‘Ik kan hier niets mee’, protesteerde ze. Het verhaal van de begeleider over liefde, over intimiteit en seksualiteit klonk leeg en beledigend naast de met woede en wanhoop geladen woorden. De begeleider zweeg en keek. Als je weet wanneer je je mond moet houden, kan de ander de ruimte nemen om te zeggen wat er gezegd moet worden. Zij sprak met bitterheid. ‘Mijn moeder heeft me verteld dat ik het resultaat ben van een verkrachting. Ik ben ook verkracht. Wat moet ik dan met je verhaal over liefde?’ De begeleider liet zijn verhaal los. ‘Blijkbaar is het tijd voor een kutgesprek’, constateerde hij. De vrouw keek hem met stille woede aan. ‘Sorry’, corrigeerde de begeleider. ‘Ik bedoel een kut/lulgesprek. Akkoord?’ De vrouw knikte. ‘Jij bent het meisje’, wist de begeleider. ‘Om verwarringen te voorkomen heb jij de kut rol. Als je zo gaat zitten weten we allebei waarover we het hebben’. Hij hield de binnenkant van zijn polsen tegen elkaar met de handen open. ‘Dat is de kut’, instrueerde de begeleider. ‘Dan ben ik de lul’. Een gebalde vuist aan het eind van een uitgestoken onderarm. ‘Hallo’, begon de begeleider op veilige afstand. ‘Ik ben de lul. Wie ben jij?’ ‘Ik wil niets met je te maken hebben’, klonk het van de andere kant. ‘Rot op!’ ‘Ik denk er niet aan om te bewegen’, antwoordde de lul. ‘Als ik kom vind je me gevaarlijk, als ik vlucht vind je me laf’. ‘Je bent niet te vertrouwen’, snauwde ze. ‘Ik ben zoals de meeste lullen heel betrouwbaar’, antwoordde de begeleider. ‘Maar je kut veroordeelt mij tot onbetrouwbaarheid. Dan hoeft ze me niet te ontmoeten en kan ze zich altijd blijven vastbijten in boosheid en angst. Eerst de moeder dan de dochter, dan haar kind…’ Het bleef even stil. ‘Wat wil je van me?’, vroeg ze. ‘Helemaal niks’, antwoordde de lul ‘Als ik iets wil, als ik iets doe, ga jij dat uitleggen als een poging tot verkrachting. Dan heb jij je angst en ik mijn schuldgevoel. Ik kijk wel linker uit. Ik beweeg niet, want iedere beweging die ik maak is fout in jouw ogen. Als er iets bewogen moet worden zal dat bij jou vandaan moeten komen’. Ze zat onbeweeglijk, dacht na en dan, na enige tijd knikte ze. Langzaam kwamen haar handen naar voren met wenkende vingers. De vuist van de begeleider kwam langzaam naar voren. Er ontstond een voorzichtige dans van toenadering en afstand nemen. ‘Iedere beweging die ik maak, is een foute beweging’, herhaalde de begeleider. ‘Dus ik kan niet vrij bewegen in dit contact. Iedere beweging die jij jezelf ontzegt als gevolg van die verkrachtingen is een foute onbeweeglijkheid. Jouw angst regeert ons beiden en zo zal er nooit wat veranderen. Denk jij er maar eens over na, dan ga ik ondertussen even wat opschrijven’. Met een denkbeeldige pen in zijn vingers schreef de begeleider een denkbeeldige brief. De vrouw keek het een poosje aan en nam toen haar besluit. Haar handen kwamen en pakten de hand van de begeleider vast. ‘Even mijn pen neerleggen’ zuchtte de begeleider. Ze nam de hand en trok die voorzichtig naar zich toe. ‘Nu word ik een beetje bang’, bekende de begeleider. Ze opende zijn hand en bekeek hem. ‘Nu word ik een beetje verlegen’, bloosde de begeleider. Ze trok de hand dichter naar zich toe, uiteindelijk tegen haar hartgebied aan. ‘Nu ga ik naar je verlangen’, ervoer de hand van de begeleider. ‘Zullen we spelen?’ Ze knikte en het spel werd intenser. Haar hand kreeg een tegenspeler. ‘Stoei met me, speel met me, vrij met me’, zuchtte hand. ‘’Maak van mij een speelkameraad. De handen stoeiden in kracht en tederheid. Uiteindelijk, uitgestoeid, rustten ze uit in ieders eigen schoot. ‘Ik liet je liggen als oud vuil’, bekende ze aan de hand. ‘En zo maakte je van jezelf oud vuil’, meende de begeleider. ‘Wellicht wordt het tijd om eens wat meer te spelen. De verkrachtte mens wordt meestal twee keer verkracht. De eerste keer door de verkrachter, de tweede keer door de onmacht om vrijuit te leven’.

Ze zaten even later stil tegen over elkaar, ieder op de eigen plek. ‘Nu kan ik wat vrijer ademhalen’, merkte ze op. ‘Nu kan ik wat vrijer bewegen’, constateerde de begeleider

Een nieuwe jaaropleiding van Dirkje Veltman en Piet Weisfelt.    Bevrijen

Het tot stand brengen onderhouden van een liefdesrelatie is een prachtige uitdaging, maar voor veel mensen een soms (te) zware opdracht. Vaak zijn ze er onvoldoende op voorbereid, of ontbreekt benodigde levenservaring, soms ontbreken de goede (maatschappelijke) condities. Zo zien we om ons heen dat de maatschappij lijkt te verharden. Mensen van zichzelf vervreemden. Eenzaamheid. Liefdesrelaties verzanden in een sleur. Leraren die letterlijk en figuurlijk niet aanraken. Begeleiders die onthand zijn met de hulpvraag rondom lichamelijkheid, intimiteit en seksualiteit. Relatietherapeuten die de werking van liefde beter willen verstaan. Leidinggevenden die aan willen sturen vanuit het hart. Mensen die op een ethische wijze mededogen in hun professie willen kunnen inzetten.

Wij zijn ervan overtuigd dat achter veel liefdesrelaties verlangen verborgen ligt. Hulpverlening op het gebied van intimiteit, seksualiteit en relaties, wordt naar ons inzien de hulpvraag van de komende jaren. Mensen die bekwaam zijn om te werken met de vragen naar liefde in relaties, nodig.
De opleiding Bevrijen wil mensen scholen om hun cliënten te helpen hun liefde en liefdesrelaties te onderhouden en te verdiepen.  Brochure Bevrijen