Werken met liefdesenergie. Het rode knopje
‘…en dan gaat de telefoon en dan durf ik niet op te nemen. Ik sta stijf in paniek. Weer mensen die wat van me willen en die ik niet teleur mag stellen. Ik mag niet weigeren, ik moet opnemen….’ De begeleider hoorde het verhaal aan. Hij zag een stevige, bekwame vrouw, een vakbekwame begeleider, verschrompelen tot een angstig kind, dat zich overweldigd voelt door een eisende wereld. ‘Te veel moeten in je leven’, constateerde hij. ‘Je moeder?’ Ze knikte. ‘Ik was haar knecht, haar verlengstuk. Ik kon haar niet teleurstellen’. ‘Laten we maar eens aan de slag gaan’, zei de begeleider. Ze schoof naar voren. De begeleider wees naar een deelnemer in de kring. Wil je helpen? Hij knikte. ‘Prima’, zei de begeleider. Jij bent de telefoon en je zegt ‘ring’. En tegen de vrouw zei hij: ‘Jij sluit je ogen en je ervaart wat er van binnen gebeurt’.
Het was even stil en dan, na een gebaar van de begeleider, klonk het: ‘ringgg…’ De vrouw kromp ineen of ze geslagen werd. Nogmaals en nog luider klonk het ‘ringgg…’ ‘Alle telefoons hebben een rood knopje waarop je kan drukken’, vertelde de begeleider. ‘ringgg…’ ‘Ik durf niet’, huilde ze. ‘Het mag niet!’ ‘Waar is je vader?’, vroeg de begeleider. ‘Afwezig’, kreunde ze. Steeds dichterbij kwam het geluid. Uiteindelijk had de telefoon haar schouders vast en klonk het: ‘ringgg…’ dringend, vlak bij haar oren. ‘We schakelen een vader in’, zei de begeleider. ‘Een vader die je gemist hebt’. Een andere man schoof naar voren, ging achter de vrouw zitten. De cliënt zakte achteruit, het hoofd tegen zijn borst. Daar lag ze, leunend tegen het lijf van de man achter haar, huilend, haar handen grijpend naar haar hoofd, intens snikkend. ‘Rustig ademen’, beval de begeleider. ‘Ontspan je lijf. Luister goed of je zijn hart kan horen’. Uiteindelijk werd ze wat rustiger. De begeleider zette het geluid van de hartslag aan, onmisbaar in je muziek bestand. Zachtjes klonk de hartklop door de zaal. Ooit de rustgevende werking van de hartslag ervaren? De hele groep verstilde in een rustige adem. Langzaam liet de begeleider het geluid iets aanzwellen. Daar lag ze, verstild in een rustige adem. Zonder de minste weerstand kon de man de handen van haar hoofd wegnemen en op haar buik leggen. Er waren minuten van verstilling, het geregeld kloppen van het hart, niets dan rust. Uiteindelijk, op signaal van de begeleider klonk daar in de verte weer: ‘ringgg…’, het geluid nam toe. ‘Het rode knopje’, constateerde de begeleider. ‘Ga de telefoon uitdoen door op het rode knopje te drukken’. Het geluid werd onderbroken toen ze haar ogen opende, overeind kwam en met een vriendelijke glimlach haar wijsvinger tegen het puntje van de neus van de lawaaimaker drukte. ‘Zo’, constateerde de vader tevreden. ‘Gelukkig mogen we allemaal op het rode knopje drukken als het beter voor ons is’. De vrouw zakte terug tegen zijn lijf, sloot weer haar ogen en zuchtte in diepe ontspanning. Uiteindelijk glimlachte zij. ‘Kom maar weer overeind’, zei de begeleider. ‘Hoe is het nu?’ Ze keek hem verbaasd aan. ‘Wat een opluchting’, zei ze. ‘Het rode knopje….’ ‘En het recht om erop te drukken. Als kind kon je dat recht niet krijgen. Als volwassen vrouw kan je het nemen’, meende de begeleider. Ze dacht even na en knikte. ‘Bedank je groepsgenoten maar’, zei de begeleider, terwijl hij terug naar zijn plek schoof.
‘Hoe wist je dat van die moeder?’, vroeg een deelnemer. ‘Een beetje een gok’, zei de begeleider. ‘De dochter identificeert zich meestal het meest met de moeder, dezelfde sekse. De oudste dochter wordt soms in de moederrol gedrukt om de moeder te ontlasten. Helemaal niets mis mee als je het maar niet te bont maakt. En zie maar eens wat er gebeurt als een vader zijn plek inneemt’. ‘En waarom koos je een man voor de telefoon?’, vroeg iemand anders. De begeleider haalde zijn schouders op. ‘Geen idee. Dat had voor mij niet met sekse te maken’. ‘Had dat dan ook een vrouw kunnen zijn?’ ‘Zeker’, antwoordde de begeleider. ‘Vrouwen hebben immers toch ook een rood knopje?’
