Werken met liefdesenergie De schatkist
De schatkist staat in de werkkamer. Het is een belangrijke kist, met het woord ‘schatkist’ op de deksel. In de schatkist zit een grote verzameling brieven, kaarten en berichten, die ik in de loop der jaren van cliënten ontving: bedankjes, complimenten, beeltenissen, onthullingen die het hart raken. Herinneringen aan bijzondere momenten die het werken met liefdesenergie met zich meebrengt. De schatkist wordt vooral gebruikt als de wolken wat somberder kleuren. Tegen die achtergrond tekenen gouden omhelzingen het mooiste af. Sommigen die van mijn schatkist weten noemen me glimlachend een herkauwer. Ze gaan hun gang maar: ik vind dat het goed blijft smaken.
Vandaag ligt er een kaart bij de post. Op de voorkant het beeld van een bloeiende boom. Op de achterkant de volgende woorden: Het is heel wat jaren geleden, maar ik denk nog dagelijks aan ons gevecht. We hebben gewonnen. De boom bloeit. Dank! Naam afzender. Ik zie hem weer voor me. Sommige beelden vergeet je niet. De man tegenover me. Zittend op de grond. Een beeld van volstrekte wanhoop. Afgesloten van de wereld. In zichzelf kreunend: ik wil dood, ik wil dood… De groep zit om hem heen, geraakt, machteloos in afwachting van de uitkomst van zijn reis. Hij zit ineen met zijn handen voor zijn ogen. Ik zit tegenover hem, met mijn handen om zijn polsen. En je blijft hier! zeg ik.
De dader is het slachtoffer van de dader die ook ooit slachtoffer was. Als kind misbruikt, was hij een verkrachter geworden. Betrapt, bestraft en vervolgens weggegooid door zijn omgeving. Deze workshop moest het ultieme bewijs leveren dat zelfmoord de enige uitweg was. Met inslag van zijn vervloeking en de wurggreep van zijn wanhoop stond hij aan de rand van de afgrond.
‘Jij blijft’. zei ik. ‘Ik ga’. zei hij. Toen volgde de worsteling. Het was een gevecht op leven en dood. Zijn armen gesloten voor zijn lijf, de handen voor zijn ogen om de deur dicht te houden. Mijn handen op zijn polsen , trekkend om de deur te openen. Jij blijft, ik ga. Verder kwamen de woorden niet, maar ik hoor nog de intensiteit. Uiteindelijk lukte het. Ik kreeg zijn armen uit elkaar en mijn lijf vond zijn lijf. Toen ging het schreeuwen over in kreunen en uiteindelijk in stromend verdriet. Daar lagen we op de grond met de armen om elkaar heen. Dat was het begin. Daarna kwam het delen, het nemen van de schuld die speelde, het nemen van de verantwoordelijkheid die daarbij hoorde. Dan kwam het helen, het ervaren van nabijheid en betrokkenheid, het leren van liefde. We maakten een non-suïcide contract. We spraken af dat hij van zich zou laten horen als hij zichzelf voorbij gegroeid was. De belofte van de toekomst brengt levenslust naar het heden.
Nu zoveel jaren later komt het slot. Een ansichtkaart met een paar regels. Hij gaat in de schatkist.
De opleiding: de klank van liefde: Vakwerk gaat over het werken met liefdesenergie en staat open voor begeleiders met ervaring. Een gratis kennismakingsgesprek is mogelijk. www.weisfelt.nl
