil los, ik wil vrij’. ‘Dat wordt werkelijk afscheid nemen’, meende de begeleider. Uiteindelijk stopte het huilen. Ze drukte een kus op de borst van de man. ‘Ik ga’, zei ze. Ze pakte zijn polsen vast, die nu geen tegenkracht meer boden en stapte achteruit. Daar stonden ze op twee meter afstand van elkaar. ‘Goede reis’, zei de man. ‘Draai je maar 180 graden om’, zei de begeleider. Ze ging met de rug naar de man toe staan. Reagerend op een handbeweging van de begeleider ging de man weer op zijn plek zitten. ‘Kijk eens om je heen’, instrueerde de begeleider. ‘Wat zie je?’ Ze draaide langzaam rond. ‘De wereld’, antwoordde ze. ‘Wat mis je?’, vroeg de begeleider. ‘Mijn zekerheden, de garantie van een vast inkomen’. Het was even stil. Ze keerde naar binnen. ‘Ik mis ook het moeten’, bekende ze. ‘Moeten beschermt je tegen het willen’, meende de begeleider. ‘Het loslaten van de zekerheden, het risico van het leven. Wil je dat ik hem terugroep?’ ‘Nee’, zei ze, ‘ik kies voor vrijheid’. ‘Volg je hart en gebruik je hoofd’, bevestigde de begeleider. ‘Zo maar voor dit moment’? Met de in dit werk bekende hartegroet werd de sessie beëindigd.
‘Hoe wist je dat haar vader hier een rol in speelde’, vroeg een deelnemer in de nabespreking. ‘Dat wist ik niet’, antwoordde de begeleider. ‘Wat ik wel weet, is dat liefde de hechting stimuleert, dat de hechting die niet goed wordt onderhouden tot gevangenschap leidt en letterlijk en figuurlijk de dood in de pot is. Liefde maant je steeds weer aan het risico van de vrijheid te nemen’. ‘Je bedoelt dus ook het risico van mislukken?’, vroeg de deelnemer. ‘Absoluut’, antwoordde de begeleider. ‘Je kan op je bek gaan. Maar wie niet durft te gaan staan, blijft altijd liggen’.
Ons nieuwe e-book ‘Loslaten’ (€ 15,-) is uitgegeven. ‘Loslaten’ is een boek over vergankelijkheid. Het is een persoonlijk boek over onze levensreis. Alles in dit leven is vergankelijk. We verliezen al datgene en al diegenen waarmee we ons verbonden weten. Loslaten is het omarmen van de vergankelijkheid. Door de vergankelijkheid te omarmen kan je het leven intenser beleven en in het afscheid vrede ervaren. Loslaten is het laatste, moeilijkste en mooiste liefdesgebaar in leven en sterven. De Journalist Mark Pennepunt zoekt in een interview met Leven en Dood naar antwoorden op de vraag: hoe laat ik los?. Het boek kan via deze link besteld worden.
