Werken met liefdesenergie. Jezelf laten zien
De aarzelende man keek om zich heen. Ja, er was nu ruimte om te spreken. Voorzichtig stak hij zijn hand op. ‘Jullie hebben het over zichtbaar worden. Maar ik zit me steeds maar af te vragen…Wat is dat eigenlijk? Jezelf laten zien…. Is dat niet eigenlijk een manier om jezelf te verstoppen?’ De begeleider nam even tijd om de verschillende lagen van de vraag tot zich door te laten dringen. Dan nam hij zijn besluit. ‘Een stoel’, vroeg hij. En tegen de man: ‘ga jij maar op die stoel zitten’. Tegen de mannen in de groep: ‘Jullie komen om de stoel heen staan’. En dan tegen de vrouwen: ‘Jullie staan in een kring om de mannen heen’. En daarna: ‘De mannen tillen de stoel op en de vrouwen beginnen te juichen en te applaudisseren’. Daar ging de stoel omhoog. Daar klonk het gejuich en het applaus van de vrouwen. De man keek van bovenaf stom verbaasd naar beneden. Hij leek eerst geschrokken, aarzelend, daarna kwam er een brede grijns op zijn gelaat. ‘En nu je armen om hoog en mee juichen’, beval de begeleider. Het feest duurde een paar minuten. ‘Langzaam zakken’, beval de begeleider. De stoel zakte op de grond en de begeleider zat op de grond aan de voeten van de man op zijn troon. ‘Hoe was dat?’, informeerde de begeleider. ‘Ik eh… erg leuk’, aarzelde de man. ‘Heb je nu jezelf laten zien?’, vroeg de begeleider. De man dacht na. ‘Nee’, zei hij tenslotte. ‘Zij hebben mij laten zien. Dat was wel heel bijzonder’. ‘Kinderen die liefgehad worden, kennen dit van verjaardagen’, vertelde de begeleider. ‘Ken jij dit?’ De man schudde zijn hoofd. ‘Bij ons vierden we geen verjaardagen. We mochten niet opvallen’. ‘En hoe was het voor jou om zo omhooggetild en toegejuicht te worden?’ ‘Geweldig’, zei de man. ‘Een nieuwe ervaring’. ‘En wat gebeurde er toen ik je vroeg je armen omhoog te doen en mee te juichen?’, vroeg de begeleider. ‘Dat vond ik heel moeilijk’, reageerde de man. ‘Het was net of ik aan het liegen was’. ‘En wat was je leugen?’ vroeg de begeleider. Het bleef een poos stil. ‘Dat ik deed alsof ik het waard was zo toegejuicht te worden’, fluisterde hij uiteindelijk. ‘Jij bent een mens, jij bent het waard’, reageerde de begeleider. ‘Je hoeft niet iets te presteren om liefgehad te worden. Wie liegen er eigenlijk als ouders hun kind leren dat het niet waard is om in het middelpunt te staan?’
Het bleef een lange poos stil. De man had tijd nodig om de boodschap te verteren. Na het nodige binnenwerk ging zijn aandacht weer naar buiten. Hij keek de begeleider aan.
‘Maar ik zit nu op deze stoel en jij zit op de grond’, probeerde hij. De begeleider haalde zijn schouders op. ‘Misschien is het vandaag wel jouw bijzondere verjaardag van zichtbaar worden’, reageerde hij. ‘Ik zit hier prima op de grond en gun je die plek van harte’. ‘Maar het klopt toch niet’, zei de man. ‘Zo verstop ik toch dat ik me helemaal niet zo verheven voel?’ ‘Zo laat je zien wie je bent’, antwoordde de begeleider. ‘Het is volkomen akkoord om gezien te worden ook al zien we niet alles van je’. De man ging opnieuw naar binnen. Hij keek na een poosje weer op en zei vragend: ‘Jezelf laten zien is niet een manier om je te verstoppen?’ ‘Je verstopt jezelf als je je zelf opblaast, groter of beter voordoet dan je bent’, legde de begeleider uit. ‘Daar hoef jij niet zo bang voor te zijn. Jij verstopt je door jezelf veel te klein te maken. Hoe bevalt het je dat jij op de stoel zit en ik op de grond?’ Weer was het een poos stil en toen kwam het. ‘Mijn verjaardag?’, vroeg de man. ‘Jouw verjaardag’, bevestigde de begeleider. Hij begon breed te grijnzen. ‘Zou ik dan nog een keer….?’, vroeg hij. De begeleider knikte. Opnieuw ging de stoel de lucht in en klonk het gejuich.
Naar aanleiding van het bericht over het overlijden van van Marry, mijn levens partner, kreeg ik zoveel mooie reacties dat ik er verbluft van ben. Ze brengen troost en steun in verdrietige tijden. Dank!
