Werken met liefdesenergie Verlies
‘Ik ben ze allemaal verloren’, zei de man. Zijn ogen zagen in het verleden naar wat hij niet wilde zien. Hij schudde zijn hoofd om de beelden kwijt te raken. Daar zat een succesvolle zakenman. Met een vijftal kameraden waren ze een bedrijf gestart vlak voor de crisis uitbrak. Ze hadden hard gewerkt, tegen de stroom in geroeid en waren met vallen en opstaan het eerste jaar doorgekomen. Het tweede jaar werd zo mogelijk nog zwaarder. De kosten van de investeringen bleven, de baten waren er veel te weinig. De een na de ander was afgehaakt. Uiteindelijk had hij het bedrijf in zijn eentje voortgezet. Nog twee jaar hard werken en dan begon het bedrijf te renderen. Binnen een paar jaar was hij een rijk man geworden. Succes? ‘Verlies zal je bedoelen’, protesteerde hij. ‘Vijf makkers ben ik kwijtgeraakt!’
‘Je bent vijf collega’s kwijtgeraakt’, zei de begeleider. ‘Vijf vrienden verliezen is iets heel anders. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’ De man was even stil. ‘Je suggereert dat ik dat veroorzaakt heb?’ De begeleider knikte. ‘Op zijn minst heb je een aandeel gehad’. De stilte duurde. Dan knikte de man. ‘Dat klopt. Ik heb twee dingen tegelijk geprobeerd. Het eerste was mijn vrienden vast te houden, het tweede was mijn eigen koers vast te houden. Dat ging niet samen… ‘Dus toen koos je voor je eigen koers en liet je de vriendschap los?’ ‘Nee, ik koos de juiste weg. Als ik dat niet gedaan had was het project mislukt. En ik werd losgelaten’. ‘Dat klinkt als het afschuiven van verantwoordelijkheid’, zei de begeleider.
Plots leek de man een stuk groter. ‘Ik ben niet zo dom dat ik daar niet over heb nagedacht’, zei hij. ‘Maar het ligt precies andersom. Ik heb gedaan wat me te doen stond. Mijn kameraden stonden net als ik voor een heel moeilijke keuze. Ga ik door op een gekozen weg met alle risico’s die erbij horen of haak ik af naar de zekerheden waar ik vandaan kom? Zij kozen voor het laatste. Alle vijf. De een na de ander. En ieder met goede redenen’. ‘En waarom dan het verlies van de vriendschap?’, vroeg de begeleider. ‘Omdat degene die afhaakt degene die doorgaat niet kan verduren. Die doet wat hij had willen doen. Maar weinig vriendschappen kunnen die kloof overbruggen’. ‘Het klinkt als een vrijbrief’, mompelde de begeleider. ‘Mogelijk, maar ik ervaar het als heel bevrijdend’, zei de man. ‘Het doet me een wereld van goed om eindelijk eens uit te spreken hoe het voor mij is’.
De man keek de begeleider aan en grijnsde. ‘Weet je, zei hij, ‘je begeleiding in dit gesprek is niet bepaald steunend geweest, maar heeft me wel goed geholpen’. ‘Ook om het verdriet van het verlies van vijf vriendschappen weg te nemen?’, prikte de begeleider. ‘Nee, het verdriet is er en hoeft niet weggenomen te worden. Wat weggenomen is zijn de schuldgevoelens waar jij me op probeert aan te spreken’, zei de man. ‘Ik moest nu maar eens gaan…’
‘Wat had ik anders kunnen doen?’, vroeg de begeleider aan zijn supervisor Willem Zwartberg. ‘Je had echt naar hem kunnen luisteren’, was het antwoord. ‘Kom op Willem! Vijf vrienden verliezen en…’ ‘En jouw oordeel maakt dat je niet kan luisteren’, zei Willem. ‘Maar is het dan niet zijn schuld dat…’ ‘Weer het oordeel en dus meteen de schuld! En dus weer niet luisteren’.
Nu bleef het enige tijd stil. ‘Gelukkig, nu luistert hij’, pufte Willem.
‘Ik moest nu maar weer eens gaan’, zei de begeleider.
Piet Weisfelt
De volgende supervisie dag 11-04-2016. Tevens een gelegenheid om (nader) kennis te maken met ons werk. Alle informatie tref je aan op deze site.
