Werken met liefdesenergie. De reis
‘Ik ben thuisgekomen’. Ze zat op het puntje van haar stoel. De ellebogen steunend op haar knieën, de handen open voor zich. Ze sprak eerder tot zichzelf dan tegen de kring. ‘Ik heb nu een fijne man, ik kan eindelijk studeren, de financiën zijn geen dagelijkse worsteling meer. Ik ben tevreden, maar toch….’ De stilte vertelde het vervolg van haar verhaal. ‘Toch voel je je geroepen tot een volgende reis’, vulde de begeleider in. Ze keek hem aan en knikte. ‘Zo voelt het. Maar ik zou toch tevreden moeten zijn met…’ ‘Gelukkig niet’, viel de begeleider haar in de rede. ‘Dit lijkt mij een teken van leven’.
‘Kom eens staan’, nodigde hij haar uit. Hij nam een rood velletje papier en legde dat op een flinke afstand van haar op de grond. ‘Tijd voor een stierengevecht’, zei de begeleider. ‘Dat is de vlag. Dat moet even aan de koe worden uitgelegd’. De groep grinnikte. ‘Nog even en ik neem jou op de horens’, dreigde ze. ‘Valt wel mee’, zei de begeleider. ‘Stieren gaan altijd voor rood en dat ligt daar op de vloer’. Ze keek ernaar en verstond de ernst. ‘De stier weet dat hij daar op af moet. Zo loopt hij z’n dood tegemoet, recht in de sabel van de stierenvechter. Wij mensen willen ook op die vlag af en hebben gelukkig een beperkt vermogen tot nadenken. Zullen we eens weloverwogen ten aanval gaan?’ Ze knikte. ‘Hier ben je nu. Daar is de rode vlag. Waar staat die vlag voor?’ Ze dacht even na. ‘Ik weet het niet’, zei ze. ‘Je bent het vergeten’, knikte de begeleider. ‘Waar sta je nu?’ ‘Op de plek waar het goed is’, antwoordde ze. ‘Zet je eerste stap maar’, zei de begeleider. Ze stapte voorwaarts. ‘Hoe is het hier?’, vroeg de begeleider. ‘Wonderlijk genoeg is het een opluchting’, antwoordde ze. ‘En wat zie je voor je?’ ‘Vrijheid’, wist ze. Een volgende stap. ‘En hoe is het hier?’ ‘Een beetje angstig’. ‘En wat zie je daar?’ ‘Daar heb ik vrede met mezelf’. Weer een stap. ‘Hier is het beter’, merkte ze op. ‘Hier voel ik dat ik de volle verantwoordelijkheid over mijn eigen leven heb’. ‘En daar?’ ‘Daar verzamel ik mensen om me heen om ze te vertellen hoe mooi het leven is’, vertelde ze. ‘Met iedere stap dichter naar de rode vlag, ga je scherper zien waar je heen wilt’, constateerde de begeleider. ‘Ik moet weer op reis gaan’, besloot ze. ‘En de schepen achter je verbranden?’, vroeg de begeleider. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee’, reageerde ze. ‘Ik ga op reis om weer thuis te kunnen komen’. ‘Niet slecht voor een koe’, meende de begeleider. ‘Is dat een compliment van een domme stier?’, vroeg ze met een vriendelijk scheermesje in haar stem.
‘Wil je wat meer zeggen over die rode vlag?’, vroeg een deelnemer. ‘Graag’, antwoordde de begeleider, ‘maar luister waakzaam in verband met de sabel’. ‘Mensen hebben een bestemming. Dat is hun zingeving. Je ziet de top van de berg en je weet daar wil ik komen te staan. Dan ga je op weg. Ook als je een poosje de andere kant op moet reizen weet je van je bestemming. Het is een mooie, vermoeiende en soms gevaarlijke reis. Je reist van kampement naar kampement. Dat zijn je doelen. Soms kom je op een hele fijne plek terecht. Je zou willen blijven, maar je gaat toch weer. Of je ooit op je bestemming aankomt is niet zo interessant. Het gaat erom dat je op weg bent’. ‘Is blijven geen optie?’, vroeg iemand. ‘Zeker wel’, knikte de begeleider. ‘Mijn leermeester Willem Zwartberg zei vaak: Wie blijft vergrijst. Hij had makkelijk praten. Hij was zelf zo kaal als een kikker’.
Ons nieuwe programma met de workshops van het cursusjaar 2019/2020 is uit! Alle gegevens tref je aan op onze site: weisfelt.nl Voor belangstellenden die ons werk nog niet kennen, is een gratis kennismakingsgesprek noodzakelijk. Neem daartoe contact met ons op via de mail, info@weisfelt.nl, of per telefoon: 06-51850274.
