Werken met liefdesenergie. Ook voor mij.
Sommige mensen hebben het. Soms straalt de zon wat luider. De begeleider deed de deur open en het was al voelbaar. Voor hem stond een vrouw die kwam voor een intakegesprek. De uitgestoken hand werd aangenomen. Kracht ontmoette kracht, het weten begroette weten. Ze gingen zitten.
‘Ik kom, omdat ik heel wat bij je kan halen’, verklaarde zij. Het was een inschatting en geen gevlij. ‘Wat ga je doen met wat je hier komt halen?’, vroeg de begeleider. Ze haalde haar schouders op en reageerde: ‘Dat doet er niet zoveel toe. Het zal van betekenis zijn voor mij’. Als de client van de begeleider betekenis verwacht, moet je even opletten. Vaak onderschat de client de eigen betekenis. ‘Voor mij doet het er wel toe’, antwoordde de begeleider. ‘De betekenis komt niet voor jou, maar door jou. Betekenis hebben is verplichtend’. Ze rechtte haar rug en keek de begeleider aan. ‘Ik heb geen verplichtingen. Ik leen mijn leven en geef het terug’. ‘Maar je lening betaal je terug met rente, anders blijf je in de schuld staan’, meende de begeleider. ‘Welke rente?’ vroeg ze. ‘Datgene dat je met jouw kwaliteiten in het leven bijdraagt’, antwoordde de begeleider. ‘Ik ervaar geen verplichting’, lag ze dwars. ‘Ik ben een vrij mens’. ‘Er is weinig meer verplichtend dan vrijheid’, antwoordde de begeleider. ‘In je vrijheid ben je gebonden aan wat je te doen staat’.
Ze stonden als twee mentale worstelaars tegenover elkaar en het wederzijds respect groeide.
‘Ik werk met mijn handen. Ik behandel met haptonomie en ik werk met energie’, vertelde ze. ‘Het is soms te veel, uitputtend’. ‘Neem me eens mee in je werk’, vroeg de begeleider. ‘Wellicht kunnen we iets ontdekken over je uitputting’. Hij pakte een groot kussen en legde dat tussen hen in. Daar zaten ze op de grond ieder aan een kant van het kussen. ‘Stel je voor dat dit kussen een cliënt van je is’, suggereerde de begeleider. ‘Een beetje dood wellicht voor een cliënt, maar het zal wel werken. Leer mij maar eens hoe je dat doet’ ‘Maar dat kan toch niet’, zei ze verbaasd. ‘Jij bent hier toch…’ ‘Doe nou maar’, zei de begeleider. Na een korte aarzeling richtte ze haar energie, bewoog haar handen naar het kussen. ‘Zo doe ik het’, zei ze. De begeleider die tegenover haar zat kon de energie voelen. ‘Pak nu mijn polsen eens vast’, vroeg de begeleider. ‘Laat mijn handen eens doen wat jouw handen deden en vertel mij wat ik moet doen’. ‘Maar….’ ‘Doe nou maar’. Ze nam zijn polsen, bewoog zijn handen naar het kussen. ‘Richt je aandacht, stuur je adem, open je hartchakra wat verder, ga verder open. Geef door wat je ontvangt’. Ze zaten enige tijd doodstil. ‘Het is ook voor jou’, reageerde de begeleider. Ze keek verbaasd op. ‘Maar ik geef door’, zei ze. ‘Het is ook voor jou’, antwoordde de begeleider. ‘Maar…’ ‘Ook voor jou’. Ze keek hem met grote ogen aan. ‘Ook voor jou’, bevestigde de begeleider. ‘Doorgeven is iets anders dan weggeven. Ook voor jou’. Nog even bleven de woorden drijven voor ze naar binnen zonken. De vrouw begon te huilen. Tranen van ondervoeding. ‘Ook voor mij, ook voor mij’, mompelde ze. ‘Het doorgeven is een verplichting’, stelde de begeleider. ‘Het ontvangen is een noodzaak. Wie vergeet te ontvangen heeft al snel weinig door te geven’.
De woorden bouwden inzicht, inzicht bracht overtuiging. Uiteindelijk zaten ze stil tegenover elkaar met het kussen tussen hun in.
Ze keek hem aan. ‘Het is goed zo’, zei ze uiteindelijk. Over het kussen heen gebogen gaven ze elkaar een knuffel. De begeleider keek grijnzend naar beneden. ‘En dan die cliënt’, zei hij knikkend naar het kussen dat klem zat tussen de beide gesprekspartners. ‘Als die thuis komt, zegt hij vast tegen zijn vrouw: ‘Schat, wat ik nu toch heb meegemaakt, dat geloof je niet…’
Annemiek Streng heeft een film van ons werk gemaakt tijdens een tweedaagse workshop. Het is een film over werken met liefdesenergie. Onze boeken vertellen de theorie. De film geeft een beeld van de praktische toepassing. Voor wie de film wil zien: KLIK HIER!
